Διαβάζουμε σήμερα στα «Νέα» μια αναφορά στη RAF (Rote Armee Fraktion), στην οποία –εκτός των άλλων- σημειώνεται ότι «τα τέσσερα κορυφαία στελέχη της “πρώτης γενιάς“, τα οποία αυτοκτόνησαν μέσα στη φυλακή υψίστης ασφαλείας το 1977, υπό συνθήκες που ποτέ δεν διευκρινίστηκαν» (oι εμφάσεις δικές μας).
Δε θα σχολιάζαμε αυτή την προκλητική αναφορά, αν δεν έφερε την υπογραφή του Γιώργου Παυλόπουλου, αρθρογράφου (και) του «Πριν» και πολιτικού στελέχους του ΝΑΡ.
Οι δεσμεύσεις του αστικού Τύπου δεν μπορούν να αποτελέσουν συγχωροχάρτι για τη βάναυση παραποίηση της ιστορικής αλήθειας. Οι συνθήκες θανάτου των τεσσάρων στελεχών της «πρώτης γενιάς» της RAF κάθε άλλο παρά αδιευκρίνιστες είναι. Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επρόκειτο για αυτοκτονία.
Οσο για το θάνατο των Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Ενσλιν και Γιαν-Καρλ Ράσπε, στις 18 Οκτώβρη του 1977, δυστυχώς για τους δολοφόνους, υπήρξε και τέταρτο μέλος της RAF, που προσπάθησαν να δολοφονήσουν, η Ιρμγκαρντ Μέλερ, που σώθηκε χάρη στην παρατηρητικότητα ενός γιατρού που είδε ότι ακόμη ανέπνεε αχνά. Και ήταν η Μέλερ που διέψευσε με όλη τη δύναμη που διέθετε, ότι έπεσε τέσσερις φορές πάνω στο μαχαίρι για ν’ αυτοκτονήσει, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα ότι οι σύντροφοί της δολοφονήθηκαν (στα ελληνικά κυκλοφορεί το βιβλίο με τη συνέντευξή της στον Ολιβερ Τόλμαϊν).
Αν στη δολοφονία της Μάινχοφ δεν υπήρχαν μάρτυρες πέραν των δολοφόνων, στη δολοφονία των Μπάαντερ, Ενσλιν, Ράσπε υπήρξε μάρτυρας: η Μέλερ, που τη νόμισαν νεκρή. Δεν τα γνωρίζει αυτά ο Γ. Παυλόπουλος; Ασφαλώς και τα γνωρίζει. Επέλεξε, όμως , το «αυτοκτονία υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες», βιάζοντας την ιστορική αλήθεια.
Δημοσίευση σχολίου