Σκέψεις απλού ανθρώπου για το πολιτικό μας πρόβλημα...

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Ο  εκλεκτός μας αρθρογράφος, ο σύντροφος  "Μήτσος 175", τα λέει ντόμπρα και σταράτα κάθε μέρα,  μέσα από το Βαθύ Κόκκινο, είτε συμφωνεί κάποιος σε όλα μαζί του είτε όχι. Καθαρή και ξάστερη είναι και η προσέγγισή του στο ζήτημα των εγκληματικών ευθυνών της αντιδραστικής αστικής κυβέρνησης της δεξιάς, για όλα αυτά που υποφέρει η χώρα κι ο λαός μας. Εκείνο που, κοντά σε όλα τα άλλα, πρέπει ιδιαίτερα να κρατήσουμε από το άρθρο του  Μήτσου (το άρθρο με  τον τίτλο: "Μας εμπαίζουν. Μας σκοτώνουν και μας κοροϊδεύουν από πάνω!"), είναι η παρατήρηση: "Η αντιπολίτευση τι λέει; Κοιμάται!  Όταν δε βάζει πλάτη ή πισινό στη χούντα του Μητσοτάκη!".       

Πραγματικά είναι πρωτοφανής και απολύτως εξοργιστική η αδράνεια αυτή όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών δυνάμεων που εμφανίζονται ή που όντως είναι στον αντίποδα της δεξιάς πολιτικής. Ειδικά για τη λεγόμενη αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, η λέξη αντιπολίτευση είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο. Αυτή η ολότελα ψεύτικη "αριστερά του συστήματος" φτάνει στα όρια της ανοιχτής αβάντας απέναντι στην εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική της δεξιάς. Όμως και των "πραγματικά αριστερών", ας τις πούμε έτσι, πολιτικών δυνάμεων (εντός ή εκτός της αστικής βουλής ευρισκόμενων) η πλήρης έλλειψη της αναγκαίας ενότητας δράσης πάνω στα τεράστια λαϊκά προβλήματα και η μάλλον ... πλατωνικού τύπου "αγωνιστική" απάντησή τους στο κυβερνητικό όργιο τώρα πλέον σπάζουν κόκαλα και εξοργίζουν.                   

Μόνος τρόπος για να τσακιστεί μια κυβερνητική πολιτική σαν αυτή του Μητσοτάκη και των αφεντικών του είναι η οργάνωση ενωμένου, μαζικού και ανένδοτου πολιτικού αγώνα. Αγώνα διαρκείας στους δρόμους και στους τόπους δουλειάς, με αίτημα να πάνε στα σκουπίδια τώρα όλα τα κυβερνητικά νομοθετικά εκτρώματα κι όλες οι φασιστικού τύπου απαγορεύσεις,  και να πάνε στα σκουπίδια ή χώρια ή - το καλύτερο- μαζί και με την κυβέρνηση (του ...1/4 των εχόντων "δικαίωμα ψήφου", εγγεγραμμένων) η οποία τα "νομοθετεί" διά ροπάλου.  Και να διεκδικηθούν τα αυτονόητα δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού για λευτεριά, ανεξαρτησία, ψωμί, παιδεία, δικαιοσύνη και πρόοδο, για μια ζωή που αξίζει στους συνανθρώπους μας του τιμίου καθημερινού μόχθου, οι οποίοι αξίζουν τα πάντα, γιατί αυτοί παράγουν κάθε υλική και πολιτιστική αξία σ' αυτή την κοινωνία. 

Αυτό όμως προϋποθέτει ένα ενωμένο μέτωπο των πραγματικά αγωνιστικών πολιτικών δυνάμεων ανατροπής, πέρα από άλλες ιδεολογικές διαφορές για το παρελθόν η το μέλλον, προϋποθέτει δε και την απόφασή τους για πολύ σκληρή παρατεταμένη σύγκρουση, όσες θυσίες κι αν απαιτηθούν, με τις κατασταλτικές δυνάμεις της αντιδραστικής κυβέρνησης ή του αντιδραστικού καθεστώτος. Αυτού που ο σύντροφος Μήτσος το ονομάζει χούντα του Μητσοτάκη. Εδώ όμως είναι και το πρόβλημά μας. Γιατί όλο αυτό το σκεπτικό ξεφεύγει ολότελα από τις συνήθειες όλων σχεδόν των επιτελείων της υπαρκτής "κομμουνιστικής Αριστεράς μας". Και η ενότητα δράσης για άξιους λόγου κοινωνικούς-πολιτικούς αγώνες και η κάθε μορφής δυναμική και παρατεταμένη σύγκρουση με την αντίδραση. Δηλ. λείπει εκείνη η πολιτική πυξίδα και η δράση, που μπορεί να οδηγεί έμπρακτα στην αναπτέρωση του ηθικού των μαζών, στην οργάνωση δυναμικής σύγκρουσης, στην ανατροπή αντιλαϊκών πολιτικών και, γιατί όχι, και κυβερνήσεων. 

Αντιθέτως ακούμε μόνο λόγια και πάλι λόγια για το ευτυχισμένο ... μέλλον από τις "δικές μας" ηγεσίες, ενώ επί του παρόντος μόνο ευκαιριακές ή επετειακές εκκλήσεις για "αγώνα", (συνήθως μέχρι να περάσει στη βουλή ένας μαύρος νόμος, ενώ έπειτα "τους ζυγούς λύσατε"...) με ρεφρέν και ρεζουμέ της υπόθεσης το άνοστο πλέον ανέκδοτο, ότι, τάχα μου, οι αντιδραστικοί νόμοι που ψηφίστηκαν "θα μείνουν στα χαρτιά". Τελικά μένουν πάντα στο ... σβέρκο μας και μας τρώνε το μεδούλι. Ύστερα μας φταίει ο ... λαός που "δεν μας καταλαβαίνει" ή "συμβιβάζεται και δεν παλεύει" ή μάλλον δεν "μας" ψηφίζει!. Ιδού το πολιτικό μας ζήτημα εν έτει 2021 θέρους φθίνοντος...                                      

(Υ.Γ. Όταν κάνουμε λόγο στο σημείωμα αυτό για "αντιπολίτευση", φυσικά δεν κάνουμε καμιά απολύτως αναφορά στις διάφορες ...σκωληκοειδείς αποφύσεις του πρώην "ΠΑΣΟΚ", γιατί αυτές από καιρό ανήκουν στις επιστρατευμένες και εντελώς απροκάλυπτες εφεδρείες της μητσοτακικής αντίδρασης, αρκεί βεβαίως να πέφτει ο παράς. Εκεί λοιπόν που κάτι τέτοιοι τύποι λένε ότι "είναι ακόμα Πασόκοι", ξάφνου το σκηνικό αλλάζει άρδην και εν ριπή οφθαλμού δίνουν και αυτοί το "παρών!" στο προσκλητήριο του Μητσοτάκη για σύμπραξη στο κοινό αντιλαϊκό τους τερατούργημα. 

Χαρακτηριστική είναι, εκτός του διαβόητου Χρυσοχοΐδη, η πρόσφατη περίπτωση προσχώρησης στο κυβερνητικό αίσχος άλλης μιας "εμβληματικής" μούρης του πράσινου βάλτου. Εννοούμε την περίπτωση άλλου ενός "Πασοκανθρώπου" με το όνομα Μπένος, ο οποίος θα μας ... ανασυγκροτήσει  από τις στάχτες μας, βοήθειά μας. 

Νομίζω ότι ο βαριά εκτεθειμένος Χρυσοχοΐδης πρέπει τώρα πλέον να αρχίσει να ανησυχεί πολύ σοβαρά, όχι μόνο -ούτε τόσο- για το νυν κυβερνητικό πόστο του, που μάλλον θα το αποχαιρετήσει, αλλά για την εν γένει μελλοντική θέση του στην υπηρεσία και ιεραρχία των λακέδων της δεξιάς! Πρέπει να νιώθει μεγάλη ανασφάλεια, αφού ένας "νέος", άντε έστω αναπαλαιωμένος και τόσο  "άφθαρτος" Μπένος μπαίνει τώρα ξανά στο παιχνίδι με το ... διάβολο, μέσα στις φλόγες και στα αποκαΐδια της μητσοτακικής κόλασης.                     

Καμένο παλιόχαρτο πλέον ο κύριος Μιχάλης εξ Ημαθίας ο "προστάτης των πολιτών". Ας πρόσεχε.  Ο Μητσοτάκης με την επιλογή του Μπένου, στέλνει μήνυμα στον  -υπ' ατμόν- υπουργό του της αστυνομίας, ότι το χρεωκοπημένο προ δεκαετίας πασοκικό μοναστήρι να 'ν' καλά και ουδείς αναντικατάστατος στο φαγοπότι της αέναης δεξιάς. Iδιαιτέρως αν αυτός -ο ουδείς- είναι της... προσκολλήσεως, δηλ. του είδους.... "Ηomo PASOKus", της συνομοταξίας "Semper Caesaris et imperii mercenarius". Δηλαδή ένας homo "παντός καιρού και πάσης μπίζνας".)