Μια εκδήλωση που έγινε στην Ελλάδα μας θύμισε ότι μουσειοποιήσεις δεν κάνει μόνο η αστική τάξη, αλλά και η ψευτοαριστερά Μέσω των δικών της μουσειοποιήσεων αφυδατώνει τα επαναστατικά γεγονότα του παρελθόντος και προσπαθεί να τα μετατρέψει σε στηρίγματα της διαχειριστικής στρατηγικής της.
Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι (και οι νεότεροι ενδεχομένως από τα διαβάσματα τους), ότι τις δυο πρώτες δεκαετίες της μεταπολιτευτικής περιόδου οι λέξεις Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ήταν απαγορευμένες στο πολιτικό λεξιλόγιο του Περισσού.
Οι αναφορές τους στο παρελθόν σταματούσαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
Αλλωστε, μετά την πραξικοπηματική 6η Ολομέλεια του 1956, η επανάσταση του 1946-49 είχε βαφτιστεί «τυχοδιωκτισμός».
Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού», όμως, και τη μεγάλη κρίση που πέρασε ο Περισσός, ο ΔΣΕ συμπεριλήφθηκε στο κομματικό επετειολόγιο.
Γ αυτό το πλαίσιο, μάζεψαν τους νεολαίους της ΚΝΕ το τριήμερο 30 Μάη-1 Ιούνη σε κατασκήνωση στο «Ξενία» της Βυτίνας, προκειμένου να τιμήσουν τον αγώνα του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο.
«Η ένοπλη πάλη ήταν μονόδρομος... Ο λαός δικαιούται να χρησιμοποιεί κάθε μορφή πάλης που ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει», είπε ο Μ Μαίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Σωστά, αλλά υπάρχει έστω και αναφορά στην προοπτική της ένοπλης πάλης στη σημερινή πολιτική του Περισσού;
Το μόνο που ακούγεται κατά κόρον είναι το «ψηφίστε μας, ακόμα και αν δε συμφωνείτε μαζί μας, για να φέρουμε τη λαϊκή εξουσία και να χτίσουμε τη λαϊκή οικονομία».
Κάποτε, κουκούλωναν το «ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό» με ιδεολογήματα του τύπου «αν η αστική τάξη αντιδράσει, τότε ο λαός θα την αντιμετωπίσει και με ένοπλο αγώνα». Τώρα, έχει εξαφανιστεί κι αυτή ακόμη η καρικατούρα. Τώρα, η «λαϊκή εξουσία και οικονομία» {που είναι... κάτι σαν το σοσιαλισμό) εμφανίζεται ως μια πορεία μέσα από τον κορυφαίο θεσμό της αστικής δημοκρατίας, τις κοινοβουλευτικές εκλογές.
«Το δρόμο του Πέρδικα (σ.σ καπετάνιος του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο, πραγματικό όνομα Μήτσος Γαννακούρας) διαλέγει ο λαός, δε γίνεται καλύτερος ο καπιταλισμός», φώναζαν εν χορώ οι νεολαίοι της ΚΝΕ.
Ο Πέρδικας, ο πιο τραγουδισμένος αντάρτης στην Πελοπόννησο, πολέμησε στον ΕΛΑΣ και το ΔΣΕ και κράτησε την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό του, όταν τον έζωσαν οι μοναρχοφασίστες.
Δεν είναι ντροπή να αναφέρονται στο «δρόμο του Πέρδικα» εκείνοι που έχουν επιλέξει τη μη-βία, τη μη-σύγκρουση, εκείνοι που θέλουν την εργατική τάξη και τη νεολαία καρπαζοεισπράκτορες της Αστυνομίας, εκείνοι που έχουν συκοφαντήσει κάθε βίαιη ενέργεια, με τελευταίο παράδειγμα το χυδαίο υβρεολόγιο ενάντια στους αγωνιστές φοιτητές;
Ας μας πουν μία -έστω μία- περίπτωση στα 34 χρόνια της μεταπολίτευσης, που οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να αντιστάθηκαν στην αστυνομική βία, μία -έστω μία- περίπτωση που αναπτύχθηκε αντίσταση (και μιλάμε για αντίσταση χωρίς όπλα) και να μη τη συκοφάντησαν ως τυχοδιωκτισμό και έργο προβοκατόρων.
Τι νόημα έχει, λοιπόν, η αναφορά στο ΔΣΕ και οι εκδηλώσεις τιμής στους αγωνιστές του;
Παίρνουν την επαναστατική παράδοση και την ενσωματώνουν ως μουσειακό στοιχείο σε μια στρατηγική και τακτική υποταγής και σεβασμού της αστικής νομιμότητας και των θεσμών του συστήματος, διαφθείροντας έτσι πολιτικά τη νεολαία.
Ενώ αν δεν το έκαναν, ο ΔΣΕ θα λειτουργούσε ευρύτατα ως επαναστατικό παράδειγμα
Αρθρο του Π.Γ. δημοσιευμένο στην εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ
Δημοσίευση σχολίου