Μερικές επισημάνσεις από άρθρο του Πέτρου Γιώτη που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «ΚΟΝΤΡΑ»:
Το ελληνικό κράτος είναι το μόνο κοσμικό κράτος της Ευρώπης που αναγνωρίζει επίσημη θρησκεία, που το Σύνταγμά του συντάσσεται στο όνομα της Αγίας Τριάδας και οι πολιτειακές αρχές του ορκίζονται στο κυρίαρχο δόγμα.
Ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος, ένα αίτημα αοτικοδημοκρατικό, θεωρείται περίπου έγκλημα καθοσιώσεως, όταν διατυπώνεται.
Οι κληρικοί του κυρίαρχου θρησκευτικού δόγματος μισθοδοτούνται από το κράτος και το δόγμα αυτό διδάσκεται ως μάθημα σε όλες τις βαθμίδες της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ενώ κατά τα άλλα ο προσηλυτισμός τιμωρείται ως ποινικό αδίκημα (αυτό αφορά όλες τις άλλες θρησκείες, πλην της επίσημης).
Ετσι, τα θρησκευτικά προβλήματα αποκτούν εκ των πραγμάτων πολιτικό χαρακτήρα και οι διαμάχες στο εσωτερικό της Εκκλησίας επιλύονται από τα αρμόδια κρατικά όργανα.
Εχοντας ένα τέτοιο χαρακτήρα οι εκπρόσωποι του κυρίαρχου θρησκευτικού δόγματος αποκτούν εκ των πραγμάτων (και) πολιτική ισχύ. Αυτό έχει φανεί πάρα πολλές φορές στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Για να μην πάμε πολύ πίσω ιστορικά, θυμίζουμε μερικά γεγονότα, όπως η παρέμβαση του ιερατείου για να αναγορευτεί ο πολιτικός γάμος σε ισόκυρο με τον θρησκευτικό (στην περίπτωση αυτή το κράτος αρνήθηκε τον εαυτό του, εκχωρώντας το δικαίωμα επικύρωσης μιας αστικής πράξης, όπως είναι ο γάμος, σε ένα μη κρατικό όργανο, όπως είναι η Εκκλησία}, η διαμάχη για την εκκλησιαστική περιουσία, που έληξε επίσης υπέρ του ιερατείου, και η σύγκρουση για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, σε σχέση με την οποία η σημερινή κυβέρνηση θεωρεί ότι ο σχετικός νόμος πρέπει να αλλάξει….
Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο μ' αυτόν τον αναχρονισμό, μόνο με αυτό το φεουδαρχικό υπόλειμμα που εξακολουθεί να κοσμεί το νεοελληνικό αστικό κράτος. Γιατί αυτό το κράτος δεν είναι συνεπές (από αστική άποψη) ούτε στον αναχρονισμό του.
Ενα αστικό κράτος, που θέλει να μττασταρδέψει τον κοσμικό του χαρακτήρα με θεοκρατικά χαρακτηριστικά, το πρώτο για το οποίο θα έπρεπε να φροντίσει είναι η εξασφάλιση της κυριαρχίας του επί του συνόλου των θρησκευτικών ζητημάτων στην επικράτεια του.
Θα έπρεπε, δηλαδή, να έχει μια Εκκλησία κυρίαρχη στην επικράτεια του, για να μπορεί, ελέγχοντας αυτή την Εκκλησία, να ελέγχει όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται να έχουν θεολογικό χαρακτήρα (στην πραγματικότητα έχουν εξουσιαστικό χαρακτήρα και στο υπόστρωμα τους υπάρχει πάντα οικονομικό ενδιαφέρον).
Το ελληνικό κράτος, όμως, έχει την ιδιομορφία να μην έχει μια Εκκλησία κυρίαρχη στην επικράτεια του.Εχει μια αυτοκέφαλη Εκκλησία, μια άλλη αυτοκέφαλη Εκκλησία (Κρήτης), η οποία διοικείται από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και αναφέρεται σ' αυτό, και μια σειρά μητροπόλεις, τις λεγόμενες των Νέων Χωρών, οι οποίες υπάγονται ταυτόχρονα και στο Πατριαρχείο και στην αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας.
Υπάρχει ένα σύνθετο νομικό πλαίσιο το οποίο ορίζει τις αμοιβαίες σχέσεις των μητροπόλεων και των Εκκλησιών μεταξύ τους και τις σχέσεις τους με το Ελληνικό Κράτος.
Ενα νομικό πλαίσιο το οποίο το ιερατείο συμπληρώνει με τους δικούς του "ιερούς κανόνες", που η ιερότητα τους καθορίζεται από το μοίρασμα της εξουσίας ανάμεσα στους δεσποτάδες και τις εταιρίες τους τις οποίες αποκαλούν "ιερές συνόδους"….
Δημοσίευση σχολίου