Οι εξελίξεις στην εκπαίδευση έχουν περάσει -μοιραία- σε δεύτερο ρόλο τις τελευταίες μέρες, και η όποια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το κόψιμο της χρηματοδότησης, τα λουκέτα στις σχολές, και τις ελλείψεις σε υποδομές, βιβλία, κτλ.
Και δεν είναι βέβαια μόνο στην Ελλάδα - είχαμε πχ δει το παράδειγμα των ΗΠΑ, όπου συγχωνεύονται τάξεις μέχρι και...60 μαθητών/τμήμα λόγω των πολλών "λουκέτων" στα σχολεία, ενώ το τελευταίο "κρούσμα" ήταν ένα υπερσύγχρονο hi-tech σχολείο, που κόστισε 105 εκατομμύρια δολάρια για να χτιστεί, και τώρα δεν το λειτουργούν, διότι...δεν έχουν λεφτά ούτε για ηλεκτρικό ρεύμα!
Σε όλη τη Δύση το κεφάλαιο αντιμετωπίζει τη νέα γενιά ως "χαμένη γενιά" - πρώτα θα την "κινεζοποιήσει", και μετά θα επενδύσει, θα την εκπαιδεύσει, κτλ. Αντίθετα στην Κίνα γίνονται επενδύσεις και στην έρευνα/εκπαίδευση, γιατί τους εν λόγω εργάτες θέλει να τους αξιοποιήσει. Για ποιο λόγο λοιπόν το κεφάλαιο να εκπαιδεύσει του εργάτες στη Δύση, όταν έχει στη διάθεση του πολύ ανταγωνιστικότερους εργάτες στην Κίνα; Αυτούς θα προτιμήσει.
Όσο για τους δυτικούς εργάτες που βγαίνουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, σιγά μη βρουν όλοι αυτοί δουλειά. Και αν τυχόν έχουν πάρει και σπουδαστικά δάνεια τότε απλά δε θα τα αποπληρώσουν και θα χρεωκοπήσουν αν δεν ξεσηκωθούν, μιας και δε θα βρουν δουλειά, ή αν βρουν, θα έχει πολύ χαμηλότερο μισθό από αυτό που υπολόγιζαν όταν έπαιρναν το δάνειο, κτλ (όπως γίνεται πχ στις ΗΠΑ που έχουν δίδακτρα, και τα λεφτά που χρωστάνε οι απόφοιτοι σήμερα σε σπουδαστικά δάνεια είναι περισσότερα ακόμα και από τα λεφτά που χρωστάνε οι Αμερικάνοι σε πιστωτικές κάρτες - μιλάμε για τεράστιο ποσό, εδώ μια ανάλυση μας για το θέμα).
Δεν είναι τυχαίο που η πλειονότητα των Αμερικάνων απαντά πλέον σε γκάλοπ ότι ΔΕΝ αξίζει να σπουδάσει κανείς στην "ανώτατη εκπαίδευση", μία τάση που σύντομα θα τη δούμε και σε άλλες χώρες (και στην Ελλάδα). Και αυτό διότι δε συμφέρει, ειδικά αν υπάρχουν και δίδακτρα, να σπουδάσεις, αφιερώνοντας τόσο χρόνο, κόπο και χρήμα, και μετά να μη βρίσκεις δουλειά.
Το καπιταλιστικό σύστημα δηλαδή, που ως τώρα χρειαζόταν τους δυτικούς εργάτες και τους εξωθούσε στο να εκπαιδεύονται σε νέες τεχνολογίες, τώρα δεν τους πολυχρειάζεται (διότι έχει βρει τους πιο "ανταγωνιστικούς" Κινέζους), και πλέον εξωθεί τους δυτικούς νέους στο να ψοφήσουν, να μεταναστεύσουν, να γυρίσουν στα χωράφια, να κάνουν καμιά χειρωνακτική εργασία (αν βρουν), ή ας κάνουν τέλος πάντων "ότι τους φωτίσει ο Θεός" (τι μας νοιάζει εμάς τους ολιγάρχες εξάλλου;)
Πέρα όμως από όλα αυτά, αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας και σε δύο ακόμα ειδήσεις από τις ΗΠΑ, που δεν είναι τόσο "οικονομοκεντρικές", αλλά κοινωνικές:
Η πρώτη είδηση είναι πως σε έρευνα που έγινε, σχεδόν ο μισός πληθυσμός του Ντιτρόιτ βγήκε ότι είναι...λειτουργικά αναλφάβητος!
Και εδώ άλλη μια μελέτη, που δείχνει το πως έχουν καταφέρει να εκπαιδεύσουν μια ολόκληρη κοινωνία, γεμίζοντας την με προσόντα και δεξιότητες που χρειάζονται για να είναι παραγωγικοί στη δουλειά τους, αλλά...χωρίς να έχουν καμία παιδεία, ώστε να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, πόσο μάλλον να τον αλλάξουν. Εύκολα θύματα δηλαδή για να πλουτίζει μια μικρή ολιγαρχία, χωρίς να κινδυνεύει να ανατραπεί η εξουσία της (ειδικά στις ΗΠΑ "κάνουν πάρτι", δεν είναι τυχαίο που ΚΑΙ αυτό το μήνα ο αριθμός αυτών που ζουν με κουπόνια σίτισης έσπασε άλλο ένα ρεκόρ, και παρόλα αυτά ακόμα δεν έχουν γίνει σοβαρές κινητοποιήσεις):
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Κοινωνία επικίνδυνων κουτών;
«Πόσο κουτοί είναι αυτοί;» Με αυτό το μεγάλο κεντρικό τίτλο, παρουσιάζει το αμερικανικό περιοδικό Newsweek τα συμπεράσματα μιας έρευνας στις ΗΠΑ που ανιχνεύει το βαθμό γνώσεων των Αμερικανών πολιτών, χρησιμοποιώντας σαν βάση το ερωτηματολόγιο που θέτει το αμερικανικό υπουργείο Εσωτερικών στους αλλοδαπούς μετανάστες που ζητούν την αμερικανική υπηκοότητα.
«Το 38% των ερωτηθέντων απέτυχε στο τεστ υπηκοότητας. Το μέλλον της χώρας κινδυνεύει από την άγνοια.» Και μ’ αυτό τον εξίσου αποκαλυπτικό υπότιτλο, ο Andrew Romano, αναλύει τα στατιστικά δεδομένα.
Ενδεικτικά: Το 29% των Αμερικανών δεν ξέρει ποιος είναι ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, το 73% δεν ξέρει ποιος ήταν ο αντίπαλος των ΗΠΑ στον Ψυχρό Πόλεμο, το 40% δεν ξέρει ποιοι ήταν οι εχθροί των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 86% πόσους βουλευτές έχει η Βουλή και το 67% δεν ξέρει ποιο οικονομικό σύστημα ισχύει στις ΗΠΑ!
Αν σ’ αυτή την έρευνα, προσθέσει κανείς τα απίστευτα ποσοστά των Αμερικανών που πιστεύουν στους εξωγήινους, στον Αδάμ και την Εύα, ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είναι ισλαμιστής ή/και κομμουνιστής και πολλά άλλα παρόμοια, αρχίζει να έχει μία καλύτερη εικόνα της Αμερικής απ’ αυτή που βλέπει στη βιτρίνα της.
Μελετητές, όπως ο Michael X. Delli Carpini, λένε ότι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, οι γνώσεις των Αμερικανών έχουν βελτιωθεί μόνο κατά 1%, κάτι που στο παρελθόν δεν αποτελούσε πρόβλημα, γιατί κάτι αντίστοιχο ίσχυε και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο. Όμως, επειδή σ’ αυτή τη χρονική περίοδο έχουν γίνει σημαντικές βελτιώσεις στις άλλες κοινωνίες, οι Αμερικανοί σταδιακά έμειναν πολύ πίσω διατηρώντας χαμηλά το γενικό επίπεδο γνώσης που είναι απαραίτητο για να μπορεί η κοινωνία να ανταγωνίζεται με επιτυχία τις άλλες κοινωνίες που εξελίσσονται και προοδεύουν. Σε μία ανάλογη έρευνα που έγινε σε ΗΠΑ, Βρετανία, Δανία και Φινλανδία, από την Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση για τις Επικοινωνίες, αποδείχτηκε ότι οι πολίτες των άλλων χωρών γνωρίζουν καλύτερα και τα διεθνή θέματα. Για παράδειγμα, σχεδόν οι μισοί Αμερικανοί που ρωτήθηκαν δεν ήξεραν ποιοι είναι οι Ταλιμπάν, ενώ πολλοί απ’ αυτούς υποστηρίζουν τον πόλεμο που διεξάγει η κυβέρνησή τους στο Αφγανιστάν, σε αντίθεση με το 76% των Φινλανδών που ήταν ενημερωμένοι.
Οι αιτίες της άγνοιας
Οι πολιτικοί αναλυτές που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αποδίδουν αυτή την άγνοια σε διάφορους παράγοντες, όπως είναι:
1. Η τεράστια ανισότητα που υπάρχει στην Αμερική. Οι 400 κορυφαίες εισοδηματικά οικογένειες κερδίζουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα κερδίζει αθροιστικά το κατώτερο 60% του πληθυσμού (περίπου 180 εκατομμύρια άνθρωποι!) της χώρας! Εξωφρενικό, αλλά πραγματικό.
2. Η εξάρτηση από την ιδιωτική τηλεόραση/ραδιόφωνο. Το πρόγραμμα που καθορίζεται από το μάρκετινγκ δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιμόρφωσης των τηλεθεατών/ακροατών. Αντιθέτως, τους περιορίζει σε ένα εξαιρετικά ρηχό κοινωνικό πεδίο καθιστώντας τους καλούς αποδέκτες μόνο της διαφήμισης και της παραπληροφόρησης.
3. Το αποκεντρωμένο εκπαιδευτικό σύστημα και η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα. Ακόμα και σε εποχή κρίσης, τα δίδακτρα στα καλά πανεπιστήμια που εξασφαλίζουν γνώσεις και εργασία στους αποφοίτους, αυξάνονται χρόνο με το χρόνο πολύ πάνω από τον πληθωρισμό, εξυπηρετώντας μόνο ένα πολύ μικρό αριθμό προνομιούχων φοιτητών από τις πιο εύπορες τάξεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την ομάδα των ερωτηθέντων με εισόδημα πάνω από 100.000 δολάρια το χρόνο, πέρασε το τεστ υπηκοότητας το 75%, ενώ από την ομάδα με εισόδημα κάτω από 20.000 δολάρια πέρασε μόνο το 41%.
4. Η εξαφάνιση/αποδυνάμωση των φορέων αυτοοργάνωσης των εργαζομένων. Τα συνδικάτα και οι κοινωνικές οργανώσεις αλληλεγγύης που κάποτε είχαν μεγάλη ισχύ στην Αμερική και αναπλήρωναν σε ικανοποιητικό βαθμό τις ελλείψεις στην παιδεία και την ενημέρωση, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις των πολυάριθμων μελών τους πάνω σε θέματα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, εσωτερικά και διεθνή, έχουν αποδυναμωθεί και, σήμερα, δέχονται μπαράζ επιθέσεων από τους συντηρητικούς κυβερνήτες των πολιτειών. Τώρα, αυτό το κενό καλύπτεται εν μέρει από οργανωμένες ομάδες ακτιβιστών στο διαδίκτυο, τόσο προοδευτικών όσο και συντηρητικών, όπως το Tea Party, που υποκαθιστούν τις οργανώσεις βάσης, καθορίζουν το περιεχόμενο του θέματος και κατευθύνουν τους παραλήπτες των μηνυμάτων τους ανάλογα με τις δικές τους πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές. Αυτό το κενό διευκολύνει και τη δημαγωγία των πολιτικών που βρίσκουν εύφορο έδαφος για να καλλιεργήσουν πλάνες και συγχύσεις.
Πολίτες σε σύγχυση
Μία πρόσφατη έρευνα του τηλεοπτικού δικτύου CNN αποκάλυψε ότι ενώ το 71% των πολιτών έχει πειστεί ότι πρέπει να μικρύνει ο ρόλος του κράτους, ταυτόχρονα το 78-81% αντιτίθεται σε περικοπές στα προγράμματα υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, που όμως, απορροφούν, μαζί με τους εξοπλισμούς, το μεγαλύτερο μέρος του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό δείχνει ότι οι πολίτες σκέφτονται και ενεργούν αντιφατικά, γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι η μείωση του κράτους συνεπάγεται σοβαρές περικοπές στην υγεία και την ασφάλιση. Σε μία άλλη έρευνα του World Public Opinion 2010, οι Αμερικανοί εμφανίζονται πολύ κακά ενημερωμένοι όταν ζητούν να μειωθεί σε 13 από 27% η εξωτερική βοήθεια, ενώ στην πραγματικότητα το μερίδιο της στον κρατικό προϋπολογισμό δεν φτάνει ούτε το 1%!
Με λίγα λόγια, το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών που έχουν άποψη π.χ. για τα οικονομικά του κράτους, έχουν παντελή άγνοια των δεδομένων και αδυνατούν να κάνουν σωστούς συσχετισμούς και αναγωγές. Όμως, αυτοί ψηφίζουν στις εκλογές και εκφέρουν γνώμες στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες επί της ουσίας αντικαθιστούν τα δημοψηφίσματα. Έτσι, η άγνοια των πολιτών και οι εκδηλώσεις της επηρεάζουν τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα.
Ποιοι ωφελήθηκαν;
Αυτό που δεν θίγει ευθέως ο Romano στην ανάλυσή του, είναι σε ποιο βαθμό το διαπιστωμένο επίπεδο γνώσης, πληροφόρησης και ενημέρωσης των πολιτών, καθορίζει και την ποιότητα της δημοκρατίας στις ΗΠΑ. Επικεντρώνει το σχόλιο του στο μειονέκτημα της Αμερικής να συναγωνιστεί/ανταγωνιστεί τον υπόλοιπο αναπτυγμένο ή αναπτυσσόμενο κόσμο, ενώ αποφεύγει εντελώς να αναφερθεί στην εκτίμηση σημαντικών διανοουμένων ότι το επίπεδο των πολιτών παρέμεινε πολύ χαμηλό επειδή αυτό εξυπηρετούσε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, την άρχουσα οικονομική ολιγαρχία που ήθελε να ελέγχει εύκολα και να κατευθύνει σύμφωνα με τα συμφέροντά της το κοινωνικό σώμα. Κατάσταση που ίσως τώρα προβληματίζει τους ολιγάρχες, γιατί, με τόσο σαθρή και καθυστερημένη κοινωνική βάση, δυσκολεύονται να αντέξουν στο διεθνή ανταγωνισμό, ιδιαίτερα έχοντας απέναντί τους νέους ορμητικούς παίχτες όπως η Κίνα που έχει κάνει τεράστιες επενδύσεις στην παιδεία και την ενημέρωση. Ίσως, όψιμα, μερικοί ολιγάρχες να εκτιμούν ότι οι «κουτοί» που σκοπίμως δημιούργησαν, έγιναν πια τόσοι πολλοί που εφεξής κινδυνεύουν και τα δικά τους συμφέροντα. Αλλά, κατά τον Romano, «το εάν είναι θεραπεύσιμη πάθηση ή θανατηφόρα ασθένεια, μένει να το δούμε».
Δημοσίευση σχολίου