Διαπιστώσεις και προβληματισμός.

Υπερχρεωμένα είναι τα ελληνικά νοικοκυριά, που στο πρώτο εξάμηνο της φετινής χρονιάς χρωστούν στην Εφορία 60 δισ. ευρώ, μας γράφει η μια εφημερίδα. Ήδη έχουμε φθάσει τα 2.000.000 ανέργους μέσα σε επτά χρόνια ύφεσης και τρία μνημονίου, συμπληρώνει άλλο δημοσίευμα. 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι τίθενται σε διαθεσιμότητα (διάβαζε απόλυση) μας λέει άλλο αστικό έντυπο. Την άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας προωθεί η κυβέρνηση, τονίζει άλλο δημοσίευμα. Υποσιτισμένοι (!!!) έφηβοι λιποθύμησαν προχτές στη συναυλία του Roger Waters, αναφέρει πρωτοσέλιδα άλλη καθημερινή εφημερίδα.

Κι όλα αυτά την στιγμή που ξεπουλιέται η κρατική περιουσία, η τιμή της εργατικής δύναμης πέφτει στα τάρταρα, οι εργασιακές συνθήκες παραπέμπουν στον μεσαίωνα, το όποιο κοινωνικό κράτος είχε απομείνει διαλύεται, ο κρατικός αυταρχισμός παραπέμπει σε εποχές χούντας. Παράλληλα το κεφάλαιο επιδοτείται και ανακεφαλαιώνεται από τα λεφτά που κλέβει το κράτος από μισθωτούς, εργάτες και συνταξιούχους.

Κι ενώ όλα αυτά –που Σαμαράς, Βενιζέλος ονομάζουν … ανάπτυξη- έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση μόνο προβληματισμό μπορεί να οδηγήσει η διαπίστωση ότι οι δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό τους προσωπικό διεξάγουν χωρίς καμιά ουσιαστική αντίσταση ταξικό πόλεμο δημιουργώντας κατακόμβες θυμάτων απ’ τα λαϊκά στρώματα.

Μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει ότι ο λαός μας βιώνει μια κοινωνική καταστροφή; Θα ήταν υπερβολικός όποιος ισχυριστεί ότι μας κυβερνά μια εγκληματική συμμορία που ενσυνείδητα οδηγεί τον κόσμο της εργασίας στον όλεθρο υπηρετώντας πιστά οικονομικούς και όχι μόνο τους στόχους της ντόπιας και ξένης πλουτοκρατίας;
Από την άλλη όμως δεν θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός της ανυπαρξίας μια μαζικής πολιτικής ταξικής δύναμης που με μορφές πάλης, όπως απαιτούν οι καιροί θα μπορούσε να σταθεί ανάχωμα στον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας;

Μ