Του Νίκου Μπογιόπουλου - enikos.gr
Τι είναι η επιστράτευση; Τι είναι η πολιτική επίταξη; Είναι ένα μέτρο «ευθύνης» και προστασίας της κοινωνίας από τις «συντεχνίες»; Είναι ένα «δημοκρατικό» όπλο στη φαρέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης το οποίο επιλέγεται για την προάσπιση του κάθε φορά «υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος» που διασαλεύεται από τους… σαμποτέρ εργαζόμενους;
Αν αυτή είναι η άποψη του πρωθυπουργού Σαμαρά, τότε η άποψη του «άλλου» Σαμαρά, του Σαμαρά της αντιπολίτευσης, είναι εντελώς διαφορετική. Ο «άλλος Σαμαράς, ο Σαμαράς που δεν είχε ακόμα εξομολογηθεί ενώπιον της Μέρκελ τις αμαρτίες του, εκείνος ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς, επέμενε – και μάλιστα από το βήμα της Βουλής – ότι οι επιστρατεύσεις, οι επιτάξεις, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων όχι μόνο δεν είναι δημοκρατικά πράγματα, αλλά ότι αντίθετα συνιστούν «εφαρμογή χουντικών μεθόδων»!
Ήταν 11/2/2011 όταν ο – «αντιμνημονιακός» - Σαμαράς κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή εγκαλούσε την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία λίγο νωρίτερα είχε επιβάλει την επιστράτευση των φορτηγατζήδων και είχε επιτεθεί στους αγρότες των Σερρών επιβάλλοντας το μέτρο της «απαγόρευσης των συναθροίσεων». Με αυτά τα μέτρα και «όταν αντιμετωπίζετε τις κοινωνικές αντιδράσεις με εφαρμογή χουντικών μεθόδων - έλεγε τότε ο κ.Σαμαράς - πυροδοτείτε την κοινωνική έκρηξη». Ορίστε:
Αυτά έλεγε ο κ.Σαμαράς τον Φεβρουάριο του 2011 (δείτε επίσης)
Είναι η απεργία «θεομηνία»; Είναι η απεργιακή διαμαρτυρία «πόλεμος» που να δικαιολογεί την επιστράτευση των εργαζόμενων; Έτσι υποστηρίζει η κυβέρνηση που έχει για αντιπρόεδρο τον κ.Βενιζέλο. Όμως ο κ.Βενιζέλος, όταν ήταν συνταγματολόγος - χωρίς να είναι αντιπρόεδρος - είχε εντελώς διαφορετική άποψη!
Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά αυτό είναι το κακό με τα γραπτά: Μένουν! Έλεγε, λοιπόν, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος («Πολιτική επιστράτευση και απεργία», Επιθεώρηση Εργατικού Δικαίου, 1986, σελ. 726-734):
«Η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών δεν συνδέεται με τον έλεγχο νομιμότητας μιας απεργίας. Οι λόγοι αυτοί δεν είναι από τους προβλεπόμενους στο άρθρο 22 παρ. 3 Συντάγματος και η επίκλησή τους θα καθιστούσε την επίταξη προφανώς παράνομη. Μπορεί η απεργία ως factum να συνιστά λόγο εφαρμογής του άρθρου 22 παρ. 3 εδ. β΄να συγκροτεί την αντικειμενική υπόσταση των λόγων για τους οποίους είναι κατά το Σύνταγμα δυνατή η επίταξη υπηρεσιών; Εδώ δεν μπορεί να γίνει λόγος ούτε για πόλεμο, ούτε για επιστράτευση, ούτε για θεομηνία. Η απεργιακή κινητοποίηση αυτή καθαυτή ως γεγονός δεν συνιστά καμιά από τις περιπτώσεις αυτές. Η επίταξη είναι μέσο προσανατολισμένο σε τελείως διαφορετικό σκοπό. Το άρθρο 22 παρ. 3 εδ. β΄ δεν έρχεται να πολλαπλασιάσει και να εντείνει τους περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος, αλλά να εξυπηρετήσει μία διαφορετική τελεολογία - ακόμα και όταν διασταυρώνεται με απεργιακές κινητοποιήσεις.
Μάλιστα, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος διατήρησε την παραπάνω άποψη επί μια 20ετία και πλέον. Ότι, δηλαδή, η απεργία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν «θεομηνία» και σαν «πόλεμος» και ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό και παράνομο να χρησιμοποιείται το άρθρο του Συντάγματος που αναφέρεται στην επίταξη ως μέσο καταστρατήγησης του απεργιακού δικαιώματος.
Τόσο σύμφωνος ήταν ο κ.Βενιζέλος με τον συνταγματολόγο… Βενιζέλο, που το 2006, μαζί με άλλους 11 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (από τους σημερινούς υπουργούς Χρυσοχοίδη και Χριστοφιλοπούλου μέχρι πρώην πρόεδρο της Βουλής Πετσάλνικο και τον πρώην αντιπρόεδρο Πάγκαλο) κατέθεσε μέχρι και πρόταση νόμου ενάντια στην καταχρηστική εφαρμογή του μέτρου της επιστράτευσης!
Ήταν 14/4/2006, όταν ο κ.Βενιζέλος καλούσε τη Βουλή να προχωρήσει στην «κατάργηση της δυνατότητας πολιτικής επιστράτευσης εργαζομένων που απεργούν όχι γιατί συντρέχουν οι αυστηρά προσδιορισμένοι από το Σύνταγμα λόγοι επίταξης προσωπικών υπηρεσιών, αλλά απλώς και μόνο για να αντιμετωπιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση»! Ορίστε:
Σήμερα, ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος, τι κάνει; Διαπράττει την παρανομία για την οποία τον κατηγορούσε ο συνταγματολόγος και βουλευτής ονόματι… Βενιζέλος.
Ας πάμε, όμως σε έναν ακόμα συνταγματολόγο της κυβέρνησης. Τον νυν υπουργό Παιδείας κ.Λοβέρδο. Ο κ.Λοβέρδος έλεγε σπουδαία πράγματα το 2006. Ήταν τότε που κυβέρνηση της ΝΔ είχε κηρύξει την επιστράτευση των ναυτεργατών. Ας τον απολαύσουμε:
* «Αδιαλλαξία κατά τις διαπραγματεύσεις, ανικανότητα διαχείρισης ενός κοινωνικού θέματος, αδυναμία στάθμισης της βαρύτητας των συναφών θεμάτων, προσπάθεια επίδειξης ισχύος, έλλειψη ενδοκυβερνητικού συντονισμού, περιφρόνηση της Δικαιοσύνης και, τέλος, παραβίαση του Συντάγματος, πανικός, παρακάλια κι επίδειξη θλίψης χαρακτήρισαν την κυβέρνηση της ΝΔ στην απεργία των ναυτεργατών».
* «... όσες κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν το θεσμό της πολιτικής επιστράτευσης επικαλούντο το άρθρο αυτό του Συντάγματος, το άρθρο 112 που προβλέπει ότι οι προγενέστεροι του Συντάγματος νόμοι που απαιτούνται για την εφαρμογή του παραμένουν σε ισχύ εφόσον δεν αντίκεινται σε αυτό, καθώς και το ανωτέρω ΝΔ 17/1974. Αντίκειται, όμως, αυτό το ΝΔ στο Σύνταγμα; Καταφανώς ναι...».
* «... ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα διακυβεύονται κατά την εφαρμογή της πολιτικής επιστράτευσης...»
Ε, αυτός που το 2006 έλεγε τα παραπάνω, είναι υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης που το 2014 «κατά την εφαρμογή της πολιτικής επιστράτευσης...» διακυβεύει «... ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα».
Υστερόγραφο: Βεβαίως δεν είμαστε τόσο αφελείς να θεωρούμε ότι πίστευαν ποτέ οτιδήποτε από αυτά που έλεγαν. Ούτε τόσο αδαείς ώστε να μη γνωρίζουμε ότι η νομιμότητα την οποία υπηρετούν είναι μια σχετική έννοια, που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, την πολιτική σκοπιμότητα και τον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό. Εντούτοις, όπως και να το κάνεις, έχει τη δική του αξία να θυμόμαστε το πως οι ίδιοι έχουν κατά καιρούς τοποθετηθεί ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν την πολιτική τους. Διότι «ο σκοπός (δεν) αγιάζει τα μέσα». Και γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούν - αυτά που οι ίδιοι έχουν αποκαλέσει «χουντικές μεθόδους», «καταχρηστική εφαρμογή» εξουσίας και «διακύβευση ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων» - αποκαλύπτουν, τελικά, το σκοπό τους.
Αν αυτή είναι η άποψη του πρωθυπουργού Σαμαρά, τότε η άποψη του «άλλου» Σαμαρά, του Σαμαρά της αντιπολίτευσης, είναι εντελώς διαφορετική. Ο «άλλος Σαμαράς, ο Σαμαράς που δεν είχε ακόμα εξομολογηθεί ενώπιον της Μέρκελ τις αμαρτίες του, εκείνος ο «αντιμνημονιακός» Σαμαράς, επέμενε – και μάλιστα από το βήμα της Βουλής – ότι οι επιστρατεύσεις, οι επιτάξεις, οι απαγορεύσεις συναθροίσεων όχι μόνο δεν είναι δημοκρατικά πράγματα, αλλά ότι αντίθετα συνιστούν «εφαρμογή χουντικών μεθόδων»!
Ήταν 11/2/2011 όταν ο – «αντιμνημονιακός» - Σαμαράς κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή εγκαλούσε την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία λίγο νωρίτερα είχε επιβάλει την επιστράτευση των φορτηγατζήδων και είχε επιτεθεί στους αγρότες των Σερρών επιβάλλοντας το μέτρο της «απαγόρευσης των συναθροίσεων». Με αυτά τα μέτρα και «όταν αντιμετωπίζετε τις κοινωνικές αντιδράσεις με εφαρμογή χουντικών μεθόδων - έλεγε τότε ο κ.Σαμαράς - πυροδοτείτε την κοινωνική έκρηξη». Ορίστε:
Αυτά έλεγε ο κ.Σαμαράς τον Φεβρουάριο του 2011 (δείτε επίσης)
Είναι η απεργία «θεομηνία»; Είναι η απεργιακή διαμαρτυρία «πόλεμος» που να δικαιολογεί την επιστράτευση των εργαζόμενων; Έτσι υποστηρίζει η κυβέρνηση που έχει για αντιπρόεδρο τον κ.Βενιζέλο. Όμως ο κ.Βενιζέλος, όταν ήταν συνταγματολόγος - χωρίς να είναι αντιπρόεδρος - είχε εντελώς διαφορετική άποψη!
Πάνε πολλά χρόνια από τότε, αλλά αυτό είναι το κακό με τα γραπτά: Μένουν! Έλεγε, λοιπόν, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος («Πολιτική επιστράτευση και απεργία», Επιθεώρηση Εργατικού Δικαίου, 1986, σελ. 726-734):
«Η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών δεν συνδέεται με τον έλεγχο νομιμότητας μιας απεργίας. Οι λόγοι αυτοί δεν είναι από τους προβλεπόμενους στο άρθρο 22 παρ. 3 Συντάγματος και η επίκλησή τους θα καθιστούσε την επίταξη προφανώς παράνομη. Μπορεί η απεργία ως factum να συνιστά λόγο εφαρμογής του άρθρου 22 παρ. 3 εδ. β΄να συγκροτεί την αντικειμενική υπόσταση των λόγων για τους οποίους είναι κατά το Σύνταγμα δυνατή η επίταξη υπηρεσιών; Εδώ δεν μπορεί να γίνει λόγος ούτε για πόλεμο, ούτε για επιστράτευση, ούτε για θεομηνία. Η απεργιακή κινητοποίηση αυτή καθαυτή ως γεγονός δεν συνιστά καμιά από τις περιπτώσεις αυτές. Η επίταξη είναι μέσο προσανατολισμένο σε τελείως διαφορετικό σκοπό. Το άρθρο 22 παρ. 3 εδ. β΄ δεν έρχεται να πολλαπλασιάσει και να εντείνει τους περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος, αλλά να εξυπηρετήσει μία διαφορετική τελεολογία - ακόμα και όταν διασταυρώνεται με απεργιακές κινητοποιήσεις.
Μάλιστα, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος διατήρησε την παραπάνω άποψη επί μια 20ετία και πλέον. Ότι, δηλαδή, η απεργία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν «θεομηνία» και σαν «πόλεμος» και ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό και παράνομο να χρησιμοποιείται το άρθρο του Συντάγματος που αναφέρεται στην επίταξη ως μέσο καταστρατήγησης του απεργιακού δικαιώματος.
Τόσο σύμφωνος ήταν ο κ.Βενιζέλος με τον συνταγματολόγο… Βενιζέλο, που το 2006, μαζί με άλλους 11 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ (από τους σημερινούς υπουργούς Χρυσοχοίδη και Χριστοφιλοπούλου μέχρι πρώην πρόεδρο της Βουλής Πετσάλνικο και τον πρώην αντιπρόεδρο Πάγκαλο) κατέθεσε μέχρι και πρόταση νόμου ενάντια στην καταχρηστική εφαρμογή του μέτρου της επιστράτευσης!
Ήταν 14/4/2006, όταν ο κ.Βενιζέλος καλούσε τη Βουλή να προχωρήσει στην «κατάργηση της δυνατότητας πολιτικής επιστράτευσης εργαζομένων που απεργούν όχι γιατί συντρέχουν οι αυστηρά προσδιορισμένοι από το Σύνταγμα λόγοι επίταξης προσωπικών υπηρεσιών, αλλά απλώς και μόνο για να αντιμετωπιστεί μια απεργιακή κινητοποίηση»! Ορίστε:
Σήμερα, ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος, τι κάνει; Διαπράττει την παρανομία για την οποία τον κατηγορούσε ο συνταγματολόγος και βουλευτής ονόματι… Βενιζέλος.
Ας πάμε, όμως σε έναν ακόμα συνταγματολόγο της κυβέρνησης. Τον νυν υπουργό Παιδείας κ.Λοβέρδο. Ο κ.Λοβέρδος έλεγε σπουδαία πράγματα το 2006. Ήταν τότε που κυβέρνηση της ΝΔ είχε κηρύξει την επιστράτευση των ναυτεργατών. Ας τον απολαύσουμε:
* «Αδιαλλαξία κατά τις διαπραγματεύσεις, ανικανότητα διαχείρισης ενός κοινωνικού θέματος, αδυναμία στάθμισης της βαρύτητας των συναφών θεμάτων, προσπάθεια επίδειξης ισχύος, έλλειψη ενδοκυβερνητικού συντονισμού, περιφρόνηση της Δικαιοσύνης και, τέλος, παραβίαση του Συντάγματος, πανικός, παρακάλια κι επίδειξη θλίψης χαρακτήρισαν την κυβέρνηση της ΝΔ στην απεργία των ναυτεργατών».
* «... όσες κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν το θεσμό της πολιτικής επιστράτευσης επικαλούντο το άρθρο αυτό του Συντάγματος, το άρθρο 112 που προβλέπει ότι οι προγενέστεροι του Συντάγματος νόμοι που απαιτούνται για την εφαρμογή του παραμένουν σε ισχύ εφόσον δεν αντίκεινται σε αυτό, καθώς και το ανωτέρω ΝΔ 17/1974. Αντίκειται, όμως, αυτό το ΝΔ στο Σύνταγμα; Καταφανώς ναι...».
* «... ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα διακυβεύονται κατά την εφαρμογή της πολιτικής επιστράτευσης...»
Ε, αυτός που το 2006 έλεγε τα παραπάνω, είναι υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης που το 2014 «κατά την εφαρμογή της πολιτικής επιστράτευσης...» διακυβεύει «... ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα».
Υστερόγραφο: Βεβαίως δεν είμαστε τόσο αφελείς να θεωρούμε ότι πίστευαν ποτέ οτιδήποτε από αυτά που έλεγαν. Ούτε τόσο αδαείς ώστε να μη γνωρίζουμε ότι η νομιμότητα την οποία υπηρετούν είναι μια σχετική έννοια, που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, την πολιτική σκοπιμότητα και τον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό. Εντούτοις, όπως και να το κάνεις, έχει τη δική του αξία να θυμόμαστε το πως οι ίδιοι έχουν κατά καιρούς τοποθετηθεί ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν για να επιβάλουν την πολιτική τους. Διότι «ο σκοπός (δεν) αγιάζει τα μέσα». Και γιατί τα μέσα που χρησιμοποιούν - αυτά που οι ίδιοι έχουν αποκαλέσει «χουντικές μεθόδους», «καταχρηστική εφαρμογή» εξουσίας και «διακύβευση ανθρώπινων ελευθεριών και δικαιωμάτων» - αποκαλύπτουν, τελικά, το σκοπό τους.
Δημοσίευση σχολίου