Σήμερα είναι η πιο σαγηνευτικά μυρωδάτη γιορτή !

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Σήμερα είναι η πιο σαγηνευτικά μυρωδάτη γιορτή !

Γιορτάζει ο Υάκινθος ( ζουμπούλι) και η Ζουμπουλία.

Ο μύθος του Υάκινθου στην αρχαία ελληνική μυθολογία έρχεται και ως μια απάντηση από το πολύ μακρινό παρελθόν στις σύγχρονες χριστιανοταλιμπανικές απόψεις Μητροπολίτη (αλλά και άλλων) περί ταυτότητας της ομοφυλοφιλίας, της παιδεραστίας και της κτηνοβασίας και τη θέση ότι η ομοφυλοφιλία δεν συνιστά δικαίωμα.

Ο Υάκινθος, ήταν γιός του βασιλιά Πίερου της Σπάρτης και της μούσας Κλειούς. Ήταν τέτοια η ομορφιά του που τον ερωτεύθηκε σφοδρά ο Απόλλωνας, αλλά και ο Ζέφυρος, θεός του δυτικού ανέμου.
Ο Απόλλωνας και ο Υάκινθος έγιναν εραστές!

Μια μέρα του καλοκαιριού συναντήθηκαν για να αγωνισθούν στη δισκοβολία. Ο Απόλλωνας πέταξε το δίσκο ψηλά και ο Υάκινθος έτρεξε να τον πιάσει. Ο Ζέφυρος, τυφλός από το πάθος και τη ζήλεια για τον έρωτα, που έβλεπε να ξεδιπλώνεται μπροστά του, καραδοκούσε και όταν ο Υάκινθος τρέχοντας για να πιάσει το δίσκο εξαφανίσθηκε από τα μάτια του Απόλλωνα, φύσηξε δυνατά και έστρεψε τον δίσκο πρός το κεφάλι του τραυματίζοντάς τον θανάσιμα. Από το κεφάλι του Υάκινθου ξεπήδησε αίμα σαν ποτάμι και πότιζε την γη.

«Όταν ο Απόλλωνας βρήκε επιτέλους τον αγαπημένο του, εκείνος ήταν χλωμός κι ετοιμοθάνατος. Μάταια προσπάθησε να σταματήσει την αιμορραγία του, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να κρατήσει στην αγκαλιά του τον Υάκινθο μέχρι να ξεψυχήσει. Ο Απόλλωνας θύμωσε πολύ με τον Ζέφυρο που του στέρησε τον Υάκινθο. Πληγωμένος από τον χαμό του εραστή του, αποφάσισε να τον κρατήσει για πάντα κοντά του και να μην τον αφήσει να περάσει στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη. Για το λόγο αυτό, αφού έσκαψε με τα ίδια του τα χέρια το χώμα για να θάψει τον Υάκινθο, φρόντισε από το αίμα του να φυτρώσει σε εκείνο το σημείο ένα καινούριο είδος λουλουδιού, που το ονόμασε υάκινθο» το γνωστό σε εμάς ζουμπούλι.

Μύθος με ξεκάθαρο το ομοφυλοφιλικό στοιχείο, το οποίο ήταν όχι μόνο αποδεκτό, αλλά και θεάρεστο…

Μύθος, για τον έρωτα αυτό, που ενέπνευσε ζωγράφους, γλύπτες και μουσουργούς , όπως τον Μότσαρτ, που έγραψε το 1767 την ομώνυμη όπερα «Απόλλων και Υάκινθος»