Τον καιρό της χούντας είχαμε το ποδόσφαιρο. Ο Παπαδόπουλος, συνεργάτης των ναζί στην κατοχή, το μόνο που είχε να παρουσιάσει ήταν βία και καταστολή. Καπηλεύονταν λοιπόν κάποιες επιτυχίες των ομάδων ή μεμονωμένων αθλητών και τις εμφάνιζε ως αποτέλεσμα μιας "φυλετικής ανωτερότητας" και "συμμετοχής" της δικτατορίας σ' αυτές. Προσπαθούσε μ' αυτό τον τρόπο να καρπωθεί κόπους κι επιτυχίες άλλων.
Την περίοδο του ΠΑΣΟΚ υπήρξε αντιγραφή αυτής της τακτικής σε κάποιους τομείς. Υπήρξε επί Μελίνας Μερκούρη μια χαρακτηριστική περίπτωση. Να ξεκαθαρίσω, ότι σέβομαι την προσφορά της εκλιπούσης Μελίνας στον τομέα της τέχνης και σε καμιά περίπτωση δεν έχω σκοπό να προσβάλω τη μνήμη της.
Την περίοδο που ο κόσμος έβλεπε την απάτη των Θα του Ανδρέα, και της εμφάνισης των πρώτων σκανδάλων, το ΠΑΣΟΚ έψαχνε κάτι για να αποπροσανατολίσει από τα εσωτερικά χάλια.
Η κυβέρνηση τότε ανακοίνωσε, ότι βρήκε τον Κολοσσό της Ρόδου στο λιμάνι! Ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας! Συγκεκριμένα ισχυρίζονταν, σε αντίθεση με κάθε γνωστή ιστορική πηγή, ότι βρέθηκε η "γροθιά" του αγάλματος!
Οι πηγές βέβαια έλεγαν άλλα, αλλά τα ΜΜΕ έκαναν πανηγύρι: "Ο Κολοσσός πρόκειται για τεράστιας όχι μόνο αρχαιολογικής σημασίας γεγονός, αλλά εθνικής αφού προσδιορίζει την ελληνικότητα του Αιγαίου που αμφισβητούν οι γείτονες μας"!!! δήλωναν οι υπουργοί.
Τελικά εκείνο που βρήκαν ήταν ένας βράχος που είχε γρατζουνίσει μια μπουλντόζα. Φυσικά η καζούρα μετά το φιάσκο ήταν απίστευτη. Μέχρι και ταινίες γύρισαν δεξιοί σκηνοθέτες διακωμωδώντας την ιστορία. Ο "κολοσσός της Μελίνας", το "κο" με ωμέγα, έγραφαν κάποιες δεξιές φυλλάδες...
Θυμάμαι κατόπιν τη φιέστα του Δρακουμέλ όταν γύρναγαν οι ολυμπιονίκες από τους αγώνες. Φυσικά δεν θυμούνται πολλοί το κράξιμο, το παρατεταμένο "ου", που έφαγε ο ομιλητής, μόλις ανέφερε το όνομα του τότε πρωθυπουργού...
Την εποχή του Καρ-αμαν-λή ήμασταν εθνικά υπερήφανοι για την "βαριά βούρτσα" του τσολιά που πήρε το ευρωπαϊκό. Λες κι έβαλε το γκολ ο Κωστάκης. Αλήθεια, θυμούνται οι νεοδημοκράτες πως έκανε "μιμί " ο αρχηγός τους στο πόδι;
Μην πω για τη Γιουροβίζιον που η κυβέρνηση μέτραγε την "επιτυχία" του κυβερνητικού έργου με την τελική κατάταξη των τραγουδιών στη Ευρώπη! Η σχέση κυβερνητικού έργου - τέχνης ήταν τότε για τους νεοδημοκράτες ολοφάνερη, όπως πχ η σχέση μιας βουλομένης λεκάνης τουαλέτας με την Αστροφυσική...
Να μην τα πολυλογώ, κάθε φορά που ένας άχρηστος τα έχει κάνει σαν τα μούτρα του, κάθεται δίπλα στους επιτυχημένους, ενώ δεν έχει καμία σχέση, προσπαθώντας να κλέψει λίγο από τη δόξα τους, μια κι ο ίδιος παρουσιάζει μόνο καταστροφές. Να το πω με ανέκδοτο, σαν να προσπαθεί ο ψύλλος ν' ανεβεί τη ράχη του ελέφαντα για να δείξει πόσο ψηλός είναι!
Η γελοιότητα της οικειοποίησης κατορθωμάτων κι έργων άλλων έχει μακρά παράδοση και πολύ μέλλον ακόμα. Η ειρωνεία είναι ότι οι άσχετοι όχι μόνο δεν έχουν συνεισφέρει στο παραμικρό, αλλά έχουν εμποδίσει με την ανικανότητα τους, με την αδιαφορία τους, παρόμοια ή ακόμα μεγαλύτερα επιτεύγματα..
Δημοσίευση σχολίου