Σαν σήμερα τo 1982 φεύγει απ' την ζωή ο στρατευμένος αγωνιστής και υπέροχος καλλιτέχνης Μάνος Λοϊζος

«Τα γρανάζια του ιμπεριαλισμού, με την εξουθενωτική εκμετάλλευση εκατομμυρίων ανθρώπων, βρίσκονται σε τρομακτική υπερλειτουργία στις δυτικές χώρες. Τα αποτελέσματα είναι σε όλους γνωστά: ο πόλεμος του Βιετνάμ, το φυλετικό, το Κυπριακό, η αναβίωση του φασισμού σε πολλές χώρες, ο κίνδυνος της δικτατορίας στον τόπο μας. Το τεράστιο τέρας που άλλοτε λέγεται φασισμός, άλλοτε μιλιταρισμός και άλλοτε δημοκρατία δυτικού τύπου - που δεν είναι τίποτ' άλλο παρά προσωπεία του ιμπεριαλισμού - στέκεται από πάνω μας απειλητικό. Και η αντίδρασή μας είναι να τα ξεσκεπάσουμε και να φωνάξουμε μ' όλη μας τη δύναμη ενάντιά τους - μια και η ζωή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη μαζί τους. Είμαστε πια συνειδητοί, "γνωρίζουμε"».

Μάνος Λοϊζος

Μόλις στα 45 του, έφυγε απ’ την ζωή, σαν σήμερα τo 1982 ο στρατευμένος αγωνιστής και υπέροχος καλλιτέχνης Μάνος Λοϊζος.
Μέλος του ΚΚΕ, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις.

Από την ιστοσελίδα μας αντιγράφουμε:

Ήταν μια λέξη μοναχά….

 
Έφυγε νωρίς πριν τριανταδύο χρόνια..Πρόλαβε όμως να μας αφήσει για κληρονομιά ένα τεράστιο μουσικό πλούτο που θα ταξιδεύει στο χρόνο απαλύνοντας τον πόνο απ τις ψυχές και γλυκαίνοντας την αβάσταχτη από την κοινωνία που ζούμε ζωή μας.

Για τον Μάνο Λοΐζο μιλάμε που χάραξε και «μεταβόλισε» το γονιδιο της αισθητικής μας με αριστουργήματα που μας καθόρισαν στο να επιλέξουμε την πλευρά που θα πορευτούμε. Διαλέξαμε τις χίλιες σημαίες , τις κόκκινες και τις μαύρες και τραγουδώντας όλοι μαζί γράφαμε συνθήματα στους τοίχους πως δεν θα περάσει ο φασισμός και ορκιστήκαμε με σιγουριά, έχοντας δίπλα μας την μορφή του γέρου ΤζΊμ από το Χάρλεμ πως δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα του κόσμου οι εργάτες.

Θυμηθήκαμε από πράγματα καθημερινά που μας τριγυρίζανε τις καθοριστικές για τη ζωή μας απώλειες ψιθυρίζοντας για την αγάπη που πλημύριζε την άδεια μας κάμαρα ή τις άλλες που μας σεργιάνισαν στα μακρινά ταξίδια των ερώτων μας μέχρι την Τζαμάικα πεισμένοι πως τίποτα δεν πάει χαμένο.

Χορέψαμε λεβέντικους χορούς και τραγουδήσαμε τη θάλασσα, κι αφήναμε σ΄ αυτόν για να μας λέει όπως ρομαντικά κι ανεπανάληπτα τραγούδησε τον αγαπημένο του Σεβαχ. Και τα παιδιά μας παρέα με τον μέρμηγκα κάτω από ένα κουνουπίδι μεγαλώσανε.

Μεθυσμένοι τότε για της ουτοπίας μας το βέβαιο το μέλλον είπαμε σίγουρα ναι! Και μας πήραν τον ήλιο το δικό του, τον δικό μας , να τον σκοτεινιάσουνε. Eμείς τον κρύψαμε μες στην καρδιά ώσπου ήρθε η μονάκριβη του κληρονομία και μίλησε όπως κι αυτός θα έκανε στους βέβηλους και στους επιδρομείς και χαρήκαμε σαν να πήραμε εκδίκηση…!

Για αυτό σε αγαπήσαμε και σε αγαπάμε Μάνο Λοΐζο! Γιατί μπήκες στις καρδιές και τη ζωή μας και μας καθόρισες για πάντα..