ΚΚΕ: Κριτική από τις θέσεις του ρεφορμιστικού κομμουνισμού

Πηγή: Δημήτρης Γρηγορόπουλος - "Πριν"

Για το ΚΚΕ το κίνημα θα φτάσει σε επίπεδο επαναστατικής δυνατότητας μόνο με επιμέρους διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα και όχι με προωθυμένους επιθετικούς στόχους όπως η διαγραφή του θεόρατου χρέους, οι εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, η αποχώρηση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, που στις παρούσες μάλιστα συνθήκες αποτελούν κάζουζ μπέλι για το σύστημα.

Τον «οπορτουνισμό» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ΚΟΜΕΠ συνδέει ανπωδώς με το μεταβατικό πρόγραμμά της. Ο οπορτουνισμός του μεταβατικού προγράμματος οφείλεται κατά το ΚΚΕ στο γεγονός ότι τα αιτήματα που αυτό περιέχει, εφόσον αποσυνδέονται απ’ τη σοσιαλιστική εξουσία και η πραγματοποίησή τους τοποθετείται εντός του καπιταλισμού, εντάσσονται στην αστική διαχείριση! Αυτό ισχύει και για προωθημένους στόχους όπως «κρατικοποίηση ή ιδιωτικοποίηση», «παραμονή
ή αποχώρηση απ’ τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη» κ.ο.κ.

Και η... ρηξικέλευθη ανάλυση απογειώνεται: «Αντικειμενικά, η στοίχιση ενός πολιτικού προγράμματος πίσω απ’ τον έναν ή τον άλλο πόλο στα παραπάνω ζητήματα δεν προετοιμάζει δυνάμεις για τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό αλλά για μια άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού».
Άρα, για το ΚΚΕ το κίνημα θα φτάσει σε επίπεδο επαναστατικής δυνατότητας μόνο με επιμέρους διεκδικήσεις οικονομικού χαρακτήρα, που ευκολότερα αναπτύσσουν μια τρεντγιουνιονιστική συνείδηση, και όχι με προωθημένους επιθεηκούς στόχους, όπως η διαγραφή του θεόρατου χρέους, οι
εθνικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο, η αποχώρηση απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, που σας παρούσες μάλιστα συνθήκες αποτελούν κάζους μπέλι για το σύστημα.

Άρα η διεκδίκησή τους απαιτεί και αναπτύσσει πολιτική αντισυστημική συνείδηση και υψηλή ανταγωνιστικότητα. Κατεξοχήν τέτοιοι στόχοι προετοιμάζουν τις δυνάμεις για την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Αλλά και στο μέτρο που επιτυγχάνονται, χωρίς να δημιουργούν αυτόματα «δυαδική εξουσία ή δυαδική οικονομία», είναι αντίθετοι με τη λογική του καπιταλισμού, ιδιαίτερα της νεοφιλελεύθερης μορφής, και υπονομεύουν την ανασυγκρότησή του.

Οι αρθρογράφοι επιπλέον θεωρούν ότι το μεταβατικό πρόγραμμα εισάγει «από την πίσω πόρτα» τη
λογική προσέγγισης σοσιαλισμού - κομμουνισμού μέσω ενός σταδίου που διαμεσολαβεί την αστική και την εργατική εξουσία.

Πρόκειται για θεωρητική ακροβασία. Η πολιτική των σταδίων που κατ’ επανάληψη υιοθέτησε το ΚΚΕ ορίζει το στάδιο ως περίοδο εφαρμογής ενός ολοκληρωμένου προγράμματος υπό συγκεκριμένη εξουσία. Απεναντίας, το μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί πρόγραμμα συγκέντρωσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής επανάστασης με την προώθηση της αντικαπιταλιστικής πρότασης και την κατάκτηση τόσων πλευρών της όσες θα επιτρέψει ο συσχετισμός δυνάμεων.

Στρεβλώνεται, ακόμη, η θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι ο οργανωμένος λαός θ’ αποσπά κατακτήσεις δημιουργώντας λαϊκούς θεσμούς - φύτρα της αυριανής εξουσίας. Προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι αυτή η θέση αποτελεί μηχανιστική μεταφορά στις συνθήκες του εδραίου ακόμη καπιταλισμού και του αστικού κράτους της δυαδικής εξουσίας που προέκυψε μεταξύ των δύο επαναστάσεων, του Φλεβάρη και του Οκτώβρη του 1917.

Όμως αυτή δεν είναι θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά ασαφείς διατυπώσεις μιας συνιστώσας της. Διαφωνώντας το άρθρο με τη θέση του ΝΑΡ για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, χωρίς να θεωρεί αναγκαίο να παραθέσει αναλυτικά τα κριτήρια και το σκεπτικό του, υποστηρίζει όπ η θεωρία του νέου σταδίου απορρίπτει την ουσία του ιμπεριαλισμού ως μονοπωλιακού καπιταλισμού. Παρακάμπτει τη
θέση του ΝΑΡ ότι στο νέο στάδιο το εθνικό πρόβλημα αποκτά βαθύτερο ταξικό περιεχόμενο ως κενή περιεχομένου επικαλούμενο «εθνικιστικές» διατυπώσεις του ΝΑΡ περί «υποτέλειας», «νέας κατοχής» κ.ο.κ.

Αυτή η επιχειρηματολογία προβάλλεται σχεδόν πανομοιότυπα από αστικές και εθνικιστικές δυνάμεις και αξιοποιείται από τμήματα της ασηκής τάξης που προσανατολίζονται στο ενδεχόμενο αναπροσαρμογής των διεθνών συμμαχιών της Ελλάδας, με στόχο την αναβάθμιση της εγχώριας αστικής τάξης στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.

Οι «εθνικιστικές» θέσεις του ΝΑΡ οδηγούν σε άτυπη συμμαχία μ’ αυτά τα τμήματα της αστικής τάξης που επιδιώκουν την αποκατάσταση και ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας. Με παρόμοια λογική ή «διεθνιστική» (κοσμοπολίτικη) αντίληψη ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι ο στόχος του ΝΑΡ για έξοδο απ’ την ΕΕ συμπίπτει με τη στάση εθνικιστικών δυνάμεων που επιδιώκουν την αποδέσμευση απ’ την ΕΕ και την ενίσχυση της εγχώριας αστικής τάξης.

Διαμετρικά αντίθετα, το ΝΑΡ επειδή αναγνωρίζει τη μονοπωλιακή ουσία του ιμπεριαλισμού, που γίνεται πιο αντιδραστική στο νέο στάδιο και καταπιεστική για το έθνος των εργαζομένων και
τη δυνατότητα του δημοκρατικού αυτοκαθορισμού του, δεν επιδιώκει απλώς την αλλαγή ιμπεριαλιστή πάτρονα (τάση που φαίνεται ν’ ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ προς τις ΗΠΑ), ούτε καμιά συμμαχία με την (ανύπαρκτη πολιτικά σήμερα) εθνική αστική τάξη.

Η πάλη για εθνική ανεξαρτησία δεν απαιτεί για το ΝΑΡ ιδιαίτερο στάδιο ή φάση. Συμπίπτει με την αντικαπιταλιστική πρόταση και επανάσταση. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα είναι ανέφικτο στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών. Το ίδιο ισχύει για την ανεξαρτησία και τον εκδημοκρατισμό.

Το ΚΚΕ νοσταλγώντας ίσως τη βίαιη κολεκτιβοποίηση ψέγει το ΝΑΡ γιατί δήθεν υποτιμά τη διαφορά κοινωνικής και συνεταιριστικής ιδιοκτησίας, όταν το ΝΑΡ ήδη στην κοινωνία της μετάβασης μιλά για κυριαρχία της παγκοινωνικής ιδιοκτησίας και για σταδιακή μετατροπή της συνεταιριστικής σε κοινωνική ιδιοκτησία. Απαξιώνει πς μικροαστικές αναλήψεις του ΝΑΡ επειδή αναγνωρίζει στους
παραγωγούς το δικαίωμα της εθελοντικής συνένωσης στον παγκοινωνικό σχεδιασμό.

Την εμβληματική όμως αρχή των «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών» διακήρυξε πρώτος ο Καρλ Μαρξ.. Ας τον διορθώσουν λοιπόν! Τέλος, στο ζήτημα του επαναστατικού υποκειμένου ασκεί κριτική στο ΝΑΡ απ’ την ιδεαλιστική θέση της απολυτοποίησης του κόμματος (ουσιαστικά της ηγεσίας του).
Θεωρεί ότι ο ορισμός του κόμματος ως «ειδικής στρατηγικής πρωτοπορίας» υποβαθμίζει το ρόλο του έναντι των άλλων τμημάτων του επαναστατικού υποκειμένου.

Δεν αρκεί για τη λογική του ΚΚΕ η ηγεμόνευσή τους απ' το ΚΚ, απαιτείται η επιβολή και η εξουσία-
σή τους...
Η εργατική τάξη αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο στο οποίο εισάγεται στο διηνεκές η επαναστατική συνείδηση απ’ το κόμμα της. Για να μην υπάρχει αμφιβολία, προστίθεται όπ «η εργατική τάξη συγκροτείται ως ηγετική δύναμη της νέας εξουσίας πάνω απ’ όλα με το κόμμα της». Προς επίρρωση διαπράττεται και η απαραίτητη λαθροχειρία στον Λένιν. Στη ρήση του «Η καθολική οργάνωση του προλεταριάτου δεν μπορεί να πραγματοποιήσει άμεσα τη δικτατορία του».
Το άμεσα αγνοείται, ώστε να απολυτοποιείται η δικτατορία του κόμματος...