Το μεσημέρι της 16ης Νοεμβρίου 1973 επιτροπή αγροτών από τα Μέγαρα επισκέπτεται το κατειλημμένο Πολυτεχνείο και ο σταθμός «των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων» μεταδίδει:
«Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού. Ο αγώνας είναι κοινός. Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο. Είναι για την Ελλάδα. Για το λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στο δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Ταυτόχρονα, στην πύλη του Πολυτεχνείου, αυτήν που έπεσε από το τανκς την επόμενη νύχτα, υψώνεται πλακάτ με το σύνθημα «Αυτή η γη είναι δική μας».
Επρόκειτο για τη συνέχιση ενός αγώνα που είχε ήδη αποκορυφωθεί με το μεγάλο συλλαλητήριο της 14ης Οκτωβρίου 1973, όταν όλος σχεδόν ο πληθυσμός των Μεγάρων βγήκε στους δρόμους διαδηλώνοντας με το ίδιο αυτό σύνθημα και αψηφώντας τη χουντική αστυνομοκρατία. Δυο μέρες πριν, στις 12 Οκτωβρίου, είχε προηγηθεί δίωρη γενική απεργία των εργαζομένων και καταστηματαρχών της πόλης.
Οι κινητοποιήσεις του λαού των Μεγάρων για την υπεράσπιση της γης του αποτέλεσαν μια από τις μεγάλες στιγμές του λαϊκού μας κινήματος στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας και συνέβαλαν σε σημαντικό βαθμό στην προετοιμασία του κλίματος που οδήγησε στην εξέγερση του Νοέμβρη.
Αποτέλεσμα του αγώνα του μεγαρίτικου λαού ήταν η ματαίωση των σχεδίων χούντας – κεφαλαίου και το 1977 το ελληνικό κράτος κατήγγειλε τη σύμβαση με τον Ανδρεάδη.
Δημοσίευση σχολίου