Αδιάψευστη απόδειξη της επερχόμενης κατάρρευσης τωυ κυβερνήσεων που υπηρέτησαν και υπηρετούν τις μνημονιακές πολιτικές αποτελούν οι «παλικαρισμοί», τα δήθεν δημοψηφίσματα, οι «ηρωικές έξοδοι» από τα Μνημόνια, η αποπομπή -περίπου- του ΔΝΤ, η ανεμπόδιστη έξοδος στις αγορές...
Πρώτος διδάξας, ο Γιώργος Παπανδρέου. Ήδη από την άνοιξη του 2011 -τελών εν απογνώσει- καλούσε τον Αντώνη Σαμαρά να... κυβερνήσει και λίγο αργότερα, σε μια έσχατη απόπειρα επιβίωσής του, πρότεινε -υστερόβουλα- το περίφημο δημοψήφισμα. Εκτίμησε ότι μέσα από μια συντονισμένη επιχείρηση κινδυνολογίας και τρομοκράτησης των πολιτών θα αποσπούσε τη θετική ψήφο ώστε να νομιμοποιήσει τη μνημονιακή επιλογή του και να αναπαραγάγει την εξουσία του. Επειδή όμως η Άνγκελα Μέρκελ και η χρηματοπιστωτική ολιγαρχία εκτίμησαν τα ακριβώς αντίθετα «απέπεμψαν» μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα τον Γ. Παπανδρέου με την ομόθυμη συμπαράσταση και συνέργεια του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Είχε καταστεί πια άχρηστος και επιβλαβής...
Με αναγωγή στις ιστορικές αναλογίες της σημερινής συγκυρίας, τα κόμματα της συγκυβέρνησης και το "δίδυμο" Σαμαρά - Βενιζέλου επιχειρούν τη δική τους «απόδραση» προ της επερχόμενης κατάρρευσης. Στην πρώτη φάση, η «απόδραση» κινήθηκε στο ενδεχόμενο της προκήρυξης εκλογών μέσα στο φθινόπωρο (οι κυβερνητικοί παράγοντες είχαν, μάλιστα, προσδιορίσει και ημερομηνίες) με την ελπίδα ότι η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν διαχειρίσιμη. Όμως οι δανειστές το απαγόρευσαν «διά ροπάλου»· η συγκυβέρνηση είχε και έχει πολλές μνημρνιακές υποχρεώσεις να εκπληρώσει: ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, 6.500 απολύσεις στο Δημόσιο, νέες μειώσεις συντάξεων και μισθών, ιδιωτικοποιήσεις και εκποιήσεις της εθνικής περιουσίας...
Η δεύτερη φάση είναι εκείνη της πλήρους απόγνωσης. Γιατί ο Αντώνης Σαμαράς διαμόρφωσε μια τεχνητή πολιτική κατασκευή, διακήρυξε μια ψευδεπίγραφη ρήξη, οργάνωσε μια εικονική απόδραση από τα Μνημόνια και το ΔΝΤ και ξανοίχτηκε στην «ανοιχτή θάλασσα» των αγορών προκειμένου να διασφαλίσει τη χρηματοδότηση της οικονομίας. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα το «οικοδόμημα» του νέου success story κατέρρευσε ολοσχερώς. Αντί για «ηρωική έξοδο», ο Α. Σαμαράς και η συγκυβέρνηση χρεώθηκαν με νέο Μνημόνιο, με νέα μέτρα, με οιονεί επιτήρηση...
Ποιο είναι το κοινό χαρακτηριστικό στις περιπτώσεις των Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά; Ότι οι ίδιοι και οι κυβερνήσεις τους, όπως και η κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδή-μου, δεν θεωρούνται αυτόνομες πολιτικές εξουσίες, αλλά εντολοδόχοι και πολιτικά υποχείρια των δανειστών και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Κανένας δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Γι'αυτό και σε κάθε περίπτωση τους υπομιμνήσκουν τον πεπερασμένο, υποτελή τους ρόλο στις αποφάσεις...
Η κατάρρευση του μύθου της «ηρωικής εξόδου» ακυρώνει αυτόματα και τον μείζονα στόχο της συγκέντρωσης των 180 ψήφων για την εκλογή του νέου, μνημονιακού Προέδρου της Δημοκρατίας. Χάνεται συνεπώς και η τελευταία σανίδα σωτηρίας που αναζητούσαν η συγκυβέρνηση και το σύστημα των μνημονιακών συμφερόντων προκειμένου να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Η διαπλοκή σε εταιρική - κομματική μορφή
Καθ' όλο το προηγούμενο διάστημα το αμαρτωλό «τρίγωνο» της διαπλοκής (τραπεζίτες - ΜΜΕ - μνημονιακή πολιτική εξουσία) αναδιαρθρώθηκε και -από πολλές πλευρές- ενισχύθηκε. Η «πριμοδότηση» των εργολάβων και προμηθευτών, η αθρόα δανειοδότηση των μνημονιακών ιδεολογικών μηχανισμών των ΜΜΕ, η πλήρης αδιαφορία ή και νομιμοποίηση της φοροδιαφυγής των μεγάλων συμφερόντων, ακόμα και η διά νόμου απαλλαγή από κάθε ευθύνη όσων εκποιούν τη δημόσια περιουσία συνθέτουν και αποτυπώνουν το πλέγμα των μηχανισμών μιας παραεξουσίας, ενός παρακράτους, που σε αγαστή συνεργασία με τη συγκυβέρνηση καταστρέφει συστηματικά την παραγωγική δομή της χώρας και διαλύει την κοινωνία και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Κατά τα άλλα, εθίγησαν οι συγκυβερνώντες όταν διατυπώθηκε η υπόθεση ότι μπορεί να επιχειρηθεί εξαγορά ψήφων για τη συγκέντρωση των «180»... Ίσως για την Αποστασία του 1965 να μην γνωρίζει και πολλά ο Αντώνης Σαμαράς, όμως παραμένουν αναπάντητες οι καταγγελίες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την αποστασία του 1993, όταν ο Α. Σαμαράς οδήγησε σε πτώση την κυβέρνηση της ΝΔ...
Πάντως, από δω και πέρα οι «εξαγορές» και οι «αποστασίες» καθίστανται περιττές. Από σεβασμό στη διαφάνεια και στην αυτονομία του πολιτικού συστήματος, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετατρέπουν με νόμο τα κόμματα σε εταιρικά υποχείρια των επιχειρηματικών συμφερόντων. Η διαπλοκή δεν χρειάζεται πλέον κομματικούς διαμεσολαβητές. Μπορεί η ίδια να ασκεί επίσημα την εκτελεστική εξουσία.
Δημοσίευση σχολίου