Καλούμε σε Μαζική Μαχητική συμμετοχή στις αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές κινητοποιήσεις
Μόνο τα τελευταία 2-3 χρόνια μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης τα γεγονότα και οι καταστάσεις που δημιουργήθηκαν έρχονται να επισφραγίσουν ακριβώς ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι το άλλο πρόσωπο του ίδιου του συστήματος που τα γεννά ,αυτό του καπιταλισμού.
Από την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα μέχρι την εργοδοτική τρομοκρατία στους εργάτες της Μανωλάδας, το Φαρμακονήσι, την καταστολή των εξεγερμένων στην Αμυγδαλέζα και τους Σύρους πρόσφυγες, κράτος, κεφάλαιο, ΜΜΕ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, κυβερνήσεις δείχνουν τα δόντια τους στα πιο καταπιεσμένα τμήματα της εργατικής τάξης, τους μετανάστες.
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ χέρι-χέρι με τους Ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής και τις ευλογίες της ΕΕ επέβαλε μια κατάσταση άγριας λιτότητας και καταστολής της εργατικής τάξης, πλήρους εκμετάλλευσης των ‘’κολασμένων’’. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φαντάζει αντίστοιχη των προσδοκιών του κεφαλαίου και της ΕΕ αφού η δουλειά της δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από τη ‘’δημοκρατική’’ συνέχεια του κράτους και των πολιτικών ασφαλείας του.
Η συνεργασία με τους φασίστες στο στρατό, στην αστυνομία και στα σώματα ασφαλείας παραμένει αδιατάρακτη. Ο υπουργός Προ-ΠΟ Πανούσης μιλά για νέες επιχειρήσεις κατά μεταναστών, νέα αστυνόμευση του κέντρου των πόλεων, στοχοποιώντας εκ νέου κοινωνικά κινήματα και το Πανεπιστημιακό Άσυλο, προπαγανδίζει την επιβολή του αστικού Νόμου και της Τάξης. Οι εκδηλώσεις εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα του Υπουργείου Άμυνας και των ακροδεξιών Ενώσεων Αποστράτων στη Φλώρινα στέλνουν μήνυμα συνέχειας από τον Μπαλτάκο στον ΥΕΘΑ Π.Καμμένο. ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ παραμένουν ως είχαν στη βασική αποστολή τους κατά του αγωνιζόμενου λαού. Τα κέντρα κράτησης μεταναστών (στην Αμυγδαλέζα, Κόρινθο κλπ), ο φράχτης του Έβρου, η Frontex και ο αντιμουσουλμανισμός ως πολιτική της ΕΥΠ, της αντιτρομοκρατικής και οι στρατηγικές επιλογές διατήρησης της κοινωνικής συνοχής της ‘’εθνικής εξόδου από την κρίση’’ και τις επιλογές παραμονής στο ευρώ και (κυρίως) την ΕΕ.
Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του επίτροπου εσωτερικών υποθέσεων Δημήτρη Αβραμόπουλου για τη δημιουργία από την ΕΕ στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών στις χώρες της Β.Αφρικής και της Μ.Ανατολής. Στο όνομα του ‘’ανθρωπισμού’’ έρχεται να πατήσει η πιο καθαρή αντιμεταναστευτική πολιτική της ΕΕ που σχεδιάζει φρούρια με καθεστώς παρανομίας για τους μετανάστες οι οποίοι γίνονται λεία για κάθε είδους εκμετάλλευση. Από την άλλη, η νέα συγκυβέρνηση στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας προσυπογράφει αποφάσεις οι οποίες αφορούν «Κατοχύρωση της ασφάλειας των πολιτών», «Πρόληψη της ριζοσπαστικοποίησης και διαφύλαξη αξιών» και «Συνεργασία με διεθνείς εταίρους». Οι εν λόγω διατάξεις με αφορμή την ‘’τρομοκρατική απειλή’’ προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τα δόγματα άμυνας-ασφάλειας και να οργανώσουν πρακτικά την καταστολή του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ που ετοιμάζει νέες βάρβαρες επεμβάσεις, στις οποίες δηλώνει παρόν ο ελληνικός αστικός κόσμος για να διαφυλάξει τα «εθνικά συμφέροντα», για να διεκδικήσει μερίδιο από τη λεία.
Όσο λοιπόν η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και ο ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται, προϋπόθεση της χάραξης του αστικού δρόμου ανάπτυξης των κερδών και ενδυνάμωσης της θέσης της κάθε αστικής τάξης είναι η υπερεκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, που θα πρέπει να διασπαστεί ταξικά με τον ρατσισμό και ενωθεί εθνικιστικά με την άρχουσα τάξη του. Στον σύγχρονο Κοινοβουλευτικό Ολοκληρωτισμό η αντεργατική επίθεση δίνει τη θέση της στην άγρια κρατική καταστολή και στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, ενώ οι πόλεμοι της τρομοκρατίας της Νέας Καπιταλιστικής Ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης Πραγμάτων επιτίθενται στην ιμπεριαλιστική περιφέρεια, αρπάζοντας τον πλούτο των λαών που τους βουτούν στην Κατοχή, στην Καταστροφή και στη Προσφυγιά, αλλά και στις καπιταλιστικές μητροπόλεις καταστέλλοντας τα κοινωνικά κινήματα, θέτοντας εκτός «εθνικής νομιμότητας» όσους αντιστέκονται, αμφισβητούν την κανονικότητα του αστικού συστήματος εξουσίας.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να πάρει διαζύγιο από τη λογική του έθνους. Στα «εθνικά δίκαια και εθνικά συμφέροντα» να αντιπαραθέσει τα ταξικά-εργατικά συμφέροντα. Ο εργατικός διεθνισμός πρέπει να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στις μνημονιακές πολιτικές –όπως και αν ονομαστούν-, στον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγει ο αστικός κόσμος, η Ε.Ε., το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, διεκδικώντας την πλήρη ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών δικαιωμάτων για το σύνολο του κόσμου της εργασίας ανεξάρτητα το χρώμα-φυλή-θρησκεία-εθνικότητα. Παλεύοντας για την Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και την κοινωνική Απελευθέρωση.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου