Νέα αναχώματα στον επαναστατικό ριζοσπαστισμό

Η παρατεταμένη πολιτική κρίση της περιόδου των μνημονίων επέφερε μια σημαντική ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σκηνικό, το οποίο θυμίζει καλειδοσκόπιο. Το κραταιό ΠΑΣΟΚ οριακά μπήκε στη Βουλή, ενώ η εκλογική του βάση γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και πλαισίωσε το Ποτάμι. Από τα σπλάχνα της ΝΔ γεννήθηκε το κόμμα του Καμμένου. Το ΠΑΣΟΚ αποψιλώθηκε σταδιακά, ενώ η ΝΔ με τη μία, όταν ψήφισε το Μνημόνιο-2 το Φλεβάρη του 2012. Στο ίδιο διάστημα, εξαφανίστηκε το κόμμα του Καρατζαφέρη, με τους ψηφοφόρους του να μεταφέρονται σε ΧΑ και ΑΝΕΛ, ενώ η ΔΗΜΑΡ έλαμψε για μια διετία και μετά εξαϋλώθηκε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγάλος κερδισμένος της πενταετίας 2010-2015, δε θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη απ’ αυτή των άλλων αστικών κομμάτων εξουσίας, από τη στιγμή που όχι μόνο δεν ικανοποιεί ούτε στο ελάχιστο αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά, αλλά αντίθετα υπογράφει το Μνημόνιο-3, με όρους αποικιοκρατίας χειρότερους από εκείνους που περιλάμβαναν τα δυο προηγούμενα Μνημόνια. Εξι μήνες μετά την εκλογική του νίκη και το σχηματισμό κυβέρνησης, παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης, με 40 βουλευτές του να καταγγέλλουν τη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους ιμπεριαλιστές δανειστές και με ένα μεγάλο κομμάτι της οργανωμένης κομματικής του βάσης να είναι έτοιμη να ακολουθήσει την «Αριστερή Πλατφόρμα» στη ρήξη και τη συγκρότηση χωριστού πολιτικού φορέα. Δεν ξέρουμε ποιο κομμάτι της οργανωμένης βάσης θα περάσει με τους «αριστερούς», μια ένδειξη όμως αποτελεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία της ΚΕ τάχθηκε ήδη κατά της συμφωνίας με κείμενο που υπογράφουν ακόμη και προβεβλημένα στελέχη των «προεδρικών»και των «53».

Θα γίνουν πολλά τις επόμενες μέρες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μάστορες του φραξιονιστικού αγώνα (από την εποχή του Περισσού ακόμη) ο Λαφαζάνης και η παρέα του, θα προσπαθήσουν να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνοντας όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές και στελέχη, ρίχνοντας την ευθύνη της διάσπασης στους «προεδρικούς», οι οποίοι θα παίξουν το ίδιο παιχνίδι από την αντίστροφη, κατηγορώντας τους Λαφαζανικούς ότι υπηρετούν το πολιτικό σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης». Εδώ, όμως, δε θα μας απασχολήσει η πιθανολόγηση των εσωτερικών διαδικασιών του ΣΥΡΙΖΑ, που αναμένονται παταγώδεις, αλλά η ταξική φύση του νέου μορφώματος που ετοιμάζεται. Ενός μορφώματος με το οποίο φλερτάρουν ήδη όχι μόνο στελέχη και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πρότινος ανήκαν ή στήριζαν την προεδρική πλειοψηφία, αλλά και τμήματα της αυτοαποκαλούμενης «ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Θα πούμε, λοιπόν, ευθύς εξαρχής ότι ο Λαφαζάνης και η φράξια του χτίζουν το νέο ανάχωμα στον ρουν του επαναστατικού ριζοσπαστισμού της εργατικής τάξης, των εργαζόμενων μικροαστικών στρωμάτων και της νεολαίας. Ενα αστικό κόμμα στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, το οποίο θα προσπαθήσει να επιβιώσει πολιτικά μαζεύοντας την οργή και την απογοήτευση από την προδοσία της πλειοψηφίας της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δημιουργία τέτοιων μορφωμάτων δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας συνωμοσίας στις κορυφές της αστικής τάξης. Προκύπτουν ιστορικά μέσα από τη δυναμική των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Δεν μαζεύτηκαν, δηλαδή, κάποιοι βιομήχανοι, τραπεζίτες και μιντιάρχες σε κάποια βίλα των βορείων προαστίων και αποφάσισαν να στηρίξουν τον Λαφαζάνη να κάνει νέο κόμμα για να λειτουργήσει σαν αριστερό ανάχωμα. Ο Λαφαζάνης και η παρέα του, που επί τόσα χρόνια υπηρέτησαν πιστά τον ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουν ότι σήμερα δεν έχουν άλλη επιλογή, αν θέλουν να διασωθούν πολιτικά. Το δικό τους πολιτικό στίγμα βρίσκεται έξω από το πλαίσιο της νέας δωσιλογικής συμφωνίας, η οποία έτσι κι αλλιώς δε θα εξασφάλιζε κυβερνητική μακροημέρευση και σ’ έναν ενωμένο ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα, όμως, είναι ποιο είναι αυτό το πολιτικό στίγμα;

Οσο οι Λαφαζανικοί υφίσταντο ως διακριτή φράξια στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η προγραμματική τους κατεύθυνση θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο σύνθημα «όχι πάση θυσία στο ευρώ». Δεν έθεταν ζήτημα αποχώρησης από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, παρά μόνο εάν οι «εταίροι» επέμεναν να συνεχιστούν οι μνημονιακές πολιτικές. Μιλούσαν, βέβαια, όπως και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, για… σοσιαλιστική προοπτική, η οποία θα υλοποιούνταν μέσα από ένα μακρύ κοινοβουλευτικό δρόμο, ο οποίος ουδέποτε περιγράφηκε αναλυτικά (όπως συμβαίνει πάντοτε με τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα).

Ετσι κι αλλιώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα με όραμα, πρόγραμμα και στρατηγική. Ηταν μια ευκαιριακή μάζωξη διάφορων ρευμάτων, η οποία άρχισε να συγκροτείται πολιτικά (και όχι προγραμματικά), όταν «μύρισε» εξουσία. Κι όταν φάνηκε καθαρά ότι η αναρρίχηση στην πολιτική εξουσία δεν είναι ένα στοίχημα, αλλά ένας άμεσος στόχος, η προηγούμενη προγραμματική φλυαρία, η οποία προσπαθούσε να συγκεράσει τις ιδεοληψίες των διάφορων φραξιών, εγκαταλείφθηκε και στη θέση της μπήκε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Ηταν το επιστέγασμα της «βίαιης ωρίμανσης», όπως είχε χαρακτηρίσει τη σχετική διαδικασία ο Δραγασάκης.

Τι έκανε η «Αριστερή Πλατφόρμα» όλη αυτή την περίοδο της «βίαιης ωρίμανσης», που κράτησε από το 2012 μέχρι το 2015 και κορυφώθηκε μετά τις ευρωεκλογές του 2014; Κατέθετε διάφορες τροπολογίες στα κείμενα των αποφάσεων της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ίσα-ίσα για να μπορεί να μετράει την εσωκομματική της δύναμη και να τη συγκροτεί σε διακριτή φράξια. Κατά τα άλλα, ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές, όταν φάνηκε καθαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, υποτάχτηκε πλήρως στην «αρχή της πλειοψηφίας» και δούλεψε για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να δημιουργεί κανένα πρόβλημα στην πλειοψηφία, στην οποία είχαν ήδη προσχωρήσει άλλες φράξιες, όπως οι «53» και η ΚΟΕ, που τώρα συνασπίζονται με την «Αριστερή Πλατφόρμα». Κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, χωρίς να έχουν κανένα πρόβλημα, έσπευσαν να πάρουν υπουργεία και να δείξουν πλήρη νομιμοφροσύνη απέναντι στη θεσμική λειτουργία του κυβερνητικού σχήματος.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της «σκληρής διαπραγμάτευσης», οι υπουργοί και τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας δε διαφοροποιήθηκαν σε τίποτα από την κυβερνητική πολιτική. Κινήθηκαν με τέτοιο σεβασμό απέναντι στο αστικό σύστημα, που η πλειοψηφία των αστικών ΜΜΕ (αυτή η ίδια πλειοψηφία που σήμερα προσπαθεί να τους αποδομήσει) εγκωμίαζε την εντιμότητα του Λαφαζάνη και την υπεύθυνη κομματική του στάση, προεξοφλώντας πως αυτός και η ομάδα του δεν πρόκειται να ρίξουν την κυβέρνηση. Οσο η ηγετική ομάδα διολίσθαινε προς την τελική μνημονιακή λύση, οι υπουργοί και τα στελέχη της «Αριστερής Πλατφόρμας» περιορίζονταν να επαναλαμβάνουν πως «δεν πρόκειται να υπογραφεί Μνημόνιο», διευκολύνοντας έτσι τον Τσίπρα να καλλιεργεί το αδιέξοδο και την «αναγκαστική λύση» στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Μολονότι γνώριζαν πολύ καλά (καλύτερα από κάθε άλλον, αφού έβλεπαν τα πράγματα από τα μέσα) τι πρόκειται να γίνει, δεν έβαλαν κανένα εμπόδιο στον Τσίπρα, δεν προειδοποίησαν τον ελληνικό λαό γι’ αυτό που έρχεται, δεν προσπάθησαν να οργανώσουν μέτωπο αντίστασης. Μοίραζαν αφειδώς κοινωνικά ηρεμιστικά.

Κορυφαία στιγμή «αντίστασης» ήταν γι’ αυτούς το δημοψήφισμα. Πανηγύρισαν όσο κανένας άλλος το 61,3%, κάνοντας πως δεν βλέπουν το κείμενο των 11 σελίδων (Μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ) που στάλθηκε με υπογραφή του Τσίπρα στις 22 Ιούνη και κυρίως τις δυο επιστολές Τσίπρα στις 30 Ιούνη (ενώ είχε προκηρυχτεί το δημοψήφισμα), με τις οποίες ο πρωθυπουργός και πρόεδρός τους ζητούσε νέο δάνειο από τον ESM και πρότεινε ως Μνημόνιο-3 την «πρόταση Γιούνκερ» (με πέντε ανούσιες τροποιήσεις). Καλούσαν το λαό να συμμετάσχει σ’ ένα κάλπικο δημοψήφισμα, εν πλήρη συνειδήσει πως το «όχι» θα γίνει «ναι». Δεν εξέφρασαν καμιά αντίρρηση ούτε όταν ο Τσίπρας, το ίδιο κιόλας βράδυ της μεγάλης νίκης του «όχι», προσγείωσε ανώμαλα όλο τον κόσμο που του πρόσφερε απλόχερα τη στήριξή του, ανακοινώνοντας ότι ζητά σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να καταλήξουν σε ενιαία θέση. Εκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να μην κατηγορηθούν ως σαμποταριστές της «εθνικής προσπάθειας». Ακόμη και όταν ήρθε η ώρα της εξευτελιστικής νυχτερινής ψηφοφορίας επί του προσχέδιου συμφωνίας, που απαίτησαν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ για να ξανακαθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, οι βουλευτές της «Αριστερής Πλατφόρμας» μοιράστηκαν στα δύο (κάποιοι ψήφισαν «ναι» και κάποιοι «παρών»). Ολες οι κινήσεις τους αποκάλυψαν ότι ενδιαφέρονται μόνο για το ιδιαίτερο συμφέρον της φράξιας τους και όχι για να ενημερώσουν τον ελληνικό λαό και περισσότερο να τον οργανώσουν για ν’ αντιμετωπίσει αυτό που ερχόταν μέσα από το ίδιο τους το κόμμα.

Αυτή η συμπεριφορά της «Αριστερής Πλατφόρμας», ιδιαίτερα στο εξάμηνο της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει πως ποντάριζαν σε μια σχετικά πιο ήπια μνημονιακή συμφωνία, την οποία θα μπορούσαν να αντέξουν και να πλασάρουν ως «αναγκαίο κακό». Οταν αυτό δεν κατέστη δυνατό, όταν οι ιμπεριαλιστές ισοπέδωσαν την «παιδική χαρά» του Μαξίμου, η ηγετική ομάδα της «Αριστερής Πλατφόρμας» διαπίστωσε ότι η λύση γι’ αυτήν είναι η ρήξη, προκειμένου να διασωθεί και να μην δει τον κόσμο της να τη μουντζώνει μαζί με τους Τσιπραίους. Ακολουθεί, δηλαδή, μια οπορτουνιστική-τυχοδιωκτική τακτική με μοναδικό της μέλημα την πολιτική της επιβίωση ως φράξια. Την παραμονή της στο πολιτικό παιχνίδι υπό ένα νέο σχήμα.

Ακόμα πιο χαρακτηριστική, όμως, είναι η πολιτική τους συμπεριφορά μετά το μαζικό «όχι» που αποφάσισαν να ψηφίσουν στη Βουλή. «Στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε το Μνημόνιο» είναι η τακτική που διατυπώθηκε διά στόματος Λαφαζάνη την περασμένη Τετάρτη. Εκλογές δεν χρειάζεται να γίνουν, η χώρα έχει πρωθυπουργό που τον στηρίζουμε και από το υπουργείο θα φύγω αν μου το ζητήσει ο πρωθυπουργός, συμπλήρωσε ο Λαφαζάνης! Πέρα από το φραξιονιστικό παιχνίδι, που υπηρετεί αυτή η τακτική, υπάρχουν και πολιτικές συνέπειες και πολιτικό μήνυμα προς τα μεγάλα αφεντικά. Οι πολιτικές συνέπειες είναι πως το σύστημα βοηθιέται να περάσει το Μνημόνιο-3 (οι Λαφαζανικοί απλώς καταγράφουν τη διαφωνία τους, σε επίπεδο Βουλής και μόνο). Το πολιτικό μήνυμα προς τα μεγάλα αφεντικά είναι πως το κυοφορούμενο νέο πολιτικό μόρφωμα δεν πρόκειται να θέσει σε κίνδυνο την πολιτική σταθερότητα που χρειάζεται ο ελληνικός καπιταλισμός. Αντίθετα, θα την υπηρετήσει πιστά.

Ο Λαφαζάνης και η παρέα του το ξέρουν καλά αυτό το παιχνίδι, καθώς βγήκαν από τη μήτρα του Περισσού και διδάχτηκαν από τα μικράτα τους τι σημαίνει ψευτο-κομμουνιστική και ψευτο-αριστερή αντιπολίτευση στο αστικό σύστημα εξουσίας. Σημαίνει σεβασμός στην αστική νομιμότητα, σημαίνει αποθέωση του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού, σημαίνει συμβολή στην αποσόβηση των «ατυχημάτων» που εγκυμονούν οι πολιτικές κρίσεις του συστήματος, σημαίνει εγκλωβισμό ζωντανών ριζοσπαστικών δυνάμεων ώστε να μην κινηθούν σε εξεγερσιακή κατεύθυνση. Αυτή την περίοδο, ο Λαφαζάνης και η φράξια τους δίνουν εξετάσεις όχι στον «ΣΥΡΙΖΑ του 4%» (θεωρούν δεδομένο ότι θα κερδίσουν το μεγαλύτερο κομμάτι του), αλλά στην ελληνική αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές πάτρονες. Προσπαθούν να πείσουν ότι δικαιούνται κι αυτοί μια θέση στον πολιτικό αστερισμό του αστικού συστήματος, γιατί μπορούν να βοηθήσουν στον εγκλωβισμό κοινωνικών δυνάμεων που χωρίς αυτούς θα έτειναν προς τα «άκρα».

Ποια είναι η προγραμματική (λέμε τώρα) πλατφόρμα επί της οποίας συγκροτείται το νέο μόρφωμα; Μήπως κάποια ριζοσπαστική ρεφορμιστική κατεύθυνση στο εργατικό κίνημα; Τα συνδικαλιστικά στελέχη της φράξιας έχουν δώσει εξετάσεις δεκαετίες τώρα, κυρίως ως ακολουθητές της ΠΑΣΚΕ.  Ορισμένοι έχουν πρωταγωνιστήσει ακόμη και σε εργατοπατερικές πρακτικές. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η φλυαρία, σαν αυτή που ακούγεται από διάφορες πλευρές της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς», που ονειρεύονται πλατιά αγωνιστικά μέτωπα με την «Αριστερή Πλατφόρμα», έχει ως στόχο να σπείρει σύγχυση και να κρύψει το γεγονός πως όλες οι κινήσεις (και των διαφωνούντων του ΣΥΡΙΖΑ και αυτών των πλευρών της «ριζοσπαστικής αριστεράς») αρχίζουν και τελειώνουν στη φιλοδοξία να οικοδομήσουν έναν πόλο του αστικού πολιτικού φάσματος ικανό να αντιπροσωπευτεί στη Βουλή.

Οποιος λοιπόν δε θέλει να φλυαρεί αλλά θέλει να βλέπει τα πράγματα συγκεκριμένα, θα αναγνωρίσει πως η βασική πλατφόρμα επί της οποίας θα επιχειρήσει να συγκροτηθεί πολιτικά το νέο μόρφωμα είναι το «έξω από το ευρώ - επιστροφή στη δραχμή». Δεν έχει μείνει τίποτ’ άλλο, καθώς τα ιδεολογήματα που έως τώρα χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ διαψεύστηκαν οικτρά και σκεπάστηκαν από την ταφόπλακα του νέου Μνημόνιου. Γι’ αυτό εμείς μιλάμε για «παιδική χαρά της δραχμής». Στο θέμα θα χρειαστεί να επανέλθουμε πολλές φορές, γιατί πρέπει -όσο μπορούμε- να φράξουμε το δρόμο στους νέους πολιτικούς απατεώνες που κρύβουν από τον ελληνικό λαό τη μεγάλη αλήθεια ότι μια επιστροφή στη δραχμή σε συνθήκες ελληνικού καπιταλισμού θα είναι εξίσου καταστροφική με τα Μνημόνια για τον ελληνικό λαό. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε να αντιγράψουμε τη σχετική περικοπή από την ανακοίνωση που εξέδωσε η «Κόντρα» στις 14 Ιούλη και ήδη διανέμεται πλατιά σε χώρους δουλειάς και στις συγκεντρώσεις, στο πλαίσιο μιας μεγάλης καμπάνιας ενημέρωσης και ζύμωσης:

«Στις συνθήκες του καπιταλισμού, το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή’’ είναι ψευτοδίλημμα. Δε βρισκόμαστε στα 1980 για ν’ αγωνιστούμε ενάντια στην ένταξη στην ΕΟΚ. Από τότε πέρασαν 35 χρόνια στη διάρκεια των οποίων ο ελληνικός καπιταλισμός εντάχθηκε πλήρως στον καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού συστήματος. Κατέστρεψε την αγροτική παραγωγή, κατέστρεψε κι αυτή την υποτυπώδη βιομηχανία που υπήρχε. Καταχρέωσε τα νοικοκυριά. Εκανε την κεντρική τράπεζα παράρτημα της ΕΚΤ. Μια έξοδος από το ευρώ και εισαγωγή της δραχμής, στις σημερινές συνθήκες, θα ήταν εξίσου καταστροφική με τη μνημονιακή πολιτική της Ευρωζώνης. Ο ελληνικός λαός θα καλούνταν να πληρώσει τις συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας, ενός συνεχώς υποτιμούμενου νομίσματος και μιας διαλυμένης οικονομίας, στην οποία θα κάνουν πλιάτσικο οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι».

Εμείς θα πολεμήσουμε ενάντια στο νέο ανάχωμα, όπως πολεμήσαμε από την πρώτη στιγμή τον επελαύνοντα προς την εξουσία ΣΥΡΙΖΑ. Οταν αυτοί που φλερτάρουν σήμερα με την «Αριστερή Πλατφόρμα» φιλοτεχνούσαν το πορτρέτο του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ταλαντεύεται και πρέπει να του ασκηθεί πίεση από τ’ αριστερά για να έρθει στα ίσια του, εμείς ξεσκεπάζαμε τον αστικό-σοσιαλδημοκρατικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος. Και προβλέπαμε -προεκλογικά και μετεκλογικά- τη σημερινή κατάληξη. Αυτοί που σήμερα «κωλοτρίβονται», για να το πούμε λαϊκά, με την «Αριστερή Πλατφόρμα» είναι οι ίδιοι που εκστασιάζονταν με το δημοψήφισμα και μετατρέπονταν σε χειροκροτητές του Τσίπρα, επιμένοντας πως ο λαός μπορεί ν’ αναγκάσει την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να μην υποταχτεί στους ιμπεριαλιστές δανειστές! Οποία πολιτική διορατικότητα…

Η εργατική τάξη πρέπει να απεγκλωβιστεί από το θανάσιμο εναγκαλισμό των αστικών-ψευτοαριστερών κομμάτων, που μεταλλάσσονται συνεχώς, δημιουργώντας νέα αναχώματα όταν γκρεμίζονται τα παλιά. Για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρξει ανεξάρτητη εργατική επαναστατική πολιτική. Οσοι το αντιληφθούν αυτό θα συμβάλουν στο δύσκολο έργο της ταξικής ανασυγκρότησης. Οσοι επιλέξουν το ρόλο του μαϊντανού στο λαχανόκηπο της αστικής ψευτοαριστεράς θα είναι συνυπεύθυνοι σ’ αυτήν στην προσπάθεια εξαπάτησης τμημάτων του ελληνικού λαού.

Πέτρος Γιώτης

ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ (ΣΑΒΒΑΤΟ, 18.7.2015)