«Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης ήταν ένα καθήκον που έπρεπε να φέρω σε πέρας, ανεξάρτητα από την ύπαρξη στοιχείων ή όχι σε βάρος μου. Η επαναστατική μου συνείδηση δε μου επιτρέπει να αφήσω βορά στα σκυλιά την ιστορία του ΕΛΑ και τη μνήμη του Χρήστου Κασσίμη. Υπερασπίστηκα την επαναστατική τιμή της οργάνωσής μου, του ΕΛΑ, και την προσωπική μου πολιτική διαδρομή στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα. Αγωνίστηκα ενάντια στην εφαρμογή της ναζιστικής αρχής της συλλογικής ευθύνης, η οποία δεν αφορά μόνο τους κατηγορούμενους σ’ αυτή τη δίκη, αλλά όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια του ελληνικού λαού»
Από την «απολογία» του Χρήστου Τσιγαρίδα, στην 1η Δίκη του ΕΛΑ, η απόφαση επί της οποίας εκδόθηκε στις 6/10/2004.
Ένοχοι κρίνονται οι κατηγορούμενοι για την υπόθεση του ΕΛΑ Χρήστος Τσιγαρίδας, Αγγελέτος Κανάς, Κώστας Αγαπίου και Ειρήνη Αθανασάκη από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας, για προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών, συνέργεια σε ανθρωποκτονία και σε απόπειρες ανθρωποκτονιών και συμμετοχή σε υποθέσεις εκρήξεων …
Ομόφωνα αθώος ο Μιχάλης Κασίμης.
Στους καταδικασθέντες επιβλήθηκαν ποινές μερικών χιλιάδων ετών, ως είθισται, όταν η δικαστική εξουσία «κρίνει» πολιτικούς αντιπάλους του κράτους.
(Aκολούθησαν άλλες δύο δίκες, μία σε πρώτο βαθμό, για επιπρόσθετα αδικήματα και η δίκη στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων, όπου οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν!!!)
.
Στη δίκη αυτή, για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά καταδικάζονται άνθρωποι στη βάση της ναζιστικής έμπνευσης αρχής της συλλογικής ευθύνης., με χρήση λογικών αλμάτων, νομικών κατασκευών και τεχνασμάτων, στα πλαίσια, που είχε χαράξει αποκλειστικά η αντικρομοκρατική και το τότε επιτελείο (Σύρρος, Διώτης, Χρυσοχοϊδης κλπ)
Ειδικότερα οι τέσσερις καταδικάστηκαν σε μερικές χιλιάδες χρόνια για συμμετοχή στον ΕΛΑ, και ως απλοί συνεργοί σε όλες τις επιμέρους ενέργειες της οργάνωσης, χωρίς κανένα απολύτως αποδεικτικό στοιχείο να τους συνδέει με τις ενέργειες, αλλά στη βάση αυθαίρετου νομικού συλλογισμού, σύμφωνα με τον οποίον «αφού κρίθηκαν ως μέλη του ΕΛΑ, άρα συνέδραμαν ψυχικά τους άγνωστους φυσικούς αυτουργούς σε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης».
Με τη συλλογιστική αυτή παραβιάστηκε η βασική αρχή της εξατομίκευσης της ευθύνης και εισήχθη για πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά, στη Νομολογία, με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, η ναζιστικής έμπνευσης αρχή της συλλογικής ευθύνης.
Με πολύ απλά λόγια, το κάθε μέλος οργάνωσης ευθύνεται για όλες τις πράξεις της οργάνωσης ή των άλλων μελών, ακόμα και αν το ίδιο δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη, με το επιχείρημα της «ψυχικής συνδρομής» των ενεργειών !!!!!, κάτι, που με μεγάλη ευκολία, οδηγεί στην ποινικοποίηση του φρονήματος.
Η συνέχεια είναι γνωστή!
Θέσπιση τέτοιου και τέτοιας έκτασης «αντιτρομοκρατικού» θεσμικού οπλοστασίου από πλευράς Κράτους, αλλά και Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη βάση του οποίου,
• Ο οποιοσδήποτε αγωνιστής, μη αρεστός, με σχεδόν παντελή έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων, να μπορεί να κατηγορείται ως «τρομοκράτης» αλλά και
• επειδή στην ουσία ορίζεται ως μόνο νόμιμο και αποδεκτό πολίτευμα η «δημοκρατία», ο οποιοσδήποτε αγώνας για την ανατροπή του αστικού καθεστώτος, εν δυνάμει θα μπορεί να συμπεριλαμβάνεται στην αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος της τρομοκρατίας.
• Πογκρόμ κατά αγωνιστών
• De facto ποινικοποίηση συγγενικών σχέσεων
Όμως, όπως και είπε στην τελευταία αποστροφή της «απολογίας» του ο Χρήστος Τσιγαρίδας:
«ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός, που δεν δόθηκε»
Δημοσίευση σχολίου