Οι τρεις εξουσίες είναι τίμιες και διακριτές μόνο στα βιβλία της νομικής. Στην Ελλάδα, είναι παιδιά της διαπλοκής και συγγενείς όλων των υποκριτών, που βγαίνουν στις τηλεοράσεις για να πείσουν πως αυτοί και μόνο αυτοί έχουν εργολαβικό δικαίωμα να τις ασκούν και πολύ περισσότερο να τις ελέγχουν.
Κάνουμε καθημερινά την παραδοχή πως η διαφθορά αγκαλιάζει τα πάντα, τα πνίγει μέσα στην παθογένεια την οποία εμφανίζει ως κανόνα, αλλά ταυτόχρονα έχουμε την απαίτηση οι εξουσίες και να λειτουργούν και να εκφράζουν τη Δημοκρατία.
Μα αν λειτουργούσαν έτσι, δεν θα υπήρχε διαφθορά, γιατί θα την είχαν πατάξει αυτές ακριβώς οι διακριτές εξουσίες, που θα γίνονταν αδιάκριτες με τη διαφθορά. Συνεπώς παραβιάζει ανοιχτές πόρτες κάθε διαπίστωση για πρόβλημα στη Δικαιοσύνη ή στις παρυφές της ελληνικής Βουλής. Αν μάλιστα την κάνει ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή ο Χαράλαμπος Αθανασίου, ακούγεται σαν καταγγελία βιασμού σε οίκο ανοχής.
Το πρόβλημα με την ελληνική Δικαιοσύνη είναι τόσο πολυδαίδαλο, όσο απαιτεί η διαφθορά και η επιβίωσή της και όσο φροντίζουν οι προστάτες της.
Ας παραδεχθούμε πως η μια του πλευρά είναι η γραφειοκρατία, που πάντα ευνοεί αυτόν που θέλει να ξεφύγει, και οι διεφθαρμένοι στην ελληνική Δικαιοσύνη. Ποιοι όμως είναι αυτοί; Είναι οι χρηματιζόμενοι με κρυφές περιουσίες; Όχι μόνο. Η διαφθορά στη Δικαιοσύνη, στην πιο αποτελεσματική της μορφή, είναι εκμαυλισμός και φόβος. Νοικοκυραίοι που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της αλήθειας, φιλόδοξοι που περιμένουν την εύνοια και την προαγωγή, βολεψάκηδες που είναι έτοιμοι να δηλώσουν φιλικοί προς την κάθε εξουσία και κυρίως αυτήν που υπόσχεται. Δεν χρηματίζονται όλοι απλώς πιστεύουν πως αυτοί που χρηματίζονται είναι οι ισχυροί της Δικαιοσύνης.
Η άλλη πλευρά, όμως, της μη απόδοσης Δικαιοσύνης και των παρεμβάσεων, δεν είναι ο υπουργός που παίρνει τηλέφωνο, ούτε ο εισαγγελέας που παίρνει μαύρη σακούλα με χρήμα. Είναι η ίδια η νομοθετική εξουσία. Οι νόμοι Βενιζέλου, οι νόμοι Αθανασίου, οι προβλέψεις και τροπολογίες που μετατρέπουν σε νόμους του κράτους, με φωτογραφική απεικόνιση, συγκεκριμένα συμφέροντα. Το περιοδικό αυτό έχει αποκαλύψει τα έργα και τις ημέρες και των δύο, ως ευέλικτων νομοπαρασκευαστών, που έδειχναν συμπάθεια στους εγκληματίες του λευκού κολάρου.
Ποια από τις δύο πλευρές έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για το χάλι της Δικαιοσύνης; Ο εισαγγελέας που κλείνει το φάκελο Βγενόπουλου ή αυτός που κάνει νόμο για να μη διώκεται ο τάδε επιχειρηματίας;
Είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Αυτό ακριβώς είναι η διαπλοκή. Η διάχυση των εξουσιών μεταξύ των ίδιων προσώπων και των λειτουργιών τους, ώστε να γίνεται δυνατή η επιβολή τους και, πολύ περισσότερο, να εμφανίζεται ως νομιμότητα.
Μια κυβέρνηση, που αποφασίζει να ξεκαθαρίσει με όλα αυτά, οφείλει να χτυπήσει και τις συμπεριφορές και τα πρόσωπα. Και τον διεφθαρμένο δικαστή και αυτόν που έφτιαξε τον πονηρό νόμο. Δεν έχει κανένα νόημα η υποκριτική «θεσμικότητα», που δηλώνει εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη ή τους «θεσμούς». Θεσμική είναι η κυβέρνηση, που αποφασίζει να επιτρέψει τη λειτουργία των θεσμών και όχι να απολογηθεί σε κούφια πρότυπα.
Το τελευταίο διάστημα, κάθε προσπάθεια να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους και τις ευθύνες τους, επιχειρείται να ταυτιστεί με διχαστικό λόγο. Όποιος κατονομάζει, θέλει δήθεν το σπαραγμό και το διαχωρισμό.
Σε ένα δημοκρατικό κράτος, όποιος κατονομάζει υπεύθυνους και αποδίδει ευθύνη, υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και τους θεσμούς ενώ δείχνει πως έχει και το αντίστοιχο θάρρος. Τα υπόλοιπα είναι για πρωτοσέλιδα των συγκροτημάτων με τις offshore.
Δημοσίευση σχολίου