Του Γ. Γ.Εχουμε ξανααναφερθεί στο βιβλίο του Τάσου Κατσαρού, "Μια απόφαση - μάχομαι μέχρι το τέλος" όταν παραθέσαμε απ’ αυτό αποσπάσματα της απολογίας που έδωσε στους στρατοδίκες μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος. Το στέλεχος της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης, Ακίνδυνος Αλβανός. (το συνωμοτικό του όνομα ήταν «Γιώργης»).
Εδώ να κάνω μια παρέμβαση. Επειδή ο σύντροφος αυτός καταγόταν από το χωριό μου, και προσωπικά πριν διαβάσω για την δράση του μέσα από τις τάξεις της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών, αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του, προσπάθησα να συγκεντρώσω κάποια στοιχεία γ’ αυτόν. Επικοινώνησα με τον γραμματέα –και πρώην σύντροφο και φίλο μου- της Νομαρχιακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ, αλλά δυστυχώς δεν είχε κανένα σχετικό στοιχείο να μου προσφέρει. Ατελέσφορη ήταν και η επαφή που είχα με συγγενείς του.
Πριν περάσουμε, λοιπόν στην πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή του βιβλίου Τ. Κατσαρού να αναφέρουμε ένα σημείο από την ανάρτησή μας για τον Ακίνδυνο Αλβανό:
Στις 17 Οκτωβρίου 1947, στις 6:40 το πρωί, εκτελέστηκαν πίσω από το Γεντί Κουλέ οι πρώτοι δέκα, -σ.σ καταδικασμένοι για συμμετοχή τους στην «Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών»- οι θεωρούμενοι ως πιο επικίνδυνοι – ανάμεσά τους ο Αλβανός και ο Παπαγεωργίου.
Ο Αλβανός, με αντάρτικα τραγούδια, εμψύχωνε τους υπόλοιπους. Σε λίγο ακολούθησαν και οι άλλοι. (…) ο επικεφαλής του αποσπάσματος, υπίλαρχος Γκίλας, ο οποίος (…) άρχισε να τους ειρωνεύεται, λέγοντάς τους: «εκεί που θα πάτε, καλή αντάμωση» και διάφορα τέτοια λόγια. Τότε ο Αλβανός αιφνιδιαστικά του επιτίθεται και τον χτυπάει στο μάτι με τις χειροπέδες. Οι εφημερίδες της εποχής ανέφεραν ότι «ατάραχος ο Έλλην Αξιωματικός, χωρίς να δείξει ότι θυμώνει, προχώρησε για να συνεχίσει το έργο του». Η αλήθεια, όμως, βρίσκεται στο γεγονός ότι τον Αξιωματικό τον πήγαν βιαστικά στο νοσοκομείο γιατί έχασε το μάτι του. Τουλάχιστον αυτό, το βεβαιώνουν άνθρωποι που είδαν αργότερα τον Γκίλα.
Στον τόπο της εκτέλεσης αρνήθηκαν όλοι να κοινωνήσουν, μέσω του Αλβανού, ο οποίος έδιωξε περήφανα τον παπά, λέγοντάς του ότι άφεση αμαρτιών έχουν ανάγκη οι πραγματικοί εγκληματίες του λαού, που μάλιστα τυχαίνει να είναι πολύ «καλοί χριστιανοί», οι τότε συνεργάτες των Γερμανών, οι σημερινοί συνεργάτες των Άγγλων και σίγουρα αυτοί που τραβούν τη σκανδάλη τη στιγμή αυτή, για να απονείμουν δικαιοσύνη «χριστιανικού τύπου». Προέτρεψε, λοιπόν, το παπά να πάει σ’ αυτούς.
…. Το Κ.Κ.Ε., πράγματι καθοδήγησε μια κοινωνική επανάσταση, μαζί με ένα μεγάλο τμήμα του λαού που ακολούθησε αυτό το δρόμο.
Πρέπει να πούμε, όμως, ότι το άπειρο τότε Κ.Κ.Ε., βρέθηκε μπροστά σε πολλά και δύσκολα ζητήματα, τα οποία κλήθηκε να επιλύσει μόνο του, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Έτσι δικαιολογούνται τα σφάλματα και οι παρεκτροπές της ηγεσίας του.
Αυτό ομολογούν οι περισσότεροι ιστορικοί αναλυτές, αλλά και παλιοί αριστεροί αγωνιστές που έζησαν εκείνη την περίοδο.
Είναι σίγουρο ότι από την έναρξη ακόμα των γεγονότων, το στρατιωτικό τμήμα του κινήματος, έπρεπε να συμμετείχε πιο ενεργά στη λήψη αποφάσεων, διότι αυτό θυσιαζόταν καθημερινά στο πεδίο των μαχών.
Αν τον πόλεμο τον κέρδιζαν οι ήρωες, θα τον είχε κερδίσει σίγουρα ο Δημοκρατικός Στρατός, που ήταν κατά βάση εθελοντικός. Αντίθετα, αν ο Εθνικός Στρατός περίμενε να στρατολογηθεί εθελοντικά, ίσως να μην κατάφερνε να μαζέψει ούτε ένα τάγμα!
Η τραγική κατάληξη του εμφυλίου θα μπορούσε να είχε αποτραπεί, αν η πολιτική ηγεσία του Κ.Κ.Ε. κρατούσε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου