Το παρακάτω κείμενο, -πρόκειται για μια επιστολή αναγνώστριας του «Δρόμου της Αριστεράς»- είναι η καλύτερη «φωτογραφία» - κοινωνική ανάλυση, για το τι βιώνουν στην καθημερινότητα τους οι εργαζόμενες μητέρες.
Με γλαφυρό, αλλά και οργισμένο τρόπο, χωρίς κανένα καθωσπρεπισμό, η μητέρα περιγράφει μια συνηθισμένη μέρα της.
Παραθέτουμε αποσπάσματα απ’ αυτή την επιστολή:
Φεύγω από τη δουλειά μου στις 21:30... Από το πρωί καθισμένη σε ένα γραφείο με άπειρες υποχρεώσεις και προθεσμίες να λήγουν... Το μυαλό μου «χυλός» από την κούραση... Το στομάχι κόμπος, από την αγωνία για το «τι άλλο μπορεί να έχω ξεχάσει θεέ μου;» αλλά και από τον όγκο σαθουροφάγου που επί ένα μήνα τουλάχιστον αναγκάζομαι να τρώω στο γραφείο.
Φτάνω στο σπίτι των γονιών μου για να παραλάβω τον 3χρονο γιο μου, που έχω να δω από τις 8:30 (από τον παιδικό σταθμό κατευθείαν στους παππούδες) και βρίσκω ένα παιδάκι με μάτια μισόκλειστα, σαν υποδοχές για τηλεκάρτα από τη νύστα, που όμως θέλει να δει και λίγο τη μαμά του και παλεύει ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ του.
22:05 είμαστε σπίτι και κομμάτια πλέον και μ' ένα μισοκοιμισμένο πιτσιρίκι αγκαλιά ανεβαίνω στο σπίτι μου για να ανακαλύψω στο χαλάκι μια αρμαθιά λογαριασμούς ύψους 510 ευρώ. Δεν χρειάζεται να κοιτάξω στο πορτοφόλι μου αν τα έχω... Ξέρω, δεν τα έχω! …
Βάζω τον μικρό στο κρεβάτι, που παλεύει σαν το χέλι από εκνευρισμό αλλά και νύστα.
Βγάζω το φόρεμά μου (τα παπούτσια δεν έχω κουράγια να τα βγάλω) και ξαπλώνω πλάι του. Με πιάνουν τα κλάματα …
Και αναρωτιέμαι. Αξίζει τόσο γαμήσι;
Αυτά τα καθίκια στο ΥΟ έχουν αναρωτηθεί ποτέ τι ζούμε... τι αναγκαζόμαστε να θυσιάσουμε... πόσα παιδάκια μετατρέπονται σε «λαχανάκια» που μεγαλώνουν μόνα τους ή πόσοι παππούδες αναλαμβάνουν ένα ρόλο μέχρι αργά κάθε μέρα, ενώ ενδεχομένως η ηλικία ή οι αντοχές τους δεν τους το επιτρέπουν;
Θέλουν να έρθουν να δουν το πορτοφόλι των περισσότερων από εμάς να δουν αν έχουμε «χεστεί στο τάλιρο» ή αν οριακά επιβιώνουμε;
Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους! Κακή ζωή και κακό θάνατο να έχουν!
Με γλαφυρό, αλλά και οργισμένο τρόπο, χωρίς κανένα καθωσπρεπισμό, η μητέρα περιγράφει μια συνηθισμένη μέρα της.
Παραθέτουμε αποσπάσματα απ’ αυτή την επιστολή:
Φτάνω στο σπίτι των γονιών μου για να παραλάβω τον 3χρονο γιο μου, που έχω να δω από τις 8:30 (από τον παιδικό σταθμό κατευθείαν στους παππούδες) και βρίσκω ένα παιδάκι με μάτια μισόκλειστα, σαν υποδοχές για τηλεκάρτα από τη νύστα, που όμως θέλει να δει και λίγο τη μαμά του και παλεύει ανάμεσα στο θέλω και το μπορώ του.
22:05 είμαστε σπίτι και κομμάτια πλέον και μ' ένα μισοκοιμισμένο πιτσιρίκι αγκαλιά ανεβαίνω στο σπίτι μου για να ανακαλύψω στο χαλάκι μια αρμαθιά λογαριασμούς ύψους 510 ευρώ. Δεν χρειάζεται να κοιτάξω στο πορτοφόλι μου αν τα έχω... Ξέρω, δεν τα έχω! …
Βάζω τον μικρό στο κρεβάτι, που παλεύει σαν το χέλι από εκνευρισμό αλλά και νύστα.
Βγάζω το φόρεμά μου (τα παπούτσια δεν έχω κουράγια να τα βγάλω) και ξαπλώνω πλάι του. Με πιάνουν τα κλάματα …
Και αναρωτιέμαι. Αξίζει τόσο γαμήσι;
Αυτά τα καθίκια στο ΥΟ έχουν αναρωτηθεί ποτέ τι ζούμε... τι αναγκαζόμαστε να θυσιάσουμε... πόσα παιδάκια μετατρέπονται σε «λαχανάκια» που μεγαλώνουν μόνα τους ή πόσοι παππούδες αναλαμβάνουν ένα ρόλο μέχρι αργά κάθε μέρα, ενώ ενδεχομένως η ηλικία ή οι αντοχές τους δεν τους το επιτρέπουν;
Θέλουν να έρθουν να δουν το πορτοφόλι των περισσότερων από εμάς να δουν αν έχουμε «χεστεί στο τάλιρο» ή αν οριακά επιβιώνουμε;
Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους! Κακή ζωή και κακό θάνατο να έχουν!
Δημοσίευση σχολίου