Το ταξικό μίσος της εξουσιαστικής δικαστικής κλίκας απέναντι στον αναρχοκομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

Του  Γ. Γ.

Στα μετεμφυλιακά χρόνια και κατά την διάρκεια τους, δυο – τρεις καταθέσεις Χιτών και Ταγματασφαλιτών –οι περισσότεροι των οποίων είχαν συνεργαστεί με τις ξένες κατοχικές δυνάμεις- αρκούσαν για να «καμαρωθεί» η δικαστική απόφαση, που οδηγούσε λαϊκούς αγωνιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Σήμερα το καθεστώς της αστικής δικτατορίας «εκσυγχρονίστηκε». Η ποινή του θανάτου καταργήθηκε και στα ισόβια μπορείς να οδηγηθείς με πιο «ραφινάτους» τρόπους.
Αν π.χ υπάρξουν πρόθυμα στελέχη της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής» - στην συγκεκριμένη περίπτωση λέγονται Χαρδαλιάς, Μπαγατέλας και Μαρινόπουλος- να ανασκευάσουν προηγούμενες καταθέσεις τους σε βάρος του κατηγορουμένου και μια εισαγγελέα να αποδεχθεί την παραδοξολογία ως θέσφατο.
Η τελευταία -  Αννα Καλουτά επονομαζόμενη- θα επικαλεστεί ένα υποτιθέμενο «ανώνυμο τηλεφώνημα» που «κατονόμαζε» τον «δράστη» και με λεκτικές ακροβασίες, ακόμα και κόντρα στην κοινή λογική, απαξιώνοντας παράλληλα, επιστήμονες μάρτυρες που έκαναν σμπαράλια το ανυπόστατο κατηγορητήριο, θα προτείνει μια δικαστική απόφαση που θα σε οδηγήσει να σαπίσεις στα κελιά της «δημοκρατίας» τους.

Προφανώς μιλάμε για τα όσα συνέβησαν στο Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων και στην δίκη του αναρχικού – κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου.

Δεν έχουμε προσωπική άποψη για τα όσα διαδραματίστηκαν στην χθεσινή ακροαματική διαδικασία. Η πληροφόρησή μας προέρχεται από καθεστωτικό ΜΜΕ, στο ρεπορτάζ του οποίου διαβάζουμε:

Με ποινή ισόβιας κάθειρξης είναι αντιμέτωπος ο αναρχικός Τάσος Θεοφίλου, αν το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων κάνει δεκτή την πρόταση της εισαγγελέως, που ζήτησε την ενοχή του για όλες τις πράξεις που του αποδίδονται για την υπόθεση της αιματηρής ληστείας τράπεζας στην Νάουσα της Πάρου, τον Αύγουστο του 2012.

Το δικαστήριο κρίνει σε δεύτερο βαθμό την υπόθεση της ληστείας τράπεζας στην Πάρο, η οποία είχε καταλήξει στον θανάσιμο τραυματισμό του 53χρονου οδηγού ταξί, Δημήτρη Μίχα, που επιχείρησε να σταματήσει τους ληστές. Σύμφωνα με την Αστυνομία, η ληστεία είχε γίνει από μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Μετά από πολυήμερη διαδικασία, κατά την οποία, όπως και πρωτόδικα, κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν αναγνώρισε τον κατηγορούμενο ως έναν από τους δράστες της ληστείας, η εισαγγελέας Έδρας, με την σημερινή αγόρευσή της, εξέφρασε την απόλυτη πεποίθησή της πως ο Θεοφίλου «υπήρξε μέλος της οργάνωσης “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς” και προχώρησε με άγνωστους -για τη Δικαιοσύνη- συνεργούς στη ληστεία της τράπεζας, με απολογισμό έναν νεκρό».

Η εισαγγελική αγόρευση ουσιαστικά εισηγείται να κηρυχθεί ένοχος ο Θεοφίλου και για τις πράξεις που του καταλογίστηκαν στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, συμμετοχή σε ληστεία και απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία, αλλά και για αυτές που αθωώθηκε, δηλαδή για συμμετοχή στην οργάνωση, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, κατασκευή, προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών και διακεκριμένη κατοχή όπλων.

Ο Τάσος Θεοφίλου έχει καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό σε 25ετή κάθειρξη, πλην όμως κατά του αθωωτικού σκέλους της απόφασης ασκήθηκε έφεση υπέρ του νόμου, από τον εισαγγελέα, η οποία συνεκδικάζεται με αυτήν που έχει ασκήσει ο ίδιος ο κατηγορούμενος.

Να σημειωθεί ότι ο Θεοφίλου είχε συλληφθεί στην Αθήνα, λίγες ημέρες μετά την ληστεία της Πάρου, καθώς, σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική υπηρεσία, είχε «υποδειχθεί» από «τηλεφώνημα αγνώστου» ως δράστης της ληστείας. Η Αντιτρομοκρατική ανέφερε επίσης, ότι «είχε ταυτοποιηθεί DNA του» σε ένα καπέλο το οποίο ωστόσο, σύμφωνα με την υπεράσπιση, δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των αντικειμένων που συλλέχθηκαν και φωτογραφήθηκαν στον τόπο του συμβάντος.

Ο ίδιος ο κατηγορούμενος, από την πρώτη στιγμή αρνείται κάθε εμπλοκή του στην ληστεία της Πάρου, υποστηρίζοντας ότι τις επίμαχες ημέρες βρισκόταν στην Αθήνα, ενώ αρνείται κατηγορηματικά ότι σχετίζεται με την οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς».

Απολογούμενος στο πρώτο δικαστήριο, ο Θεοφίλου ερωτηθείς από τον πρόεδρο είχε υποστηρίξει ότι η «ΣΠτΦ» είναι «αναρχομηδενιστική οργάνωση» η οποία δεν πιστεύει «στο όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης» κάτι στο οποίο ο ίδιος πιστεύει «ως αναρχοκομμουνιστής».

Απολογούμενος στην παρούσα δίκη, μεταξύ άλλων ο Θεοφίλου είπε, ότι «η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά σε όπλο, ήταν όταν μου το έβαλαν στον κρόταφο κατά την σύλληψή μου» ενώ επανέλαβε ότι διώκεται γιατί είναι αναρχικός: «Δεν διέπραξα κανένα από τα αδικήματα που με κατηγορούν. Διέπραξα ένα αδίκημα το οποίο περικλείει όλα τα ... αδικήματα: στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους, είμαι αναρχικός».

Θα προσπαθήσουμε να βρεθούμε στην επόμενη δικαστική συνεδρίαση που θα γίνει στις 27 Ιούνη και θα περιλαμβάνει τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης.

Το μόνο που μπορεί να συμπληρώσουμε είναι ότι μέχρι σήμερα κατέθεσαν δεκαεννέα τω συνόλω μάρτυρες κατηγορίας, αυτόπτες μάρτυρες της ληστείας και αστυνομικοί και δε βρέθηκε ούτε ένας να αναγνώρισε με βεβαιότητα τον Θεοφίλου, σαν δράστη της δολοφονίας του ταξιτζή!.

Ότι είναι η ίδια η δικαστική εξουσία που πρόσφατα αθώωσε μπάτσο συνεργάτη της Χ.Α που κατηγορούταν με τον μισό ποινικό κώδικα, ότι μέσα από μια σειρά δικαστικές αποφάσεις βλέπουμε ότι η Δικαιοσύνη δεν παύει, όπως και όλοι οι υπόλοιποι θεσμοί, να λειτουργεί ταξικά μέσα στο σύστημα

Η δικαστική εξουσία που δικάζει αυτόν τον αγωνιστή είναι η ίδια που όπως αποκαλύφτηκε μόλις προχτές κρατούσε «θαμμένα» στα συρτάρια της από το 2005 ακόμα, συγκλονιστικά στοιχεία για την εμπλοκή πολιτικών προσώπων σε καραμπινάτα σκάνδαλα όπως την εμπλοκή τους σε μίζες στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων και στο «πάρτι» των πολεμικών εξοπλισμών.

Μπορεί οι συνήγοροι του Τάσου Θεοφίλου (Σπύρος Φυτράκης, Κώστας Παπαδάκης και Αννυ Παπαρρούσου) να αιτιολόγησαν τεκμηριωμένα, σε περασμένη ακροαματική διαδικασία ότι τον εντολέα τους τον βαρύνει ένα κατασκευασμένο από την ασφάλεια κατηγορητήριο. («Δεν έχετε καμία απόδειξη, δεν έχετε ούτε ένα στοιχείο που να μπορείτε να στηρίξετε καταδικαστική απόφαση με ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία» είπε χαρακτηριστικά απευθυνόμενος στην έδρα του δικαστηρίου ο Σ. Φυτράκης), ο νεολαίος αναρχοκομμουνιστής όμως παραμένει προφυλακισμένος με την ποινή της ισόβιας κάθειρξης να κρέμεται σαν δαμόκλειο σπάθη πάνω του.

Είναι το ταξικό μίσος που δείχνει το κράτος απέναντι σε έναν αντίπαλο του. Και αυτό είναι μια παγιωμένη τακτική. Την ώρα π.χ που οι υπόδικοι νεοναζί βουλευτές σουλατσάρουν ελεύθεροι και προκαλούν και ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα σεργιανάει ελεύθερος, αρνούνται να εφαρμόσουν τους δικούς τους νόμους, απαιτώντας από τους πολιτικούς κρατουμένους να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας για να τους παραχωρηθεί άδεια από τις φυλακές.

 Η αστική δικαστική εξουσία -επιτρέψτε μου τον όρο δικαιοσύνη να μην τον χρησιμοποιώ διότι αποδίδει μια ηθική και ιδεαλιστική έννοια σε μια εξουσία που είναι η ποιο σκληρή και η ποιο αυταρχική από όλες και κανείς δεν την ψηφίζει και κανείς δεν μπορεί να την ανακαλέσει- δεν είναι τυφλή. Βλέπει πάρα πολύ καλά με το οπτικό πεδίο στραμμένο στην εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της καθεστηκυίας τάξης της οποίας αποτελεί μέρος της, στην οποία είναι εντεταλμένη για να υπηρετεί τα συμφέροντα.

Κώστας Παπαδάκης

Κλείνοντας την ανάρτησή μας να προσθέσουμε ότι η δικαστική κλίκα αισθάνεται πανίσχυρη και δεν δίνει λόγο σε κανέναν για τις αποφάσεις που παίρνει. (Μέχρι να ρθει η ώρα να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της). Εχει αποκτήσει σε τέτοιο βαθμό ασυδοσία διαχρονικά (η κάστα έχει διαπρέψει στο παρελθόν, στις πιο μαύρες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Στελέχωσε τα έκτακτα στρατοδικεία του εμφύλιου και του μετεμφυλιακού μοναρχοφασισμού, υπηρέτησε χωρίς κανένα πρόβλημα τη χούντα και ήταν το μόνο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού που δεν υπέστη αυτή την κουτσουρεμένη και υποκριτική «αποχουντοποίηση») που θεωρεί τον εαυτό της πανίσχυρο.

Σήμερα στο στόχαστρος της βρίσκεται ένας νεολαίος αντιεξουσιαστής. Αν μείνουμε απαθής στην εξόντωση αυτού του παιδιού, αύριο θα έρθει η σειρά μας. Και τότε δεν θα υπάρχει κανείς να αντιδράσει, για να θυμηθούμε στίχους του Μπρεχτ.