Σήμερα έχουμε τη χαρά να πάρουμε συνέντευξη από την Αντουανέτα. Όχι τη γνωστή, που έχασε το κεφάλι της στη Γαλλία, αλλά μια άλλη. Μια “Αριστερή Αντουανέτα”.
Σας ακούμε. Μα τι συμβαίνει; Κλαίτε;
- Με είπατε “Αριστερή” και συγκινήθηκα.
- Μην το παίρνετε τις μετρητοίς. Μια πλάκα έκανα.
- Μα είμαι Αριστερή, Κομμουνίστρια!
- Κι εγώ Καρδινάλιος, αλλά μην αρχίσουμε από τώρα με ανέκδοτα.
- Γιατί δεν με πιστεύετε; Μπορεί να κυβερνάμε, αλλά δεν πήραμε την εξουσία.
- Μην κάνετε έτσι, αυτό το παθαίνουν όλα τα τσιράκια του Κεφαλαίου. Οι πάμπλουτοι έχουν την πραγματική εξουσία στον Καπιταλισμό. Τους πολιτικούς τους πουλάνε και τους αγοράζουν.
- Εμάς ποτέ! Με πιάνουν πάλι τα κλάματα. Τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή - ναι, κυριολεκτώ!
- Πολύ κλαψιάρα είστε. Δεν έχετε λόγο να κλαίτε. Εμείς πάλι έχουμε κάθε λόγο, αφού μας γδάρατε με την πολιτική σας. Μήπως όμως κλαίτε γιατί είδατε τα ποσοστά του κόμματός σας; Πραγματικά για κλάματα. Ή για γέλια, αναλόγως...
- Όμως η διακυβέρνηση που παραλάβαμε δεν ήταν ένα καθαρό, ένα άγραφο χαρτί, ώστε να ξεκινήσει από το μηδέν. Το τεφτέρι είχε πολλά χρωστούμενα. Έπρεπέ να παζαρέψουμε, να διαπραγματευτούμε πάνω σ’ αυτά, με άξονα τις αξίες με τις οποίες εκλέχτηκε.
- Κυρία μου, υπάρχουν πράγματα που είναι αδιαπραγμάτευτα. Όταν ο σύζυγος ζήτησε εξουσία ήξερε την κατάσταση, γι αυτό άλλωστε τον επέλεξαν οι ψηφοφόροι. Και για ποιες αξίες μιλάτε; Το να ξεσπιτώνεις φτωχούς είναι “αξία”;
- Τα σπίτια τους πάντως έχουν κάποια αξία. Οι πλειστηριασμοί είναι προαπαιτούμενο από τους δανειστές. Πρέπει να κάνουμε ότι μας λένε.
- Άλλα λέγατε όμως πριν.
- Οι δανειστές είχαν θέσεις άτεγκτες, ήταν σαν μια τιμωρητική, φασιστική μπότα που προσπαθούσε να σου λιώσει το κεφάλι, να σε πατήσει κάτω επειδή τόλμησες να ξεστομίσεις «δεν αντέχουμε άλλο.
- Συμφωνώ ως προς την περιγραφή των τοκογλύφων, αλλά ο λαός σας τίμησε με την ψήφο για να Αντισταθείτε. Εσείς όμως υποταγήκατε πλήρως. Εξαπατήσατε όσους σας πίστεψαν.
- Αυτό το λέει ποιος; Εκείνοι που έσκυβαν το κεφάλι χωρίς να «χάσουν» καθόλου χρόνο, πρόθυμοι σε όλες τις εντολές; Αυτοί που έχουν χρεωθεί για πάντα την αναξιοπρέπεια της υποταγής τους;
- Όχι, το λένε όλοι. Ακόμα και οι ψηφοφόροι σας.
- Ο άντρας μου δεν μου είπε ποτέ ψέματα. Αφού τον ρώτησα “Τρέχει τίποτε με κείνη τη νεαρή υπουργό”; Κι αυτός μου ορκίστηκε στην καρέκλα της εξουσίας, ότι είναι μόνο φίλοι! Δεν έχει ιερότερο όρκο.
- Εντάξει, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό...
- Εσάς, εμένα αυτό με καίει.
- Ααα! Λοιπόν ακούστε. Μπορεί μέσα στο σπίτι του ο πρωθυπουργός να είναι ειλικρινής. Έξω όμως μας έχει φλομώσει στο ψέμα. Μήπως να τον κρατούσατε μέσα;
- Πως να τον κρατήσω; Πρέπει να περάσει τα νέα μέτρα. Δεν γίνεται αλλιώς.
- Μωρέ γίνεται, αλλά θέλει Επανάσταση... Τέλος πάντων. Ας σταματήσουμε εδώ τη συνέντευξη. Δεν αντέχω άλλο, τώρα μου έρχεται να βάλω εγώ τα κλάματα. Πεινάω κιόλας αλλά δεν έχω ούτε ψωμί...
- Δοκιμάσατε παντεσπάνι; Είναι πολύ ωραίο!
- Να τα, να τα... Καληνύχτα σας. Φεύγω, γιατί μπορεί να δοκιμάσω τίποτε άλλο. Καμιά γκιλοτίνα... Τελικά είναι κολλητική η αναισχυντία. Κολλάει όσους έχουν βολευτεί...
Δημοσίευση σχολίου