Με όλο αυτό το θέμα που προέκυψε με την "δήλωση μετανοίας" του Αρη Βελουχιώτη μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να ασχοληθώ σοβαρά με το θέμα.
Κάποιες απ' αυτές ήταν απόρροια των φρικτών βασανιστηρίων που υπέστησαν από τα αστικά καθεστώτα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, ενώ οι περισσότερες προέρχονται από άτομα που δεν είχαν καμιά σχέση με το κομμουνιστικό κίνημα -μέχρι ο Αντρέας Παπανδρέου παρουσιάζεται να έχει υπογράψει "δήλωση μετανοίας"- και ήταν συνέπεια της πολιτικής που ακολουθούσαν οι αστικές κυβερνήσεις.
Στην αρχική τους μορφή αυτές οι δηλώσεις αναφερόταν στην «αποκήρυξη μετά βδελυγμίας του Κομμουνισμού, του ΚΚΕ κ.ο.κ.», ενώ μετά τα Δεκεμβριανά προστέθηκαν «το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και οι παραφυάδες αυτών», καθώς και η φράση «κατά την Κατοχήν παρεσύρθην».
Οπως αναφέρει σε βιβλίο του ο Ελευθέριος Σταυρίδης -ένα άτομο που υπήρξε γ.γ του ΚΚΕ, βουλευτής του και διευθυντής του "Ριζοσπάστη" στην δεκαετία 1918-1928, ενώ στην πορεία έγινε όργανο της Μεταξικής δικτατορίας και σφοδρός αντικομμουνιστής στην συνέχεια -: «Τα αστυνομικά όργανα εφρόντιζον να στέλλουν εις το υπουργείον Ασφαλείας όσο το δυνατόν περισσότερας δηλώσεις μετανοίας, αναγκάζοντα να υποβάλλουν τοιαύτας και πρόσωπα μηδεμίαν ποτέ έχοντα σχέσιν με τον Κομμουνισμόν, αποκηρύττοντας ιδέας, τας οποίας ουδέποτε είχον!
Η σκέψις των αστυνομικών οργάνων ήτο απλή: Εάν μεν είναι κομμουνιστής ο δηλών, ας αποκηρύξη τον Κομμουνισμόν, εάν δεν είναι, δεν χάνει τίποτε αποκηρύσσων αυτόν!».
Ετσι εξηγείτε και το γεγονός των δεκάδων χιλιάδων "δηλώσεων μετανοίας.
Σε επόμενη ανάρτησή μας θα αναφερθούμε αναλυτικά ποια ήταν η στάση του ΚΚΕ απέναντι στους "δηλωσίες", πολλοί απ' τους οποίους στην πορεία στρατεύτηκαν στην Εθνική Αντίσταση και στον ΔΣΕ. Ορισμένοι μάλιστα -όπως ο Στέλιος Σκλάβαινας. ο Κώστας Γαβριηλίδης κ.α- την περίοδο της Γερμανικής κατοχής βρέθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα για να εκτελεστούν από τους κατακτητές, ζητωκραυγάζοντας υπέρ του ΚΚΕ.
Ξεκινάμε, λοιπόν αυτό το αφιέρωμα με την πρώτη ανάρτησή μας, που αναφέρετε στην κατάσταση που επικρατούσε στις φυλακές της Κέρκυρας, στο διάστημα κατά το οποίο φέρεται να υπόγραψε "δήλωση μετανοίας" ο Αρης Βελουχιώτης.
Ο Σταμάτη Σκούρτης στο βιβλίο του "Αυτοί που ντρόπιασαν το θάνατο", αναφέρει ορισμένα περιστατικά που διαδραματίστηκαν στις φυλακές της Κέρκυρας.
Κάποια φορά ο Διευθυντής των Φυλακών καλεί μία αντιπροσωπεία κρατουμένων να «συζητήσουν» αναφορικά με την άρνηση απέναντι στο αίτημα του Υπουργείου υπογραφής δηλώσεων μετανοίας ώστε να μειωθούν οι εκτελέσεις. Κατά τη γνώμη του η στάση των κρατουμένων οφείλεται σε κομματική εντολή και στο φόβο τους να την παρακούσουν, καθώς θεωρεί «παράλογο και αδιανόητο» να πεθαίνει κανείς με τη θέλησή του.
Τότε κάποιος από τους κρατούμενους του απαντά:
«Η ιστορία κ. διευθυντά είναι γεμάτη παραδείγματα γιατί δεν ρίχνετε μια ματιά. Το Μεσολόγγι, το Σούλι και μια και περηφανεύεστε πως είσαστε Σπαρτιάτης θα θυμάστε τις Θερμοπύλες....
- Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου;
- Όχι. - Τούρκεψε Τζαβέλλαινα. - Όχι.
- Παραδώσου Λεωνίδα. - Μολών λαβέ.
- Προσκύνα Σαμουήλ. - Όχι.
Όλους αυτούς τους διέταζε κανείς, Όχι. Η απόφασή τους ήτανε αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης. Δεν τους ενέπνευσε τίποτε άλλο στην πράξη τους αυτή παρά τα ιδανικά. Και μόνον οι άνθρωποι που έχουνε ιδανικά, που έχουνε φρονήματα μπορούν ν’ αυτοθυσιάζονται, γιατί ξέρουν πως υπηρετούν το μέλλον, τη ζωή, το αύριο».
Ο Σ. Σκούρτης πάλι, σε άλλο σημείο αφηγείται την «συζήτηση» ανάμεσα πάλι στον Διευθυντή και ενός νεαρού μελλοθάνατου πριν οδηγηθεί στο απόσπασμα.
Αντιλαμβανόμενος την κρισιμότητα της στιγμής ο Διευθυντής επιδιώκει να του εμφυσήσει το φόβο του θανάτου, ευελπιστώντας να τον μεταπείσει και να υπογράψει δήλωση μετανοίας.
Ο κρατούμενος καθ’ όλη τη διάρκεια παραμένει σιωπηλός, ύστερα όμως από τις έντονες πιέσεις του συνομιλητή του να εκφράσει τις σκέψεις του, του απαντά:
«Σκέφτομαι κ. Διευθυντά που δεν ξέρω πολλά γράμματα για να σου απαντήσω όπως πρέπει, και να τα καταλάβεις. Οι γνώσεις μου είναι λίγες και τα λόγια μου σαν στουρναρόπετρες.
Τι κουβέντα μπορεί να γίνει ανάμεσά μας, ένα ρουμελιώτη βοσκό και ένα δικηγόρο μορφωμένο και σπουδαγμένο με διπλώματα; ...
Εσύ αυτά που ξέρεις τα διάβασες στα βιβλία, και αυτά που ξέρω εγώ τ’ άκουσα από τον παππουλάκο μου και τους γεροντότερους τσοπαναρέους της Γκιώνας και του Παρνασσού.
Εδώ που περπατάς, μου λέγανε, περπάτησαν οι Αρματωλοί και οι Κλέφτες, αυτοί που αναστήσανε το γένος μας, και μας ξανακάνανε Ελλάδα.
Να, πάνω σε αυτή την πέτρα ανέβηκε ο Καραϊσκάκης στη μάχη της Αράχωβας τούρλωσε τα πισινά του, σήκωσε τη φουστανέλα κι έδειξε τα χαμπέρια του στους Τουρκαλάδες.
Κει, στο ξέφωτο που βοσκάνε τώρα τα ζωντανά έκανε πύργο τα τούρκικα κεφάλια. Στις σπηλιές που φυλαγόμαστε απ’ τη βροχή και το χιόνι είχανε τα γιατάκια τους οι αγωνιστές της κλεφτουριάς. Γράμματα δεν ξέρανε, αλλά είχανε καρδιά και μεράκι για τη λευτεριά και για να γίνουμε πάλι Έθνος.
Αγράμματοι κ. Διευθυντά και αυτοί σαν εμένα. Όμως τη λευτεριά δεν τη χαράζανε με λόγια, αλλά τη γράφανε με τα καριοφίλια τους και τη χαράζανε με τα σπαθιά τους στα τούρκικα κουφάρια. ...
Βλέπετε κ. Διευθυντά σ’ άλλα θρανία σπουδάσατε εσείς και σ’ άλλα εγώ.
Τα γράμματα εσείς τα μάθατε στα θρανία των αστών κι εγώ απ’ το λαό στις βουνοπλαγιές των δοξασμένων μας βουνών. Με τους απογόνους των κλεφτών και τους αντάρτες. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια και δεν προσκύνάμε τον ίδιο θεό. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαινόμαστε».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δημοσίευση σχολίου