Δυο δράματα, ένα του Πουτσίνι κι ένα του Τσίπρα. Μόνο που στην Ελληνική οπερέτα οι νεκροί είναι πολλοί περισσότεροι. Κι η πλοκή μεγαλύτερη: Στην αρχή της εβδομάδας η παραίτηση είναι δειλία. Στο τέλος γίνεται γενναιότητα.
Τι ανατροπή! Θυμίζει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο Μνημόνιο και το Δημοψήφισμα. Η σχιζοφρένεια τους είναι επικίνδυνη και χρίζει άμεσης θεραπείας.
Επιβεβαιώνεται ο άγραφος κανόνας: Όταν δίνεις εξουσία σε γελοίους, κλαις με μαύρο δάκρυ.
Η φωτιά δεν έκαψε μόνο δάση, περιουσίες κι ανθρώπους, έκαψε και το στρατηγό. Γιατί δεν χάσαμε μόνο υπουργό, χάσαμε και στρατηγό!
2 σε 1. Να σας πω, το περίμενα. Αν με τους συνταγματάρχες απολέσαμε τη μισή Κύπρο, με τους στρατηγούς ήταν επόμενο να χάσουμε αυγά και πασχάλια.
Αν δεν υπουργοποιηθεί ο Κουφοντίνας μην περιμένουμε χαΐρι. Τουλάχιστον αυτός προσπάθησε.
“Το κράτος λειτούργησε τέλεια. Δεν έγιναν λάθη”. Απ' αυτά καταλαβαίνουμε το σκοπό του Ελληνικού κράτους. Καήκαμε! Και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
Αλλά μερικά πράγματα οφείλουμε να τ' αναγνωρίσουμε: Σώθηκε το σπίτι του Ψινάκη. Και του Καραμανλή επίσης. Κι εγώ θυμήθηκα εκείνη την ταινία καταστροφής, το “2012”, όπου οι κερατάδες οι πλούσιοι την γλυτώνουν στα κότερα τους, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους να πνιγούν. Καλέ μέσα από τη ζωή βγήκε το σενάριο.
Τον χάσαμε τον Τόσκα. Πάει κι αυτός. Τώρα ποιος θα τον αντικαταστήσει στην καρέκλα; Πισινοί πάντως, να καθίσουν, υπάρχουνε. Φιλότιμο πάλι όχι.
Βέβαια κείνο που επίσης εξοργίζει είναι η υποκρισία της ΝΔ. “Αν ήμασταν εμείς...”
Τόσοι θα καίγονταν, μην ανησυχείτε, την ίδια πολιτική κάνετε, τα ίδια αποτελέσματα θα είχαμε. Μόνο που θα έσκουζε ο ΣΥΡΙΖΑ για παραιτήσεις.
Στο καπάκι αφήσαμε τις στάχτες κι ασχολούμαστε με τον Κουφοντίνα. “Πάει για αγρότης”. Αν συνεχίσουν έτσι οι κομπλεξικοί πολιτικοί, θα τον δούμε τελικά Πρωθυπουργό. Γιατί ο κόσμος έχει αγανακτήσει. Δεν αντέχουμε άλλο. Με ήλιο καιγόμαστε, με βροχή πνιγόμαστε, ενώ κάθε μέρα, ανεξαρτήτως καιρού, πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας, ταΐζουμε κηφήνες, παράσιτα και λαμόγια. Ο Δημήτρης πάντως αυθαίρετο δεν έχει.
Το άκουσα κι αυτό: Αντί να μας βοηθήσουν οι ΗΠΑ με τις πυρκαγιές επεμβαίνουν ακόμα μια φορά στα εσωτερικά μας. Πρώτα απ΄ όλα οι Αμερικάνοι ανάβουν φωτιές, δεν σβήνουν. Άλλωστε ποιος είπε πως δεν μας βοήθησαν με τις πυρκαγιές; Εμείς δεν το καταλάβαμε. Τα αεροπλάνα, που έστειλαν, ήταν αόρατα αφού. Πήγαν πάνω από τη φωτιά, τη βομβάρδισαν κι έγινε το Μάτι... κρανίου τόπος. Γιατί μπορεί οι βόμβες να ήταν έξυπνες, οι πιλότοι τους όμως είναι ηλίθιοι. Σαν τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους.
Δεν είναι ηλίθιοι επειδή μας κατέστρεψαν, είναι βλάκες, γιατί νομίζουν, πως δεν τους πήραμε χαμπάρι.
Πάει λοιπόν ο Τόσκας. Θυσιάστηκε για να σωθούν οι υπόλοιποι κανίβαλοι. Όπως εκείνο το αθώο παιδικό τραγουδάκι που μιλούσε για το μικρό καράβι στο οποίο σώθηκαν οι τροφές. Οε – οε – ουαί – ουαί. Σώθηκε κι η υπομονή των ψηφοφόρων. Και τώρα θα φαγωθούν πολλοί.
Νομίζει ο Μητσοτάκης πως θα γίνει καπετάνιος. Αχ Κούλη μου, ναυαγήσαμε, βουλιάξαμε, μας ρίξατε στα βράχια και τα βρόχια των τοκογλύφων, δεν πρόκειται να κυβερνήσεις ούτε εσύ. Θα το καταλάβεις πολύ σύντομα.
Αλλά φταίμε κι εμείς. Τα περιμένουμε όλα από ένα παιδί. 44 χρονών με μυαλό τεσσάρων. Τι να κάνει κι αυτός; Τα ίδια με τους προηγούμενους χαραμοφάηδες.
Δεν είναι πρόβλημα ηλικίας Αλέξη μου. Ξέρω εικοσάχρονους που είναι πολύ πιο υπεύθυνοι από όλους τους ανεπρόκοπους της Βουλής μαζί. Είναι θέμα συνείδησης, τσίπας.
Εδώ την πατήσαμε για ένα γράμμα: Το ρο. Γιατί άλλο τσίπα άλλο Τσίπρα. Να μάθουμε να ακούμε καλύτερα.
Και να σκεφτόμαστε. Διότι όταν μας αραδιάζουν παραμύθια, μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια, ξέρουμε ότι μας δουλεύουν.
Όταν έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ, ή όταν λέει ο Κούλης περικοπές δαπανών τι εννοούν; Ότι θα μας ρημάξουν. Πάρτε το χαμπάρι είναι ή εμείς ή αυτοί.
Ο Κουφοντίνας το κατάλαβε, γι αυτό τον φοβούνται, άσχετα, αν προσπάθησε να απαλλαγεί από τα παράσιτα με λάθος τρόπο...
Δημοσίευση σχολίου