Θα είναι μια απ' τις φορές που θα διαφωνήσω με τον Νίκο Μπογιόπουλο. Οχι με την ουσία του κειμένου του το οποίο τιτλοφορεί «Από την "ζαρντινιέρα" στον Κωστόπουλο - (και "σε όποιον αρέσει"...)», αλλά με τον επίπλαστο διαχωρισμό που επιχειρεί ανάμεσα σε αυτούς που εργάζονται σε ένα πυλώνα της κρατικής καταστολής, την αστυνομία.
Μας γράφει ο Ν. Μ. «Και προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι. Και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι. Και βεβαίως αντίξοες οι συνθήκες που δουλεύουν κοκ.Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Εδώ μιλάμε για εκείνο το αειθαλές "εσείς είστε το κράτος"».
Και συνεχίζει στιγματίζοντας τον μηχανισμό που κατασκευάζει τους "υπηρέτες του νόμου και της τάξης" και οι οποίοι σύμφωνα με την φράση του Κώστα Μητσοτάκη ¨είναι το κράτος".
Προφανώς και οι μπάτσοι δεν είναι όλοι το ίδιο. Αυτό όμως τι σημαίνει; Το ότι υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις -κι αυτούς τους έχουν παροπλισμένους σε γραφειοκρατική δουλειά- οι οποίες δεν έχουν την κτηνώδικη συμπεριφορά των υπολοίπων συναδέλφων τους είναι άξιο αναφοράς;
Ακόμα και στην κατοχή υπήρξαν μπάτσοι που ίδρυσαν το ΕΑΜ της Αστυνομίας Πόλεων, ενώ μετρημένοι στα δάχτυλα ήταν οι χωροφύλακες που πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Ολος ο κορμός της Χωροφυλακής, όμως, τάχτηκε στο πλευρό του κατακτητή και αρκετοί απ' αυτούς διέπρεψαν σαν βασανιστές στην Ειδική Ασφάλεια.
Σε τέτοιες περιπτώσεις οι εξαιρέσεις είναι για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Το αστικό κράτος είναι όργανο για την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης, της εργατικής.
Για να μπορεί να επιτελέσει τον σκοπό του έχει ανάγκη την "δημόσια εξουσία" όπως έλεγε και ο Εγκελς η οποία εκτός των άλλων αποτελείται από ένοπλους ανθρώπους, -"και πιο τιποτένιος αστυνομικός υπηρέτης" έχει περισσότερο "κύρος" απ' ό,τι όλα μαζί τα όργανα της κοινωνίας των γενών, έγραφε χαρακτηριστικά - μα και από υλικά εξαρτήματα, από φυλακές και από κάθε λογής ιδρύματα καταναγκασμού.
Ο ίδιος μάλιστα θεωρητικός μας, συμπλήρωνε ότι ο μόνιμος στρατός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας υπογραμμίζοντας ότι «η αστυνομία θα αγρυπνά, ώστε (ο εργάτης) να πεθάνει της πείνας μ' ένα τρόπο ήσυχο, καθόλου προσβλητικό για την αστική τάξη».
Κάτι παρόμοιο τόνιζε και ο Λένιν όταν έγραφε ότι «το καθεστώς της τσαρικής απολυταρχίας με τον στρατό του, την αστυνομία, τα δικαστήρια κ.ο.κ. περιφρουρεί τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών, πνίγοντας κάθε τι ζωντανό και προοδευτικό στη χώρα».
Φυσικά σήμερα στην χώρα μας δεν έχουμε «τσαρική απολυταρχία». Εχουμε όμως αστική δικτατορία και τα όσα αναφέρουν ο Ενγκελς και ο Λένιν ισχύουν μέχρι κεραίας και σήμερα.
Το πώς προσαρμόζονται όλα τα παραπάνω στις σημερινές συνθήκες μας τα περιγράφει στο κείμενο του ο Ν. Μπογιόπουλος και συμφωνώ απόλυτα.
Στο μόνο που έχω αντιρρήσεις στο άρθρο του κομμουνιστή δημοσιογράφου, είναι ότι ο διαχωρισμός που κάνει μεταξύ καλών και κακών μπάτσων λειτουργεί αποπροσανατολιστικά.
Δημοσίευση σχολίου