Καθεστώς αστυνομικής ασυλίας - Η περίπτωση του θανάτου 29χρονου Αλβανού πολίτη στο Α.Τ Πατησίων

Κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον είναι το κείμενο που υπογράφει ο γνωστός δικηγόρος Θανάσης Καμπαγιάννης και δημοσιεύεται σήμερα στην "Εφημερίδα των Συντακτών". Μας μιλάει για μια υπόθεση -ήταν άγνωστη με μας και αυτό συν της άλλοις δείχνει πόσο ελεγχόμενη είναι η πληροφόρηση- που συνέβη πριν από δυο χρόνια στο Αστυνομικό Τμήμα Πατησίων. 
Εκεί προσήλθε αυτοβούλως ένα πολίτης Αλβανικής καταγωγής για κάποια υπόθεση του.
Ξαφνικά "έτρεξε και πήδηξε από το μπαλκόνι μετά την ανεύρεση ενεργού διωκτικού σε βάρος του" χάνοντας την ζωή του όπως αναφέρουν διαρροές από την αστυνομία.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο της οικογένειας του νεκρού υπάρχουν πολλά στοιχεία που αμφισβητούν αυτή την εκδοχή των μπάτσων και όπως διαπιστώνει κανείς απ' την ανάγνωση του παρακάτου κειμένου μια σειρά μηχανισμοί χρησιμοποίησαν μια μεθόδευση ώστε να μην διερευνηθεί ουσιαστικά ποτέ πώς προήλθε αυτός ο θάνατος του 29χρονου.

Είναι δυνατόν να "'έχουν περάσει δύο χρόνια και τρεις μήνες από τον θάνατο του Marnikollaj και ο πατέρας του, Nikoll, δεν έχει ακόμα δικαίωμα να λάβει αντίγραφο της δικογραφίας, καθώς η κατηγορία της ανθρωποκτονίας έχει απευθυνθεί «κατά αγνώστων»"; Και δεν είναι το μοναδικό ερωτηματικό που προκύπτει απ' αυτή την υπόθεση.

Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό κείμενο, (οι υπογραμμίσεις δικές μας) και τα συμπεράσματα για την ασυλία που απολαμβάνουν οι μπάτσοι ακόμα και σε τέτοιες καραμπινάτες εγκληματικές πράξεις τους, προκύπτουν αβίαστα.

Οχι στο καθεστώς αστυνομικής ασυλίας  χωρίς "ναι μεν, αλλά"

Ο θάνατος ενός πολίτη ελληνικής καταγωγής κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής με την αλβανική αστυνομία στην επικράτεια της γειτονικής χώρας στάθηκε αφορμή για τα ελληνικά ΜΜΕ να αμφισβητήσουν -για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό- την αφήγηση κρατικών αρχών για τη βία που αυτές ασκούν κατά την τέλεση των καθηκόντων τους.
Η οικογένεια του θανόντος έχει αυτονόητα το δικαίωμα να αξιώσει πλήρη και ενδελεχή διερεύνηση των συνθηκών θανάτου του ανθρώπου τους.
Ομως οι ελληνικές αρχές πρέπει να εξασφαλίσουν ότι το αίτημα αυτό -όταν επαναλαμβάνεται από το ελληνικό κράτος- δεν θα φέρει το στίγμα της υποκρισίας.

Οι περιπτώσεις θανάτων πολιτών αλβανικής καταγωγής με εμπλοκή της ελληνικής αστυνομίας πρέπει αντίστοιχα να διερευνώνται. Αυτό όμως είναι ένα καθήκον στο οποίο η ελληνική πολιτεία έχει αποτύχει παταγωδώς.

Την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018, ο πατέρας του Pellumb Marnikollaj, Αλβανού υπηκόου που πέθανε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά από «πτώση» από τον 2ο όροφο του Αστυνομικού Τμήματος Πατησίων στις 3 Αυγούστου 2016, πέρασε την πόρτα της ανακρίτριας που διερευνά την κατηγορία της ανθρωποκτονίας σε βάρος του γιου του.
Εχουν περάσει δύο χρόνια και τρεις μήνες από τον θάνατο του Marnikollaj και ο πατέρας του, Nikoll, δεν έχει ακόμα δικαίωμα να λάβει αντίγραφο της δικογραφίας, καθώς η κατηγορία της ανθρωποκτονίας έχει απευθυνθεί «κατά αγνώστων».

Η εκδοχή της αστυνομίας προβλήθηκε μέσω διαρροών στα ΜΜΕ: ο θανών, που είχε προσέλθει αυτοβούλως να δηλώσει το «παρών» στο Αστυνομικό Τμήμα, έτρεξε και πήδηξε από το μπαλκόνι μετά την ανεύρεση ενεργού διωκτικού σε βάρος του. Ωστόσο υπάρχουν πολλά στοιχεία που αμφισβητούν αυτή την εκδοχή.

Καταρχάς, το σώμα του θανόντος 29χρονου, όπως το είδαν οι οικείοι του, ήταν γεμάτο μώλωπες και στίγματα. Η ιατροδικαστική έκθεση της Αθήνας σιωπά για τις αιτίες αυτών των ευρημάτων, πέραν της απόδοσης του θανάτου σε κάταγμα στο κεφάλι λόγω «αναφερόμενης πτώσης».

Η ιατροδικαστική έκθεση των Τιράνων αποδίδει τα ίχνη αυτά σε αμβλύ, μη αιχμηρό όργανο. Ακόμα πιο επιβαρυντικός είναι ο χειρισμός της υπόθεσης από την ίδια την Ελληνική Αστυνομία: το αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ. δεν δημοσιοποίησε τον θάνατο του Αλβανού υπηκόου -αν και η θανατηφόρα βλάβη έλαβε χώρα εντός της χωρικής έκτασης Αστυνομικού Τμήματος- παρά μόνον 15 μέρες μετά, δηλαδή στις 18 Αυγούστου 2016, όταν τα αλβανικά ΜΜΕ βοούσαν για την υπόθεση. Και -παραδόξως- η πρώτη εγγραφή του συμβάντος στα βιβλία της Αστυνομίας έγινε την ίδια μέρα. Με δεδομένο ότι η οικογένεια πρόλαβε να παραλάβει τη σορό του ανθρώπου της λίγο πριν από την ταφή του, δικαίως υποπτεύεται -όπως θα έκανε κάθε νοήμων άνθρωπος- επιχείρηση συγκάλυψης.

ΤΟ Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει ορθά νομολογήσει πως «όταν ένα άτομο βρίσκεται υπό αστυνομική επιμέλεια υγιής αλλά στη συνέχεια βρίσκεται νεκρός, είναι καθήκον του κράτους να προσφέρει μια επαρκή αιτιολόγηση των γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατό του, σε τυχόν δε αποτυχία, οι Αρχές πρέπει να λογοδοτήσουν σύμφωνα με το άρθρο 2 της ΕΣΔΑ... Οπου τα διερευνώμενα γεγονότα εξελίσσονται εξ ολοκλήρου, ή σε μεγάλο βαθμό, εντός των ορίων αποκλειστικής γνώσης των Αρχών, όπως στην περίπτωση προσώπων υπό των έλεγχό τους σε αστυνομική επιμέλεια, ισχυρά ερωτήματα όσον αφορά τα πραγματικά περιστατικά θα ανακύψουν σχετικά με τα τραύματα και τον θάνατο που συμβαίνει στη διάρκεια της κράτησης. Πράγματι, το βάρος της απόδειξης πρέπει να θεωρηθεί ότι εναπόκειται στις Αρχές να προσφέρουν μια ικανοποιητική και πειστική εξήγηση» (Υπόθεση Velicova κατά Βουλγαρίας, 18/5/2000. Η μετάφραση δική μας).

Τέτοιου είδους ικανοποιητική και πειστική εξήγηση δεν έχει υπάρξει ούτε στην υπόθεση Marnikollaj ούτε σε δεκάδες άλλες υποθέσεις θανάτων αλλοδαπών πολιτών με εμπλοκή της Ελληνικής Αστυνομίας τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς κανείς ποτέ να λογοδοτήσει ικανοποιητικά.

Ας μην υπάρχει μην καμία αμφιβολία. Η ποινική ασυλία αστυνομικών οργάνων σε υπερβάσεις τελεσθείσες κατά την τέλεση των καθηκόντων τους δεν περιορίζεται στους «άλλους»; ξεκινάει από τους «ξένους», αλλά έχει το χαρακτηριστικό να επεκτείνεται στους ντόπιους, όπως και η φασιστική βία αρχίζει από τους αλλοδαπούς αλλά σύντομα στοχοποιεί τον «εσωτερικό εχθρό».

Γι’ αυτό και η απόδοση δικαιοσύνης, στην Ελλάδα, στην Αλβανία και παντού, ειδικά σε υποθέσεις όπου εμπλέκονται αλλοδαποί ή αλλογενείς πολίτες και κρατικοί υπάλληλοι και αξιωματούχοι, είναι απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί το δηλητήριο των εθνικιστών και των ρατσιστών που παραμονεύουν στη γωνία. Και η απαίτηση αυτή δεν χωρά «ναι μεν αλλά».