Γράφει ο mitsos175
"Εθνικό θέμα" στην Ελλάδα ονομάζουμε τη μικροκομματική εκμετάλλευση ενός σοβαρού προβλήματος, που αφορά συνήθως την εξωτερική πολιτική κυρίως με γειτονικά κράτη.
Τη σπέκουλα, το καπέλωμα των εργαζόμενων μέσω του διχαστικού και εθνικιστικού μίσους.
Γνωστά εθνικά θέματα είναι το Κυπριακό, το Μακεδονικό, το Αιγαίο και άλλα.
Κατά καιρούς όμως έχουν βαπτιστεί ως "εθνικά", θέματα οικονομικής φύσεως. Πχ έξοδος στις αγορές...
Ανατριχίλα με διαπερνά κάθε φορά που ακούω τις λέξεις "εθνικό θέμα". Όταν μάλιστα την ακούω από ακροδεξιούς, γνωρίζω καλά την κατάληξη: Μια ακόμα καταστροφή.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται τα περί Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Το ζήτημα είχε ήδη τεθεί από την εποχή του Καποδίστρια. Βέβαια οι κυριότερες διπλωματικές κινήσεις έγιναν πολύ αργότερα.
Όπως σε κάθε "εθνικό θέμα" έτσι και για την "Ένωση" γίνονταν πολλές διαδηλώσεις σε Ελλάδα και Κύπρο (οι περισσότερες), ενώ υπήρχε σκληρή κόντρα και αλληλοκατηγορίες μεταξύ των αστικών κομμάτων, αν και όλοι ήθελαν να ενωθεί το νησί. Βέβαια πάνω απ' όλα ήθελαν να εκμεταλλευτούν οι ίδιοι πολιτικά το γεγονός.
Καθώς η Κύπρος ήταν ανεξάρτητο κράτος, τουλάχιστο όσο ανεξάρτητο επέτρεπαν οι Βρετανοί, υπήρχε διαφωνία μεταξύ Ελληνικής και Κυπριακής κυβέρνησης. Καμία ενιαία γραμμή, καμία "εθνική στρατηγική" παρά μόνο παχιά λόγια κενά περιεχομένου και ευχές.
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις, υποταγμένες πλήρως στη Δύση, προωθούσαν, κι ακόμη προωθούν, τα συμφέροντα των ισχυρών που μας κηδεμονεύουν. Στο εσωτερικό η υιοθέτηση ενός αχαλίνωτου εθνικισμού δημιουργούσε αδιέξοδο.
Σε κάθε ζήτημα που βαπτίζεται "εθνικό" η αντιπολίτευση έχει τις πιο παράλογες απαιτήσεις, ενώ η κυβέρνηση, για να μην την πουν "προδοτική", υιοθετεί με τη σειρά της σκληρή εθνικιστική γραμμή. Έτσι ευνοϊκές συγκυρίες στο πέρασμα των χρόνων για επίλυση του προβλήματος μένουν ανεκμετάλλευτες.
Η διπλωματία υποτάσσεται στο στενό κομματικό συμφέρον, απορρίπτοντας σοβαρές προτάσεις, που μπορεί να μην ικανοποιούν όλες τις θέσεις της χώρας μας, αποδεικνύονται όμως εκ των υστέρων πολύ καλύτερες συγκρινόμενες με το τελικό αποτέλεσμα. Τότε πολλοί μιλάνε για "χαμένες ευκαιρίες" αγνοώντας όμως πως κανείς δεν είχε την τόλμη να τις προτείνει, όταν δεν ήταν ακόμα "χαμένες".
Το τι έγινε με την "Ένωση" είναι γνωστά. Τα αναφέρω, γιατί βλέπω καταπληκτικές ομοιότητες με το "Μακεδονικό". Υπήρχε ενδιαφέρον των ΗΠΑ, προτάσεις απορρίπτονταν εκατέρωθεν, κόμματα αλληλοκατηγορήθηκαν κλπ.
Τελικά οι χουντικοί ακροδεξιοί ανέλαβαν να κόψουν το "γόρδιο δεσμό" που είχε δημιουργήσει η αδιαλλαξία. Αλλά το μαχαίρι έκοψε τους ίδιους, καθότι ηλίθιοι. Δυστυχώς ακρωτηριάστηκε και η Κύπρος.
Άλλο ένα θύμα της "Μεγάλης Ιδέας" που είχαν κάποιοι για τον εαυτό τους. Μην πάθουμε ξανά τα ίδια, δεν μπορούμε κάθε λίγο και λιγάκι να ματώνουμε...
ΥΓ Σήμερα κανείς δεν μιλάει για "ένωση" αλλά για "δίκαιη και βιώσιμη λύση". Οι απόγονοι του 95,7% των Ελληνοκυπρίων, που κάποτε υπέγραφαν για Ένωση με την Ελλάδα, έχουν σήμερα άλλη γνώμη... Βλέπετε, "τα πάντα ρει"...
Υ.Γ 2 Για να μην πάμε πιο παλιά και μιλήσουμε για την Μικρασιατική καταστροφή.
Δημοσίευση σχολίου