«Καθένας γνωρίζει τι είναι μια αστική εφημερίδα μέσα στη καπιταλιστική κοινωνία. Γνωρίζει ότι είναι ένας πολιτικο-ιδεολογικός μηχανισμός της που αναπαράγει την άρχουσα ιδεολογία κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης με τη συστηματική παραπλάνηση και παραπληροφόρηση των εργαζομένων.
Γνωρίζει ότι η αστική εφημερίδα είναι διαρθρωμένη με μια υπερσυγκεντρωτική, αυταρχική, αν όχι δικτατορική ιεραρχία με τυφλή πειθαρχεία. Γνωρίζει ότι στην κορυφή αυτής της αυταρχικής ιεραρχίας βρίσκεται ο εκδότης, ο διευθυντής, ο αρχισυντάκτης. Γνωρίζει ότι αυτή η κορυφή βρίσκεται σε συνεχές αλυσβερίσι και συναλλαγή με τους εκπροσώπους είτε της οικονομικής εξουσίας είτε της πολιτικής, με αποτέλεσμα να αποτελούν ένα απ' τα κέντρα της καπιταλιστικής εξουσίας, στην πολιτική-ιδεολογική βαθμίδα.
Τίποτα δεν περνάει στην εφημερίδα, αν δεν το θέλει αυτή η κορυφή της, παρ' ότι μπορεί να το επιθυμούν πολυάριθμοι απλοί δημοσιογράφοι της βάσης της. Κι οποιοσδήποτε απλός δημοσιογράφος κατορθώσει τυχόν να περάσει άρθρο που ξεπερνάει τα ασφυκτικά που επιβάλλει η εξουσία και συγκρούεται με τις επιταγές της, απολύεται πάραυτα απ' τον εκδότη επιχειρηματία, όπως έχει συμβεί σ' όλες τις εφημερίδες»
Και άλλο ένα σχετικό απόσπασμα από προκήρυξη πάλι της 17 Ν: «Είχαμε υποστηρίξει ότι σήμερα δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι. Δημοσιογράφοι που να αναλύουν, σεβόμενοι κάπως τα γεγονότα να επισημαίνουν τις αντιφάσεις, να αποκαλύπτουν τις αυθαιρεσίες και τα σκάνδαλα της εξουσίας. Υπάρχουν απλά υπάλληλοι που δουλεύοντας με τα κριτήρια της διαφήμισης και των δημόσιων σχέσεων, αναλαμβάνουν να πλασσάρουν τα ιδεολογικά προϊόντα των διαφόρων κρατικών μηχανισμών».
Δημοσίευση σχολίου