Αλήθεια –των αδυνάτων αδύνατο– ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου
–το εφήμερο της παράλογης ζωής του–
κι ανακαλύπτουνε διαφορές –γιομάτοι μίσος– διαφορές
σε χρώμα δέρματος, φυλή, θρησκεία.
"Στην κοιλάδα με τους Ροδώνες" - Νίκος Εγγονόπουλος
Ρατσισμός. Η φρικτότερη, η πιο εγκληματική, ανθρώπινη επινόηση...
Ο νάνος ανθρωπάκος, θαρρεί κι ανάστημα αποκτά, σαν αλαζονικά και περιφρονητικά τον άλλον "σκυλάραπα", "γύφτο", "λαθροπίθηκο" αποκαλεί...
Μέσα στην αθλιότητα του, λέξεις και πράξεις αναζητά, στην τιποτένια του ύπαρξη, νόημα να δώσει...
Και φταιν οι πρόσφυγες, οι μετανάστες. για τις δικές του κακουχίες...
Πως, τάχα, περισσότερα αυτοί ,προνόμια απολαμβάνουν... Και δεν βλέπουν οι ανόητοι πως εκείνοι που που τον άνθρωπο πρόσφυγα έκαναν, εκείνοι για την δική του φτώχεια ευθύνονται...
Και η εξουσία ήσυχα κοιμάται...
Κι είναι η θρησκεία του ρατσιστή ανώτερη, καλύτερη των άλλων...
Και φόβο έχει βαθύ, πως τάχα να του την αλλάξουν θέλουν... Μα τόση είναι η πίστη σου θλιβερό ανθρωπάκι που κινδυνεύει από μια χούφτα κατατρεγμένων ανθρώπων;
Μα γω με τα ρατσιστικά υποκείμενα να ασχολούμε άλλο, δεν αντέχω...
Μόνο τ' όνειρο άσβεστο θα κρατώ πως ένας όμορφος κόσμος κάποτε θα χτιστεί, όπου οι άνθρωποι τα λόγια του Βιλχελμ Ράιχ θα ασπάζονται.
«Είμαι, βιολογικά και πολιτιστικά, ένας μιγάδας και είμαι υπερήφανος που είμαι το σωματικό και πνευματικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης όλων των τάξεων, φυλών και εθνών, είμαι περήφανος που δεν ανήκω σε καμιά "καθαρή φυλή" ή σε καμιά "καθαρή τάξη", που δεν είμαι σωβινιστής...»
Δημοσίευση σχολίου