Η ταξική φύση της αναπηρίας

«Ισες ευκαιρίες» στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν. Αυτό εντάσσεται στην … κομμουνιστική θεώρηση.
Σε ένα σύστημα κοινωνικού δαρβινισμού ισχύει η αντίληψη "ο θάνατός σου η ζωή μου" και το "μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό".
 Ή όπως διαφορετικά το έχει διατυπώσει ο θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού, Αντρέας Ανδριανόπουλος: «Γιατί, η φύση σύντροφοι παράγει ισότητες; Τότε γιατί το λιοντάρι τρώει τη ζέβρα και ο ελέφαντας πατάει την τίγρη; Ποια κοινωνία με ισότητα;».

Ακριβώς το ίδιο πράγμα έχει πει και ο αρχηγός της συντηρητικής παράταξης, Κυριάκος Μητσοτάκης, με άλλα λόγια: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».

Το πόσο ταξικό είναι το καπιταλιστικό σύστημα φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά στους συνανθρώπους μας που έτυχε να έχουν κάποιου είδους αναπηρία.
Ορισμένοι απ’ τους αναπήρους έχουν την δυνατότητα, εξ αιτίας του ότι προέρχονται από οικονομικά εύρωστες οικογένειες, να έχουν ιατρική παρακολούθηση, να τους διατίθεται συνοδός για να παρακολουθήσουν μαθήματα και να σπουδάσουν σε Πανεπιστήμιο, να καταξιωθούν επαγγελματικά και κοινωνικά. (Προφανώς και οι ίδιοι έχουν την ικανότητα για κάτι τέτοιο).

Υπάρχουν και οι άλλοι ανάπηροι όμως. Προέρχονται από την τάξη μας και είναι πολλοί περισσότεροι.
Ένα εργατικό ατύχημα-έγκλημα, μια ξαφνική αρρώστια ή ένα τροχαίο δυστύχημα, τους έκανε να «χάσουν τη γη κάτω απ’ τα πόδια» τους.
Αρκετοί απ' αυτούς, βρέθηκαν καθηλωμένοι σε αναπηρικό καροτσάκι. Συμπαράσταση από το κράτος μηδαμινή. Οικογενειακή βοήθεια, για κάποιους απ’ αυτούς και για μια σειρά λόγους, κύρια γιατί προέρχονται από φτωχές οικογένειες, ανύπαρκτη.
Ορισμένοι ανάπηροι, σαν τον Θανάση απ’ τα Λιόσια, δεν άντεξαν την πραγματικότητα που τους προέκυψε. Αυτοκτόνησαν.  Ο Νικόλας απ’ της Πετρούπολη, έχει γίνει φυτό απ’ τα ψυχοφάρμακα, και ο Στέλιος έχει πέσει στην λούμπα της «παραμύθας». Δράματα χωρίς τέλος…(Εχει τύχει να γνωρίζουμε συντρόφισσα που έχει εργαστεί για χρόνια στο ίδρυμα Αγίων Ανάργυρων και μας έχει διηγηθεί αρκετές τέτοιες περιπτώσεις)

Οι περισσότεροι ανάπηροι της τάξης μας φυτοζωούν. Κοινωνικά αποκλεισμένοι, αντιμετωπίζοντας πολλές φορές ένα ιδιότυπο ρατσισμό, προσπαθούν όχι να ζήσουν, αλλά απλά να επιβιώσουν, με ένα ισχνό κρατικό επίδομα.
Κι αυτό, για ορισμένους, είναι «χάρη» που τους κάνει το κράτος.

Κι επειδή «ίσες ευκαιρίες» στον καπιταλισμό δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ, όσοι ανάπηροι δεν έχουν την δυνατότητα και πάνω απ’ όλα την οικονομική ευχέρεια να μπορέσουν να αποκτήσουν επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση είναι «βάρος» για την υπόλοιπη κοινωνία, «απολαμβάνοντας», «χάρες», «μόρια» και «επιδόματα», όπως ισχυρίζονται μερικοί.

Οπότε γιατί δεν προχωράμε σε ένα νέο Καιάδα, να λυθεί οριστικά το "πρόβλημα";

Φανταζόμαστε να συμφωνείται κ. Κυμπουρόπουλε.

Υ.Γ. Νομίζουμε ότι και με το προσωπικό σου παράδειγμα, απαρνούμενος "μόρια" και "χάρες",  αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα οι ισχυρισμοί σου. Ετσι δεν είναι κ. Κυμπουρόπουλε; 'Η μήπως όχι;