Είναι κάποιες στιγμές που θες να κλάψεις αλλά δεν ξέρεις για τι απ' όλα.
Για τη φασιστοσύναξη; για τους νεο-ναζί; για τον ρατσισμό ή τον εθνικισμό;
Για ένα κίνημα, που όντας στα πάνω του το 11 & το 12, προτίμησε την ανάθεση στον Τσίπρα, με τραγικά αποτελέσματα, αντί να πάρει τις τύχες στα χέρια του;
Για την Αριστερά του "θα κάνουμε επανάσταση, χωρίς να σπάσει ένα τζάμι", που αρκείται στην διατήρηση κ αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού της;
Για την Επαναστατική Αριστερά, που εξαντλείται στις παραδοσιακές και μόνον μορφές δράσεις, που από μόνες τους δεν νοηματοδοτούν το πρόσημο "Επαναστατική"..
Για τον α/α χώρο, που "θεαματικοποίησε" τον ακτιβισμό;
Ή για τους "από κάτω" που ψάχνουν να βρουν τον "καλύτερο" δυνάστη;
Δεν είναι κακό το κλάμα. Είναι λύτρωση, πολλές φορές
Αρκεί να σκουπίσεις κάποια στιγμή τα μάτια, να σηκώσεις το κεφάλι για να κοιτάξεις τα άστρα.
Δημοσίευση σχολίου