Του Γ.Γ
Ξεκίνησα με πρόθεση να γράψω ένα κειμενάκι με αφορμή ότι σαν σήμερα, στις 12 Ιούνη 1798 οι Τούρκοι φρουροί του, στραγγάλισαν σε ένα κελί στο Βελιγράδι, έναν απ’ τους πρωτομάρτυρες του απελευθερωτικού Αγώνα τον Ρήγα Φεραίο.
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου «Ο Ρήγας Φεραίος και η εποχή του» το μετάνιωσα.
Κι αυτό γιατί σκέφτηκα ότι ελάχιστα πράγματα μπορεί να προσθέσουμε εμείς, πέρα απ’ αυτά που θα εντοπίσει ο χρήστης του διαδικτύου, με μια απλή αναζήτηση, για τον πρωτοπόρο ήρωα που με τους αγώνες και την θυσία του συνέβαλε όσο κανένας στο να ξεκινήσει η επανάσταση του 1821.
Προτιμώ, λοιπόν, να παραθέσω ένα κεφάλαιο από το βιβλίο που ανέφερα το οποίο αποτελεί «χαστούκι» για τους πατριδοκάπηλους «εθνικόφρονες – στομαχόφρονες» που τώρα έχουν ανέβει στα «κάγκελα» γιατί η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί για την γειτονική χώρα ένα όνομα που περιλαμβάνει και την λέξη «Μακεδονία».
(Ανιστόρητη και προσχηματική είναι και η θέση του ΚΚΕ, γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά είναι άλλο θέμα αυτό).
Πάμε να δούμε τι μας γράφει ο Γιάννης Κορδάτος (σημ από πολυτονικό μετατρέψαμε σε μονοτονικό το κείμενο του, καθώς κάναμε και παρεμβάσεις στην ορθογραφία του. Επίσης η μορφοποίηση είναι δικιά μας παρέμβαση):
Η Εθνική συνείδηση της ρωμαίικης αστικής τάξης
Ηταν λοιπόν πολύ φυσικό στα χρόνια αυτά η βαλκανική μπουρζουαζία να πάρει «εθνική συνείδηση» και να σκεφτεί για τη δημιουργία εθνικού Κράτους. Μέσα στην τούρκικη αυτοκρατορία καμιά ασφάλεια για τις οικονομικές συναλλαγές δεν υπήρχε.
Η ατομική ιδιοκτησία δεν ήταν ασφαλισμένη. Ο τούρκικος δεσποτισμός ήταν πολύ αυθαίρετος. Μα και στο εξωτερικό δεν ήταν δυνατό να στερεώσει τη θέση της. Επρεπε το λοιπόν να δημιουργήσει εθνική εστία για να μπορεί να βρίσκει εμπορικές αγορές. Μα για να δημιουργηθεί εθνική εστία έπρεπε να δημιουργηθεί Κράτος.
Πριν δούμε το ζήτημα του πώς εκδηλώθηκε ο ρωμαίικος εθνικισμός; και ποιές πολίτικες βλέψεις είχε στην αρχή της γένεσης του, πρέπει να προσέξουμε ένα άλλο ζήτημα, το ζήτημα των «εθνικών» και «ιστορικών» τίτλων με τους όποιους πρωτοπαρουσιάστηκε μέσα στη νεώτερη Ιστορία της βαλκανικής.
Είναι γνωστό πως η ρωμαϊκή μπουρζουαζία από την πρώτη περίοδο της γένεσής της δανείστηκε Ιστορικούς τίτλους για την καταγωγή της, από την αρχαία ελληνική ιστορία. Γι’ αυτό κι’ άλλαξε τα εθνικά της ονόματα: Γκραικία, γραικός, ρωμαϊκό, ρωμιός, ρωμιοσύνη, μετά: Ελλην, Ελλάς, ελληνικός, ελληνισμός.
Κάτι τέτοιο έκαναν και οι Βλάχοι. Πήραν το όνομα ρωμάνοι και τη χώρα τους την βάφτισαν Ρουμανία με την ιδέα πως με το νέο τους Εθνικό όνομα θα κάνουν τον άλλο κόσμο να πιστέψει πως είναι γνήσιοι απόγονοι των Ρωμαίων.
Το ίδιο έκανε και η αστική μας τάξη. Χωρίς να έχουμε καμιά άμεση σχέση με τους αρχαίους Ελληνες, οικειοποιήθηκε τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό για να στηρίξη με Εθνολογικά και Ιστορικά επιχειρήματα τις καταχτητικές της βλέψεις επάνω στα Βαλκάνια και την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου
Από την αρχαία όμως εποχή ίσαμε το 1821 πέρασαν από την καθ’ αυτό Ελλάδα ένα σωρό ξένοι λαοί και μόνο κουφιοκεφαλάκηδες και υστερικοί πατριώτες μπορούν να υποστηρίξουν στα σοβαρά πως η ελληνική φυλή δεν ήρθε σε επιμειξία με άλλους λαούς.
Εξάλλου αυτό το ζήτημα υστέρα από τις μελέτες του Φαλμεράγιερ είναι λυμένο. (σ.σ παραλήψαμε τεράστια παραπομπή). Οι σημερινοί Ρωμιοί αν και μιλούν τη νεοελληνική γλώσσα (δημοτική), είναι όμως από Εθνογραφική άποψη, σλάβοι στο ποιο πολύ μέρος του πληθυσμού τους.
Κι’ ακόμα και κάτι άλλο πρέπει να προσέξουμε.
Όταν λέμε σήμερα ελληνικό Έθνος δεν πρέπει να κάνουμε σύγχυση και να νομίζουμε πως, όπως τώρα, έτσι και οι αρχαίοι έλληνες ήταν οργανωμένοι σε έθνος κι’ ακόμα πως η ρωμαίικη η όπως επικράτησε να λέγεται, η νεοελληνική ιστορία, είναι η συνέχεια της αρχαίας ελληνικής και της βυζαντινής.
Το «έθνος» είναι μια ιστορική έννοια ολότελα σύγχρονη, και δημιουργήθηκε κυρίως από τον 16ov αιώνα και δώθε.
Εθνος ελληνικό , όπως το εννοούμε σήμερα, δηλαδή μέσα στα κρατικά σύνορα τα σημερινά και με τη σημερινή κρατική οργάνωση δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο μια γεωγραφική περιφέρεια που τη λέμε σήμερα Ελλάδα και διάφορες Ελληνικές φυλές (Ιωνική, δωρική, αιολική), οργανωμένες σε ξεχωριστές πολιτείες.
Ωστόσο το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες από το 17ο αιώνα και δώθε, κυρίως από τα μέσα τον 18ου, άρχισαν με τη βία να επιβάλλουν την ελληνική γλώσσα σ’ όλη τη Βαλκανική.
Οχι μόνον κατάργησαν τις ανεξάρτητες εκκλησίες (Πατριαρχεία) της Βουλγαρίας (Αχρίδας) και της Σερβίας (Ίπέκ) μα και άρχισαν με ανελεύθερα μέτρα να «έξελλενίζουν» τους σλάβους, και τους Βλάχους της Βαλκανικής.
Πρώτα, πρώτα, έστειλαν Ρωμιούς δεσποτάδες στη Βλαχιά, Σερβία και Βουλγαρία. Υστερα απαγόρεψαν να τυπώνονται βιβλία στις σλαβικές ντοπιολαλιές. Οσα τέτοια βιβλία υπήρχαν τα εξαφάνισαν. Επίσης και την παλιά Βιβλιοθήκη των βουλγάρων πατριαρχάδων του Τυρνάβου, την έκαψαν.
Τα αρχαία βουλγάρικα χειρόγραφα κι’ αυτά καταστράφηκαν. Ετσι η κυριλλική γραφή με τον καιρό ξεχάστηκε. Οι νοτιοσλαβικές ντοπιολαλιές (βουλγαρικά και σερβοκροεάτικα) άρχισαν να ανακατεύονται με ελληνικές λέξεις.
Οι Βούλγαροι μάλιστα αναγκάστηκαν να μαθαίνουν τις προσευχές τους στην ελληνική. Εξαλλου και ρωμαίικα σχολεία που άρχισαν να ιδρύονται η εκκλησιαστική γλώσσα, κι’ ακόμα τα βιβλία που άρχισαν να τυπώνονται, δημιούργησαν με τον καιρό την εντύπωση πώς: γραικός θα πει «πολιτισμένος» και ενώ το βούλγαρος, βλάχος, σέρβος,= ταπεινός, κακομοίρης, άξεστος, τιποτένιος.
Δημοσίευση σχολίου