Στερνό αντίο στον σύντροφο Χρήστο Τσιγαρίδα

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω κάτι ιδιαίτερο για τον υπέροχο σύντροφο Χρήστο Τσιγαρίδα που χάσαμε σήμερα.
Ηταν ένας από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. 
Ανήκε στην γενιά που μεγάλωσε μετά την ήττα του ΔΣΕ, πρόδωσε την αστική τάξη στην οποία θα μπορούσε να ανήκει και στρατεύτηκε στο επαναστατικό κίνημα.

Δήλωνε πάντα κομμουνιστής, και ούτε μια στιγμή δεν παρουσιάστηκε να μετανιώνει για τον δρόμο που ακολούθησε, και τις μορφές πάλης που χρησιμοποίησε ο ΕΛΑ.
 Ακόμα και όταν ακόμα βρέθηκε όμηρος στα χέρια του αστικού κράτους, υποστήριξε με πάθος τις επιλογές του, γιατί "δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε όλοι το χρώμα του χαμαιλέοντα", όπως είπε κάποια στιγμή στην διάρκεια της δίκης του, απευθυνόμενος στον εισαγγελέα της έδρας.

Σε όλη την διάρκεια των δικαστηρίων που έγιναν με κατηγορούμενα τα παρουσιαζόμενα μέλη του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα, υπερασπίστηκε αταλάντευτα την ιδεολογική και πολιτική του στράτευση.

Το κατηγορητήριο που αντιμετώπιζε εντελώς έωλο, αφού η κατηγορούσα αρχή δεν είχε το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο να παρουσιάσει για την εμπλοκή του Χ. Τσιγαρίδα σε ενέργειες του ΕΛΑ. (Το αδίκημα της «συμμετοχής» είχε παραγραφεί),
Οι δικαστές όμως επέλεξαν να τον καταδικάσουν με βάση της ναζιστικής έμπνευσης αρχής της συλλογικής ευθύνης.

Μαζί με το στερνό αντίο στον σύντροφο Χρήστο ένα μικρό απόσπασμα από την "απολογία" του στο Εφετείο

Δεν είμαι εγκληματίας για να απολογηθώ για κάτι. Βρίσκομαι κατηγορούμενος για την πολιτική μου δράση, που είναι ταυτισμένη με την ίδια τη ζωή μου. Μια δράση που ήταν στην υπηρεσία του Ελληνικού λαού και αυτός είναι ο μόνος αρμόδιος για να την κρίνει. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα σε ένα δικαστήριο της άρχουσας τάξης. Μην κάνετε το λάθος να το πάρετε και εσείς προσωπικά. Είναι ιδεολογική και πολιτική προσέγγιση, που πηγάζει από την κοσμοθεωρία μου. Μαρξιστής ήμουν, είμαι και θα παραμείνω, επομένως δεν μπορώ να δεχτώ πως υπάρχουν θεσμοί ανεξάρτητοι και υπερταξικοί. Ολοι οι θεσμοί είναι ταξικοί...

Μετά τη μεταπολίτευση υπήρξαν αυτοί που σκεφτόντουσαν πώς να βολευτούν σε όποια θέση, ακόμα και δευτερεύουσα, τους παραχωρούσε η εξουσία, αυτοί που το προσωπικό τους βόλεμα το ονόμασαν απογοήτευση από τα κοινωνικά δρώμενα, αυτοί που εντάχθηκαν στα παραδοσιακά κόμματα και τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και συνέχισαν να πιπιλίζουν τις παλιές συνταγές.

Υπήρξαν και μερικοί που ξεπερνώντας τους ιδεολογικούς διαχωρισμούς θεώρησαν ότι το σύστημα πρέπει να χτυπηθεί με ενέργειες αντιβίας και οργανώθηκαν σε πολιτικοστρατιωτικούς σχηματισμούς. Τη σημασία της προοπτικής αυτών των οργανώσεων το σύστημα την αντιλήφθηκε πολύ καλά. Σε κάθε διεθνή συνάντηση πάντα συζητούσαν και το θέμα των ένοπλων οργανώσεων...

Τι φοβόντουσαν; Οτι μερικοί ένοπλοι θα ανέτρεπαν τα καθεστώτα; Οχι βέβαια. Φοβόντουσαν τα μηνύματα που πέρναγαν στο λαό. Δηλαδή:

1) Οτι υπάρχει και είναι πραγματοποιήσιμη και αυτή η μορφή πάλης.

2) Οτι μπορεί και πρέπει να σπάσει το μονοπώλιο της βίας από τους εκμεταλλευτές και τους κρατικούς τους μηχανισμούς.

3) Οτι είναι μύθος πως οι μηχανισμοί ξέρουν τα πάντα και επομένως κάθε προσπάθεια δράσης έξω από τα όρια που βάζει το καθεστώς είναι καταδικασμένη. Ιδιαίτερα αυτή ήταν εδραία πεποίθηση των μελών του ΚΚΕ, που τη δημιούργησε και τη συντήρησε η ηγεσία. Γι’ αυτό και ερμήνευαν την αδυναμία του καθεστώτος να πιάσει τους ένοπλους σαν προστασία των «δικών τους ανθρώπων», επιστρατεύοντας τη χαφιεδολογία αντί για την πολιτική αντιπαράθεση.

4) Οτι μπορούσε να σπάσει το μονοπώλιο της πληροφόρησης με τις ενέργειες ένοπλης προπαγάνδας.

5) Οτι οι μηχανισμοί δεν μπορούσαν να προστατεύσουν από τη δίκαιη τιμωρία κανέναν υπεύθυνο για ενεργό συμμετοχή στην εκμετάλλευση και καταπίεση και σε εγκλήματα κατά του λαού.

6)  Οτι γινόταν φανερή η προοπτική της δυνατότητας ανατροπής του συστήματος.