Δυο φωτογραφίες σε μια...
Δυο κόσμοι διαφορετικοί, αντίρροποι, αντίθετοι, αντιφατικοί...
Ο κόσμος μας, κι ο κόσμος τους...
Κι ήταν ο Γιάννης Μπεχράκης, η "φωνή" του δικού μας κόσμου, για να μάθουν όλοι, "για να μην μπορεί να πει κάποιος, πως δεν γνώριζε"...
Κι όπου χρειάστηκε, η "φωνή" του Γιάννη, ο φακός του, μακριά αφέθηκε, για να βοηθήσει με τα χέρια και την ψυχή του... Να γλιτώσει το παιδί, η μάνα, ο γέροντας...
Γιατί στο δικό μας κόσμο, της προσφυγιάς, της φτώχειας, του πόνου, της δυστυχίας, μα και της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, πάνω απ' όλα, ο άνθρωπος μετράει...
Χαμογελαστοί, άνετοι, καλοζωισμένοι,, στάθηκαν μπροστά στο φακό...
Η συγκλονιστική φωτογραφία πίσω τους, σύμβολο του αγώνα της προσφυγιάς, διόλου δεν τους άγγιξε... Ισως και να μην την πρόσεξαν... Ως φόντο μόνο τους χρειάστηκε, για την επικοινωνιακή τους πολιτική...
Γιατί στο δικό τους κόσμο, μόνο το χρήμα και η εξουσία μετρά...
Κι όποιος τούτα δεν φέρει, άχρηστο εμπόρευμα είναι, λόγω ύπαρξης δεν έχει...
Δημοσίευση σχολίου