Πάντα δεκανίκια του συστήματος

Πηγή:  Πέτρος Γιώτης - "ΚΟΝΤΡΑ"

Ακούγαμε την περασμένη Τρίτη τον Μπογιόπουλο, με το γνωστό του ύφος, να εξαπολύει ραδιοφωνικούς μύδρους ενάντια στο ΠΑΣΟΚ, απ' αφορμή την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη.
Ολα τα θυμήθηκε: τις βάσεις που δεν έφυγαν, την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ που δεν έγινε, το δημοψήφισμα για αποχώρηση από την ΕΟΚ που δεν έγινε, τα περί κοινωνικής δικαιοσύνης που περιελάμβανε η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη και δεν έγιναν πράξη κτλ. κτλ. Η απαρίθμηση ήταν πλήρης και διέτρεχε όλη την περίοδο του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του μέχρι τα Μνημόνια, με εμμονή στην περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου και στόχο να αποδείξει ότι όλες οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ ήταν εργαλεία εξαπάτησης του ελληνικού λαού.

Δε βρήκαμε κάτι για να διαφωνήσουμε. Αλλά δεν είμαστε και Λωτοφάγοι για να ξεχάσουμε, ούτε πολιτικά αφελείς για να χάψουμε την ιερή οργή του κ. Μπογιόπουλου ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία και το ρόλο που παίζει, ως μηχανισμός εξαπάτησης των εργαζόμενων μαζών. Ρωτάμε λοιπόν: ποια ήταν η θέση του κόμματος στο οποίο ανήκει ο κ. Μπογιόπουλος απέναντι στο ΠΑΣΟΚ; Δεν έχει άραγε αυτό το κόμμα ευθύνες για την εξαπάτηση του λαού, την οποία έφερε σε πέρας το ΠΑΣΟΚ;

Να θυμίσουμε, εν τάχει, ότι η θέση του Περισσού για το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, σφραγισμένη και με απόφαση κομματικού συνεδρίου, ήταν πως πρόκειται για ένα «ιδιότυπο ρεφορμιστικό κόμμα». Του απέδιδαν αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και έφτιαξαν το ιδεολόγημα της «συνεργασίας των δημοκρατικών δυνάμεων», η οποία -σύμφωνα με τις πολιτικές τους διακηρύξεις- έπρεπε να εκφραστεί σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο κυβερνητικό (για «κυβέρνηση των δημοκρατικών δυνάμεων» μιλούσαν το 1978, για «κυβέρνηση της πραγματικής αλλαγής» μιλούσαν το 1981). Πανηγύρισαν τρελά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ εκείνη τη χρονιά (ως «μεγάλη νίκη της αλλαγής»), ενώ παροιμιώδης έχει μείνει η φράση του Χ. Φλωράκη στις ευρωεκλογές του 1984, ότι σημασία δεν έχει το ποσοστό που θα πάρει το κόμμα του αλλά «το άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων»!

Την άνοιξη του 1985, ο Περισσός στήριξε τον Παπανδρέου στη συνταγματική αναθεώρηση, με την οποία έκανε το πολίτευμα «πρωθυπουργοκεντρικό», και στην εκλογή του Σαρτζετάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας. Στήριξε ακόμα και τα αίσχη με τα χρωματιστά ψηφοδέλτια, με τοποθέτηση του Φλωράκη στη Βουλή, όταν τον προκάλεσε ο Μητσοτάκης. «Και όλα τούτα που λέγονται σχετικά με τα χρώματα, πρόκειται περί φιλολογίας, διότι ήδη συνετελέσθη η παραβίαση της μυστικότητας της ψηφοφορίας. Εάν παραβιάζεται και με το ψηφοδέλτιο, γιατί είναι πράσινο ή λευκό, η ουσία είναι ότι έχει παραβιαστεί ήδη από τη στάση της ΝΔ», είπε, καταλήγοντας, υπό τα θυελλώδη χειροκροτήματα των πασόκων: «Συνεπώς, κύριε πρόεδρε, παρακαλώ να προχωρήσουμε στη διαδικασία της ψηφοφορίας»!

Πέρασε μια δεκαετία πολιτικής στήριξης του ΠΑΣΟΚ, που βοήθησε τον Παπανδρέου να αποκτήσει αριστερά εύσημα και να καταδημαγωγήσει τον ελληνικό λαό με όλα αυτά που περιγράφει σήμερα (και) ο Μπογιόπουλος. Η στήριξη διακόπηκε το φθινόπωρο του 1985, όταν η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (ο Παπανδρέου, αφού άδειασε τον Καραμανλή και εξέλεξε τον Σαρτζετάκη, με τη βοήθεια και του Περισσού, προκήρυξε αμέσως -τον Ιούνη του 1985- πρόωρες εκλογές, τις οποίες κέρδισε) εφάρμοσε ένα σκληρό οικονομικό πρόγραμμα «δημοσιονομικής προσαρμογής».

Μόνο τότε διερράγησαν οι σχέσεις του Περισσού με το ΠΑΣΟΚ, που αντικαταστάθηκαν από σχέσεις με διάφορα στελέχη που είχαν αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ (Αρσένης, Λάζαρης, Γιώτας κ.ά.)  και από την προσέγγιση με την ΕΑΡ του Κύρκου και των υπόλοιπων «εσωτερικάκηδων». Ετσι δημιουργήθηκε ο ενιαίος Συνασπισμός, ο οποίος το καλοκαίρι του 1989 σχημάτισε συγκυβέρνηση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη, στο όνομα της «κάθαρσης». Κι ενώ αυτή η συγκυβέρνηση (με πρωθυπουργό τον Τζαννετάκη) είχε παραπέμψει τον Α. Παπανδρέου και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο του άρθρου 86 του Συντάγματος, κατηγορούμενους για χρηματισμό από τον Κοσκωτά, μερικούς μήνες αργότερα, τον Νοέμβρη του 1989, πήραν αλά μπρατσέτα και τον… υπόδικο Παπανδρέου και σχημάτισαν οικουμενική κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός) με πρωθυπουργό τον Ζολώτα.

Ξέρουμε τον αντίλογο: το κόμμα έχει κάνει την αυτοκριτική του για όλα αυτά!

Δε θ' ασχοληθούμε με την ποιότητα αυτής της αυτοκριτικής. Θα σημειώσουμε, όμως, δύο γεγονότα που συνέβαλαν καθοριστικά στο να υπάρξει αυτή η «αυτοκριτική». Το πρώτο ήταν η κατάρρευση της «Σοβιετικής» Ενωσης και των άλλων χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού. Ο Περισσός είχε υποστηρίξει φανατικά και άνευ όρων την «περεστρόικα» του Γκορμπατσόφ, πιστεύοντας ότι έχει βρεθεί ένα νέο ιδεολόγημα για να ξεπεραστεί η κρίση του παλινορθωμένου καπιταλισμού. Οταν τα καθεστώτα αυτά κατέρρευσαν, έμεινε ξαφνικά χωρίς ιδεολόγημα. Ηταν σαν να του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.

Το δεύτερο γεγονός, στενά συνδεδεμένο με το πρώτο, ήταν η εμφάνιση μιας μεγάλης ομάδας ηγετικών στελεχών (σχεδόν η μισή κεντρική επιτροπή του), που ζητούσε ουσιαστικά τη διάλυση του κόμματος, την εγκατάλειψη των παραδοσιακών του συμβόλων και τη διάχυση μέσα στον ενιαίο Συνασπισμό. Μετά βίας οι άνθρωποι του μηχανισμού κατάφεραν να πάρουν την πλειοψηφία και να πετάξουν έξω τους λεγόμενους «ανανεωτές».

Επρεπε τότε να βρουν ένα καινούργιο ιδεολογικό πλαίσιο για να μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν και να υπάρξουν ως κομματικός μηχανισμός. Για να δημιουργηθεί αυτό το πλαίσιο χρειαζόταν και η «αυτοκριτική» για όσα υποστήριζαν και έκαναν στο παρελθόν, η οποία μάλιστα, σε ό,τι αφορά την εσωτερική πολιτική τους δράση, προχώρησε με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, γιατί η παρουσία του Χ. Φλωράκη, ο οποίος είχε παίξει καταλυτικό ρόλο στο να κερδηθεί η μάχη ενάντια στους «ανανεωτές», λειτουργούσε αποτρεπτικά. Γιατί όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω, η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και μετά η συνεργασία με τους Κύρκους και τη ΝΔ, ήταν έργο Φλωράκη και όχι των «ανανεωτών».

Εχουμε και άλλη φορά σημειώσει ότι η «αυτοκριτική» τους, όσο πήγαινε προς τα πίσω χρονικά, έπαιρνε σβάρνα και τη δράση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος. Υιοθετώντας την αριστερίστικη (επί της ουσίας δεξιά) κριτική του τροτσκισμού, έβγαλαν… οπορτουνιστική τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς  στο Μεσοπόλεμο και του επαναστατικού ΚΚΕ την ίδια περίοδο και μετά την κρίσιμη εικοσαετία 1930-1950! Εφτιαξαν έναν τροτσκιστικό ιδεολογικό αχταρμά, χωρίς τον Τρότσκι φυσικά. Ετσι, έχουμε ένα κόμμα με καθαρά αστική γραμμή, το οποίο σε ιδεολογικό-διακηρυκτικό επίπεδο ακουμπά σε μια ψευδοαριστερίστικη σαλάτα. Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό στην Ιστορία, δε στερείται όμως και στοιχείων πρωτοτυπίας.

Ενα πράγμα δεν άλλαξε ο Περισσός, παρά τις κατά καιρούς πριπλανήσεις του στον κόσμο της ιδεολογίας. Την υποταγή στην αστική νομιμότητα και τη σαμποταριστική του δράση στην ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού ριζοσπαστισμού. Για  να περιοριστούμε στα χρόνια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης (η περίοδος από το 1956 μέχρι το πραξικόπημα της στρατιωτικοφασιστικής χούντας είναι άλλο κεφάλαιο), από το 1974 μέχρι σήμερα δεν υπήρξε περίοδος όξυνσης της ταξικής και κοινωνικής πάλης κατά την οποία ο Περισσός δε λειτούργησε ως υπονομευτής, σαμποταριστής, συκοφάντης και προβοκάτορας.

Εν τάχει και πάλι, θυμίζουμε: τα πρώτα μαχητικά σκιρτήματα την περίοδο 1975-76, που αντιμετώπιζαν «στα ίσα» την αστυνομική καταστολή, με τον Περισσό να καταγγέλλει ότι τις συγκρούσεις καθοδηγούσαν… προβοκάτορες της ΚΥΠ και της Ασφάλειας. Τον φοιτητικό ξεσηκωμό και το πρώτο μεγάλο κίνημα καταλήψεων ενάντια στον κακόφημο νόμο 815, με τον Περισσό να βρίσκεται και πάλι απέναντι (το κίνημα αυτό, ως γνωστόν, κατάφερε να καταργήσει το νόμο). Το μαθητικό ξεσηκωμό ενάντια στο νόμο Αρσένη. Τη νεολαιίστικη εξέγερση το Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα και την «υπεύθυνη» στάση του Περισσού, η οποία συγκέντρωσε τα εύσημα των αστικών ΜΜΕ (παροιμιώδης έχει μείνει η φράση της Α. Παπαρήγα ότι «στη λαϊκή επανάσταση δε θα σπάσει ούτε ένα τζάμι»!). Την περίοδο του κινήματος των «αγανακτισμένων», που ο Περισσός στάθηκε και πάλι απέναντι, με αποκορύφωμα την περιφρούρηση της Βουλής, μη τυχόν και τίποτα «τρελαμένοι» κάνουν ντου και προσβάλουν τα θέσμια του αστικού πολιτικού πολιτισμού.

Το ιδεολογικό ένδυμα το έχουν αλλάξει πολλές φορές, κάνοντας κάλπικες αυτοκριτικές, όμως η ουσία της πολιτικής τους παρέμεινε πάντοτε η ίδια. Πολιτική αριστερού αναχώματος που προστατεύει το αστικό σύστημα.