Σ' αγαπάμε μικρούλη μας... Είσαι ήδη "μεγάλος" .... Ναι ζει ο Παύλος Φύσσας.
Και θα ζει, όσο μεγαλώνουν παιδιά σαν και σένα...
Και μαζί του ζει κι ο άλλος Παύλος...Που 'γραφε και κείνος υπέροχα τραγούδια... "Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα..."
Και συ, καρδούλα μου, έχεις ήδη γλυτώσει...
Γιατί, όπως φαίνεται, έχεις την τύχη, να μεγαλώνεις με γονείς, που "κλείσαν την πόρτα'', κι άφησαν έξω την μικροψυχία των "νοικοκυραίων", και τον φασισμό...
Κι ετσι φέρνεις την ελπίδα και σε μας, και λίγη δροσιά σε καιρούς με πολύ ξηρασία...
Υ.Γ. Παρ' ότι αποφεύγω τις προσωπικές αναφορές, τούτη τη φορά αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μια προσωπική εμπειρία.
Δουλεύοντας ως παιδαγωγός σε παιδικό σταθμό στο νησί μου, γνώρισα μια μητέρα, Στερεοελλαδίτισσα.
Μου ομολόγησε, πως όταν δήλωσε σε κάποιους, την πρόθεση της να φέρει το παιδί της στο σχολείο που δούλευα, προσπάθησαν να την αποτρέψουν, γιατί "εκεί απεργούν συνέχειά"...
"Τέτοιες δασκάλες θέλω για τα παιδιά μου", ήταν η αποστομωτική της απάντηση...
Στα δυο χρόνια που έμειναν στο νησί, κατεβαίναμε μαζί με τα καμάρια της, 3 και 5 χρονών τότε, σ' όλες τις απεργίες και τις πορείες...
Πρόσφατα είδα τη φωτογραφία τους, να διαδηλώνουν στην ΔΕΘ. Και ξέρω, πως θα ήταν και σε κάποια απ τις χτεσινές κινητοποιήσεις.
Ιωάννα μου σας χαίρομαι και σας καμαρώνω... .
Δημοσίευση σχολίου