Παρακολουθώ εν μέρει και των εν έσω τα όσα συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Και έχω βαρεθεί να ακούω τις τελευταίες μέρες τις αναφορές σε "μπαχαλάκηδες".
Γιατί με ενοχλεί να στοχοποιούνται οι καταλήψεις, τα στέκια, οι κινηματικές δυνάμεις και να μένουν στο απυρόβλητο οι πραγματικοί μπαχαλάκηδες.
Γιατί εγώ εάν είδα πραγματικά ανομία στα πανεπιστήμια, με όλους τους ορισμούς της ανομίας, δηλαδή παραβατικότητα, τσαμπουκά, διαφθορά, συναλλαγή, υπονόμευση θεσμών, δεν το είδα ούτε από τις αριστερές ομάδες ούτε καν από τους αναρχικούς.
Το είδα από τις δύο μεγάλες ομάδες μπαχαλάκηδων, διαχρονικά στο ελληνικό πανεπιστήμιο: τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Κομματικούς μηχανισμούς που εδώ και δεκαετίες ευθύνονται:
- Για πολλαπλές συναλλαγές με καθηγητές και διοικήσεις
- Για ένα ιδιότυπο εμπόριο σημειώσεων, βαθμών, θέσεων σε μεταπτυχιακά
- Για σκανδαλώδη διαχείριση κυλικείων
- Για τη βιομηχανία των "εκδρομών"
- Για την ταύτιση του φοιτητικού συνδικαλισμού με την ατομική ανέλιξη ενίοτε και κονόμα
- Για τη διάλυση των συνελεύσεων και τη μετατροπή των φοιτητικών εκλογών σε παζάρι.
- Για κρούσματα απλής ρουφιανιάς
Θέλετε να μιλήσουμε για μπαχαλάκηδες; Ας αρχίσουμε από τους πραγματικούς
ΥΓ Προφανώς και υπάρχουν πλήθος ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες όλα αυτά τα χρόνια που όντως είχαν πολιτική δράση και όχι συναλλαγή. Επειδή μερικοί είναι και φίλοι/ες προφανώς και το παραπάνω σχόλιο δεν τους αφορά.
Δημοσίευση σχολίου