Ας υποθέσουμε πως ξεγυμνώνουμε έναν μπάτσο...
Αρχικά του αφαιρούμε όπλο και γκλοπ...
Αυτομάτως το καημένο ένστολο δίποδο, έχει απολέσει όλο τον ανδρισμό του...
Συνεχίζουμε αποσπώντας του την στολή του, το "είναι" του, το "έχειν" του, το "βιος" του...
Τι μένει; Ενα τίποτα, γυμνό μέσα-έξω...
Και ο μπάτσος το ξέρει... Θέλει να το καλύψει... Γι αυτό βγάζει τα ρούχα των διαδηλωτών.... Γιατί δεν μπορεί να τους βγάλει, τη φλόγα της νιότης, τη χαρά του αγώνα, τη λευτεριά του νου...
Μπάτσοι... Αξιοθρήνητα, στερημένα, σιχάματα...
Αν ξεπεράσω την αποστροφή μου, ίσως και να τους λυπηθώ.
Υ.Γ: Ημουν και χτες στην πορεία. Οπως ήμουν στις προηγούμενες, όπως θα είμαι και στις επόμενες. Για τον Αλέξη, τον Παύλο, τον Μιχάλη... Για μένα... Για σένα που μοιάζουμε...
Για να παίρνω ανάσες, να φτιάχνω όνειρα...
Τούτος ο κόσμος, δεν μας ανήκει, δεν του ανήκουμε... Τούτος ο κόσμος, αργά η γρήγορα θα αλλάξει... Κι είναι τώρα "δύσκολοι καιροί. και θα 'ρθουν κι άλλοι", όπως έλεγε και η Κατερίνα... "Σημασία έχει να παραμείνουμε άνθρωποι. Θα την αλλάξουμε τη ζωή , παρ' όλα αυτά, Μαρία"
Δημοσίευση σχολίου