Ας συζητήσουμε για νόμους και αστική νομιμότητα με αφορμή της ... Μπογδάνιες επιδόσεις

Του Γ. Γ

Ορισμένες παθογένειες που έχει ο γενικότερος χώρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, εξακολουθούν να αποτελούν βαρίδια, για να παρθούν αποφάσεις για ζητήματα που σε ένα βαθμό απαιτούν άμεσες αντιδράσεις.

Και αναφέρομαι στην τάση που έχουν ορισμένοι -κι εγώ συγκαταλέγομαι ανάμεσα σ΄ αυτούς- να κάνουν υπερανάλυση σε γεγονότα, πριν καταλήξουν σε μορφές αντιμετώπισής τους.

Στα χρόνια που ήμουν στο ΚΚΕ, αυτό το είχαμε λύσει, με την αρχή του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού". Συζητούσαμε στην ΚΟΒ ένα θέμα, κάθε σύντροφος/ισα έλεγε την άποψη του και τελικά επικρατούσε η άποψη της πλειοψηφίας, με την μειοψηφία να είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την όποια απόφαση είχε ληφθεί.

Σήμερα χωρίς καμιά κομματική ένταξη, στον πολιτικό χώρο που κινούμε, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Για να καταλήξουμε σε μια συλλογική απόφαση, συζητάμε εξαντλητικά, σε βαθμό αυτοκατανάλωσης κάποιες φορές, χωρίς να τα καταφέρνουμε να υιοθετήσουμε μια συλλογική απόφαση. Κάτι τέτοιο συνέβη και πρόσφατα σε μια συζήτηση που είχαμε για το πως πρέπει να αντιδράσουμε στα ... "Μπογδανικά κατορθώματα".

Πριν προχωρήσω σ' αυτό το θέμα να αναφέρω ένα αρκετά παλιό κλασικό πολιτικό ανέκδοτο.

Συζητάνε κάποιοι ποίος θα είναι ο προορισμό τους για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Στην φασιστική μάζωξη μιλάει ο αρχηγός, διατάζει να ετοιμάσουν τα μπογαλάκια τους για διακοπές στην Κόκκινη Μηλιά, εισπράττει το ουγκ απ' τους οπαδούς του και η απόφαση έχει ληφθεί.

Οι φιλελέδες στο τσακ-μπαμ το λύνουν το θέμα και καταλήγουν να πάνε στην Μύκονο.

Οταν μπαίνει το ζήτημα στην αναρχική συνέλευση γίνεται ο χαμός. Καθένας έχει την δική του πρόταση, δεν συμφωνούν σε τίποτα και τελικά ο καθένας πάει διακοπές όπου γουστάρει.

Κάνουν ολομέλεια και οι αριστεροί για το ίδιο θέμα. Και ξεκινάει η συζήτηση. Και κουβεντιάζουν, και κουβεντιάζουν, και κουβεντιάζουν και κουβεντιάζουν, μέχρι που τέλειωσε το καλοκαίρι και έπιασαν οι βροχές.

Ας δούμε τώρα που κολλάει το παραπάνω ανέκδοτο.
Δημοσιεύουμε την ανάρτηση που τιτλοφορούσαμε "Απίστευτη απανθρωπιά από τον Μπογδάνο!" στο facebook.
Ανάμεσα στα δεκάδες σχόλια που ακολούθησαν ήταν και ενός αναγνώστη ο οποίος μας έγραφε: "Για να κοπούν αυτά τα νταβατζιλικια -σ.σ του Μπογδάνου- δεν αρκεί να στηριχθεί η κοπέλα οικονομικά. Αυτό που θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει είναι να συσταθεί μια δικηγορική ομάδα η οποία θα απαντάει με το ίδιο νόμισμα στους φασίστες. Σε κάθε μία μήνυση που θα κάνουν τα τσουτσέκια της Δεξιάς θα πρέπει να γίνονται άμεσα άλλες πενήντα στους δικούς τους με το ίδιο κατηγορητήριο. Έτσι θα φανεί ακόμα πιο έντονα και ποίος ελέγχει την δικαστική εξουσία... Υπάρχουν πολλά από αυτά που έχει πει ο Μπογδανος κατά καιρούς τα οποία σηκώνουν μήνυση...

Άρα ως απάντηση στην τρομοκρατία και την φίμωση είναι να τρέχουν στα δικαστήρια την επόμενη μέρα 50 κομματοσκυλα της Δεξιάς".

Σε κάποιον σύντροφο του ακούστηκε ενδιαφέρουσα αυτή η πρόταση, την είδε σχετικά εύκολα υλοποιήσιμη και την έφερε στην συζήτηση.
Κάτι ανάλογο εκτιμούσε και ο σύντροφος Μήτσος όταν έγραφε σε κείμενο του: "Προτείνω το ΚΚΕ και άλλα κόμματα να ζητήσουν την άρση της ασυλίας του βουλευτή με ταυτόχρονες μηνύσεις για όσα ψευδή και συκοφαντικά είπε κατά καιρούς. Αν μη τι άλλο ας βγάλουμε τη μάσκα των δικαστών και της συμμορίας της Νέας Δημοκρατίας, που η ηγεσία της βρίσκεται πίσω από τη δίωξη".

Μ' αυτά τα ερεθίσματα, λοιπόν, κάναμε μια συζήτηση η οποία δεν περιορίστηκε σε ότι έχει σχέση με τις ... Μπογδάνιες επιδόσεις, αλλά διευρύνθηκε στο ποια πρέπει να είναι η θέση μας απέναντι σ' αυτό που οι αστοί ονομάζουν "νομικό πολιτισμό" και στο πώς πρέπει να εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες που μας δίνει το αστικό σύστημα.

Θα εκφράσω τις προσωπικές μου φυσικά απόψεις και κάθε αντίλογος είναι καλοδεχούμενος.
Πριν απ' αυτό όμως θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση διηγούμενος μια ιστοριούλα.

Εδώ και δεκαετίες έχω κάτι παραπάνω από συντροφικές σχέσεις με ένα κομμουνιστικό κόμμα της Τουρκίας.
Αυτό διαθέτει μια νόμιμη παρουσία (είναι στα "μαχαίρια" με το ΚΚΕ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Συμμετέχει με μετωπικές οργανώσεις στα συνδικάτα, με τον ίδιο τρόπο λαμβάνει μέρος στις εκλογές, έχει παρουσία σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό δρώμενο στην Τουρκία και στο Κουρδιστάν.
Παράλληλα όμως διαθέτει και τον παράνομο του μηχανισμό.

Πριν λίγα χρόνια είχε ρθει για διακοπές στην Ελλάδα ο γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Κωνσταντινούπολης αυτού του κόμματος.
(Δεν πρόκειται να ξεχάσω την γλυκύτητα που έβγαζε αυτή η παρουσία του ηλικιωμένου ανθρώπου, ο οποίος αν και είχε βιώσει βασανιστήρια, μακρόχρονες φυλακίσεις, μιλούσε τόσο σεμνά, χαμογελαστά θα έλεγα και δεν σε διέκοπτε ποτέ, παρακολουθώντας με μεγάλη προσοχή αυτά που έλεγες).
Tον φιλοξενούσε ένας αδελφικός φίλος μου, Κούρδος πολιτικός πρόσφυγας που ζει για δεκαετίες στην χώρα μας.

Περάσαμε μια ολονυχτιά σπίτι μου συζητώντας. Ρουφούσα κάθε λέξη που έλεγε και μου έκανε εντύπωση το πόσο καλά γνώριζε την ιστορία και την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας.

Κάποια στιγμή τον ρώτησα ποια είναι η αναγκαιότητα να διαθέτει ο κόμμα του παράνομο μηχανισμό. 
Χαμογέλασε και μου είπε: «Μα γιατί είμαστε κομμουνιστές. Γνωρίζουμε τα σοφά λόγια τους Μαρξ ότι και η πιο δημοκρατική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο και τις άλλες εργαζόμενες τάξεις. Και οι δικτατορίες δεν ανατρέπονται με εκλογές. 

Εμείς θέλουμε να καλλιεργήσουμε την επαναστατική αντίληψη στις εργατικές μάζες να τις ξεκόψουμε από την αντίληψη του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. 
Αλλωστε, την εργοδοτική και την κρατική τρομοκρατία δεν μπορείς να την αντιμετωπίσεις με τους νόμους τους. Αντίθετα, αυτοί υπάρχουν για να στηρίζουν το σύστημα τους, 
Το δικό σας σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" εμείς όπου μπορούμε το εφαρμόζουμε. Και αυτό μόνο ένας παράνομος μηχανισμός μπορεί να το κάνει. Είναι απαραίτητο για ένα κομμουνιστικό κόμμα να συνδυάζει την νόμιμη και παράνομη δουλειά».

Εμένα αυτά τα λεγόμενα του συντρόφου με προβλημάτισαν πάρα πολύ. Κάποιοι από σας μπορείτε να τα θεωρήσετε ουτοπικά και να τα προσπεράσετε.

Θεωρώντας το θέμα πολύ σοβαρό, για το ποια πρέπει δηλαδή, να είναι η τοποθέτησή μας, στην πρόταση των συντρόφων για προσφυγή στην αστική νομιμότητα στην περίπτωση Μπογδάνου, συνεχίζω εδώ