Βέβαια οι μεταδεκεμβριανοί Κυβερνήτες του τόπου μας μας έριξαν στις φυλακές με την κρυφή ελπίδα να μας εξοντώσουν πνευματικά και σωματικά.
Ήθελαν να μας φέρουν σε συγχρονισμό με τους λογής-λογής κακοποιούς, να μάθουμε κι εμείς τις συνήθειές τους και έτσι να εκφυλιστούμε και να γίνουμε ανίκανοι και ανάξιοι για το μεγάλο αγώνα του λαού μας.
Μα εμείς από την πρώτη στιγμή, που περάσαμε το κατώφλι της φυλακής, πήραμε την απόφαση, όχι μόνο να βγούμε γεροί σωματικά, μα και ακμαίοι ψυχικά και προπάντων μορφωμένοι εγκυκλοπαιδικά και κοινωνικά και έτσι να φανούμε αντάξιοι του λαού μας και των συναγωνιστών μας.
Και αντίς οι ποινικοί να αφομοιώσουν εμάς, κατορθώσαμε εμείς να διαφωτίσουμε, να σώσουμε τους περισσότερους ποινικούς από τις κακές τους συνήθειες στις οποίες του εξωθούσαν οι ίδιες οι φυλακές και να τους κάνουμε συνειδητούς οπαδούς και εργάτες του αγώνα μας".
Μιχάλης Παπαμαύρος - Μέσα στα μπουντρούμια της Αίγινας 1946
Ενας μεγάλος παιδαγωγός, αγωνιστής της Εθνικής αντίστασης και από τους πρωτεργάτες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και του δημοτικισμού πεθαίνει σαν σήμερα στις 26/04/1963. Ο Μιχάλης Παπαμαύρος.
Η ανταμοιβή του, όπως και χιλιάδων άλλων αγωνιστών, για την επιλογή του να στρατευθεί μέσα από τις γραμμές του λαϊκού κινήματος, και να πολεμήσει τον ξένο κατακτητή και τους συνεργάτες τους, ήταν να υποστεί επανειλημμένα διωγμούς, φυλακίσεις και εξορίες.
Πολύ περισσότερα γ’ αυτόν τον αγωνιστή διαβάστε εδώ.
+ σχόλια + 7 σχόλια
Μόνο που η "πηγή" δεν είναι το "Βαθύ κόκκινο" αλλά το http://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2017/03/7121946.html όπου δημοσιεύεται το αρχείο ενός άλλου μεγάλου παιδαγωγού του Κώστα Σωτηρίου. Από εκεί το έχει πάρει το "Βαθύ κόκκινο" Το συγκλονιστικό και γεμάτο μεγαλείο ψυχής γράμμα του Μιχάλη Παπαμαύρου διασώθηκε χάρη στον εγγονό του Κώστα Σωτηρίου που διαφύλαξε το αρχείο του παππού του και που είχε την ιδέα να το σηκώσει στο διαδίκτυο να μπορούν όλοι να το διαβάσουν. Η ¨πηγή" δεν είναι ανώνυμη, έχει όνομα.
Προφανώς και αναφέρουμε την πηγή! Το άρθρο στο μπλοκ παραπέμπει στην ιστοσελίδα μας όπου και αναφέρεται η πηγή του κειμένου!
Ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται η "πηγή" δεν είναι σωστός. Δεν αναγράφουμε "πηγή" αναγράφουμε "αναδημοσίευση" από http://arxeiokdsotiriou.blogspot.com/2017/03/7121946.html αυτό λείπει. Στο blog Υπάρχει ο μοναδικός όρος να αναφέρεται στην "πηγή" και αυτό σημαίνει να μπαίνει η ηλεκτρονική διεύθυνση. Είμαι ένας αναγνώστης της ιστοσελίδας αυτής και με ενόχλησε ο τρόπος με τον οποίο δημοσιεύσατε το άρθρο, χωρίς δικό σας πρόλογο. Είναι θέμα σεβασμού του κόπου που κάνανε οι άνθρωποι αυτοί που φρόντισαν να έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας στο διαδίκτυο δωρεάν, ένα τόσο πολύτιμο αρχείο.
douleftis Σε ζητήματα δεοντολογίας είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν θέλουμε να κάνουμε ότι γίνεται με τα δικά μας κείμενα. Αφού δεν σε καλύπτει απλώς το "Πηγή" παραθέσαμε όλη την διεύθυνση.
Σωστά κάνατε. Δεν είναι το θέμα να "καλύπτει εμένα". Πριν σας γράψω έκανα μια έρευνα στην ιστοσελίδα σας και είδα ότι παντού γράφετε την διεύθυνση της ιστοσελίδας από όπου είναι το κείμενο. Μόνο σ' αυτό γράφατε την λέξη μόνο "πηγή" χωρίς την διεύθυνση. Ξέρετε για να γραφτεί το παραπάνω κείμενο να μπορείτε να το αντιγράψετε και να το αναδημοσιεύσετε χωρίς κόπο, κάποιοι έκαναν τον κόπο αυτό για σας. Και αυτός ο κόπος πρέπει να αναγνωρίζεται, γιατί έτσι μαθαίνουμε να εκτιμάμε τον κόπο του άλλου και μόνο έτσι μαθαίνουμε να εκτιμάμε και τον κόπο τον δικό μας. Αλλιώς υπερτιμάμε τον δικό μας, και δεν τιμάμε τον κόπο του άλλου.
Να είστε καλά
Μιχάλης Παπαμαύρος (1893-1963)
Του αδικημένου, του ανυπότακτου, του Εργάτη,
του διψασμένου φως κι ελπίδα Χωρικού
της Νέας Γενιάς που δεν τη λύγισ’ ούτε η πείνα
ούτε κι ο τρόμος του αιμοβόρου φασισμού,
υπήρξε δάσκαλος σοφός, μα απλός κι ωραίος
τη γλώσσα τους μιλούσε πάντα Αυτός
αφοσιωμένος, μα κι επίμονος,
αληθινά σπουδαίος,ήρεμος πάντα,
γελαστός κι υπομονετικός…
Διάλεξε κι ακολούθησε για πάντα,
βάδισε σταθερά κι ολοταχώς
το δρόμο τον καινούργιο που μας ’δείξαν
ο Μαρξ, ο Λένιν κι ο Δημήτρης ο Γληνός.
Κει πάνω στ’ άπαρτα τα Κάστρα μας του Αγώνα
-βουνά απροσκύνητα, ταμπούρια λεβεντιάς-
στο πλάι τ’ Αντάρτη, πρωτοπόρου της θυσίας,
του μαχητή-θεμελιωτή της λευτεριάς,
του πλαστουργού της Νέας Ελλάδας του Λαού μας,
-της νεολαίας, της εργατιάς της αγροτιάς!-
πήρε τη θέση του και κράτησε ως το τέλος
μαχητικός, ακλόνητος κι Αυτός
κι ανέβηκε ψηλά ως τα μεσουράνια
σαν των Αγράφων ο πετρίτης κι ο αετός .
Εκεί με γνώση άφταστη, με τόλμη,
μ’ Όραμα μέγα, με τη φλόγα της καρδιάς,
έδειξε Αυτός, με λόγο, μ’ έργο και μ’ ιδρώτα,
το πώς τσακίζοντ’ οι αλυσίδες της σκλαβιάς,
πώς ξεριζώνεται της Γης η φρίκη,
η αδικία,
πώς Νέος Κόσμος θε’ να ’ρθει αστροφεγγιάς!
Κι απέδειξε περίτρανα τι αξίζει,
ΔΑΣΚΑΛΟΣ να είσαι του Λαού κι οδηγητής,
Να σαι αδερφός που δείχνεις του το δρόμο,
για να σκαφτούν θεμέλια στέρεα
Νιας Ζωής.
Αντί καριέρας και λουσάτων κούφιων τίτλων,
αντί τη γνώση να προδώσει στον παρά,
γίνηκε αυτός το Υπόδειγμα
το φωτεινό τ’ Ανθρώπου
του αγωνιστή – επιστήμονα, που ρίχνει τη σπορά,
τη Νέα Παιδεία,
βίωμα και πράξη και σημαία,
για να βλαστήσει, να καρπίσει η Λευτεριά,
-κόρη πανώρια κι η ακριβή,
κι άγρυπνη πάντα-η Νέα.
Έδειξε Τούτος στους συντρόφους μαθητές του
ποιος είν’ ο δρόμος ο σωστός και δυνατός
κόσμος καινούργιος να χτιστεί, σε νέα θεμέλια,
-θεμέλια ασάλευτα, από γνώση- όλος φως.
Πάνω σ’ αυτά οι Λαοί της Γης να χτίσουν όλοι
στέρεα κι ανίκητα και πάντοτε γερά
το νέο κόσμο της δικής τους ευτυχίας,
Λαοκρατία, Ελπίδα, Ειρήνη, και Χαρά.
Στα πέτρινα, τα χρόνια που ακλουθήσαν,
στους μαύρους, δίσεκτους μιας νέας σκλαβιάς καιρούς,
-…όπου τα λάθη επί λαθών κι η «Βάρκιζα» μάς ρίξαν
μιας ηγεσίας από ανάξιους «ταγούς»,
μιας ηγεσίας βυθισμένης ως τα μπούνια
μες σε στραβούς (πολύ στραβούς!) συλλογισμούς,
σε τακτικές που δρόμο ανοίξαν στους Εγγλέζους
και στους δωσίλογους, παλιάνθρωπους φριχτούς… -
το πνεύμα Εκείνου άστραψε
ξανά σπινθηροβόλο,
φωτίζοντας δεσμώτες ηρωικούς.
Έκανε τις βαριές να σπάζουν αλυσίδες,
τα σκότη να σκορπούν κι η καταχνιά,
να γίνονται Σχολές, Πανεπιστήμια
οι φυλακές, οι εξορίες, τα κελιά
της απομόνωσης και των μελλοθανάτων
να λάμπουν γνώση και ζωή και Λευτεριά.
Έδειξε πάλι τότε Αυτός κι οι σύντροφοι όλοι,
εκείνη η θρυλική δρακογενιά,
πως τα μπουντρούμια, τα δεσμά, τα ξερονήσια
δεν φυλακίζουν δεν λυγούν τη Λευτεριά,
πως η Επιστήμη που το Δίκιο προασπίζει
νικήτρια βγαίνει, κάθε τύραννο αψηφά.
Άρρωστος πια, φτωχός, σακατεμένος
(απ’ το διωγμό, απ’ του φασισμού τα ερπετά)
το δρόμο τέλεψε, και κλείνει το βιβλίο,
μέρα τ’ Απρίλη ήρθε τούτη η συφορά,
ο Δάσκαλος, ο Δρυς λυγάει και πέφτει,
θλίψη σκορπίζοντας τριγύρω του βαριά.
Μ’ αφήνει πίσω του το Έργο της ζωής του
-όραμα αθάνατο- που μπήκε στα σκαριά!
Ακόμα γύρω του βαστούσε η τυραννία,
μα νέοι αγώνες προχωρούσαν τότε εκεί
κι ελπίδα νέα,
ζωντανή,
ξανά καθάρια
νέα γενιά προβάλλει πάλι, ηρωική•
η γενιά του ’60, η θαυμαστή και πρωτοπόρα
με τόλμη, μόρφωση, με δύναμη, μ’ ορμή.
Ήταν οι νέοι μαθητές του, τα παιδιά του!
Βλάστησε ο σπόρος που έριξεν –ολοζωής- Αυτός.
Σήκωσαν τη σημαία του, στον κόσμο διαλαλώντας:
«Είναι μαζί μας πάντα εδώ, πάντα οδηγός!
Ο Δάσκαλος Μιχάλης Παπαμαύρος
στέκει και δείχνει μας εμπρός,
πάντοτε ’μπρος! »
Φάρος λαών, της γνώσης, της Αλήθειας
Διδάχος απαράμιλλος μένει για πάντα Αυτός,
Αγέραστος, Περήφανος, Λεβέντης
Ωραίος, Γενναίος,
ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ.
Το έργο, τ’ όνομά του,
ω δάσκαλοι και ω νέοι,
κάθε γενιά μπροστά την οδηγεί.
Δρόμους ανοίγει, λάμπει,
μας εμπνέει!
Και πάντοτε μας λέει, μας νουθετεί:
«Διαβάστε!
Μάθετε!
Παλέψτε!
Ορθοστατήστε!
Ορθοβαδίστε!
Συνεχίστε!
Προχωρήστε!»
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Δημοσίευση σχολίου