Απίστευτο: Κάποιοι σημερινοί δεσποτάδες είναι πιο σκοταδιστές από ότι ήταν πριν αιώνες αγιορείτες καλόγεροι!

Ενα πολύ ενδιαφέρον ηλεκτρονικό μήνυμα πήραμε από αναγνώστη μας. Ερέθισμα για να επικοινωνήσει μαζί μας ήταν η ανάρτησή μας για την αναστάτωση που έχει προκληθεί στους κόλπους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας για την στάση που κράτησε σχετικά με τα κυβερνητικά μέτρα εξάπλωσης της πανδημίας του κορονοϊού.

Μας τονίζει ότι σήμερα υπάρχουν ιερείς και Μητροπολίτες που προβάλλουν τέτοιες σκοταδιστικές απόψεις σχετικά με το μυστήριο της "Θείας Κοινωνία;" τις οποίες έχουν απορρίψει ακόμα και οι πιο θρησκόληπτοι "λόγιοι αγιορείτες μοναχοί"!

Για να τεκμηριώσει την άποψη του μας παραθέτει ένα κείμενο που έχει "γράψει στο διαδίκτυο ο πολύ γνωστός θεολόγος και μουσικός Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλο". 
(Εμείς τον κύριο αυτόν δεν τον γνωρίζουμε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία)

Μείναμε έκπληκτοι από την σύγκριση που κάναμε αντιπαραθέτοντας την στάση που είχαν τότε κάποιοι σκοταδιστές, αλλά μορφωμένοι -για τα δεδομένα της εποχής- ρασοφόροι και τις σημερινές τοποθετήσεις δεσποτάδων σαν του Σεραφείμ και του Αμβρόσιου.

Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από το κείμενο του θεολόγου που αναφέραμε, και συμμεριζόμαστε απόλυτα το ερώτημα που θέτει στο ηλεκτρονικό του μήνυμα ο αναγνώστης μας.

Τo «Πηδάλιο» αποτελεί, ως γνωστόν, μια συλλογή κανόνων της Ορθόδοξης Εκκλησίας που εκπονήθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα από τους λόγιους αγιορείτες μοναχούς Νικόδημο Αγιορείτη και Αγάπιο, σε δημώδη γλώσσα, και περιέχει παράθεση, ερμηνεία και «συμφωνία» των κανόνων των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών συνόδων, των τοπικών συνόδων και των Πατέρων της Εκκλησίας, με σκοπό, όπως εξαγγέλλεται στο προοίμιο του βιβλίου, να ωφεληθούν οι χριστιανοί....

Το «Πηδάλιο» έχει επικριθεί από πολλούς, ακόμα και θεολόγους, ως ένα «συντηρητικό και σχολαστικό» βιβλίο, που διέπεται από αυστηρό και νομικίστικο πνεύμα, αλλά σίγουρα θα πρέπει να το δούμε ως καρπό της εποχής του, μια συγκεκριμένης εποχής που ήταν η Τουρκοκρατία.

Θυμήθηκα τώρα ότι το «Πηδάλιο» γιατί έχει ενδιαφέρουσες υποσημειώσεις σε σχέση με το θέμα των ημερών, δηλαδή την μετάδοση της Θείας Ευχαριστίας σε συνθήκες επιδημίας, βλ. κορωνοϊό, εν προκειμένω.

Σε μια ερμηνευτική υποσημείωση, λοιπόν, πάνω στον ΚΗ΄ κανόνα της Στ’ Οικουμενικής Συνόδου, διαβάζουμε στο «Πηδάλιο» αυτολεξεί τα κάτωθι:

"Όθεν και Ιερείς και Αρχιερείς πρέπει εν καιρώ πανώλης να μεταχειρίζωνται τρόπον εις το να μεταλαμβάνουν τους ασθενούντας, όστις να μη παραβαίνη τον Κανόνα τούτον, ουχί βάλλοντες μέσα εις σταφίδα τον άγιον Άρτον, αλλά εις τι αγγείον ιερόν, και εκείθεν να τον λαμβάνουν, ή οι μόρται (μόρτης: άνθρωπος που είχε πάθει ανοσία στην πανούκλα και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην κοινότητα θάβοντας τους νεκρούς και περιθάλποντας τους ασθενείς), η οι ασθενείς, δια λαβίδος. Το δε αγγείον συν τη λαβίδι να βάνεται εις ξύδι, και το οξύδι να ρίπτηται εις το χωνευτήριον, ή με όποιον άλλον τρόπον δυνηθώσι ασφαλέστερον και κανονικόν".

Με άλλα λόγια οι ασθενείς από πανώλη δεν κοινωνούν από το κοινό άγιο ποτήριο, αλλά σε ξέχωρο σκεύος, στο οποίο δεν γίνεται κατάλυση από τον ιερέα και απλώς πλένεται με ξύδι.

Άραγε γιατί αυτή η πρακτική; Δεν είναι προληπτική και αποτρεπτική;

Στο πνεύμα, λοιπόν, της οικονομίας θα μπορούσε η Εκκλησία να βρει ένα τρόπο για να κατευνάσει τον λογισμό των πολλών, που την θεωρούν άκαμπτη και απροσάρμοστη στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις.

Στην λογική της προσαρμογής και της ευελιξίας κινείται η πρόσφατη εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, με αφορμή την εμφάνιση της πανδημίας Covid-19.

Η ακαμψία και η ευκαιρία για «ομολογία πίστεως» είναι ανωφελείς και μάταιοι στην παρούσα συγκυρία.

Και καταλήγει ο αναγνώστης μας, στο e-mail  που μας έστειλε: Οι σημερινοί θρησκευτικοί ταγοί μας, έχουν χριστιανόμετρο και θεωρούν ελλιπείς σε πίστη εκείνους τους ιερωμένους που πέρασαν τις επιδημίες της πανώλης και της χολέρας και απαγόρευαν στους ασθενείς με πανώλη  να κοινωνούν από το "κοινό άγιο ποτήριο";