Του Σ.Λ
Εχουμε φτάσει σε τέτοιοι σημείο μιθριδατισμού που το δηλητήριο που δεχόμαστε καθημερινά, σε απίστευτες δόσεις από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, να μας έχει δημιουργήσει απόλυτη ανοσία;
Να αδιαφορούμε για διπλανούς μας συνανθρώπους που βρίσκονται σε σημείο έσχατης ένδειας, και να μας ενδιαφέρει το «ρεπορτάζ» του Εισαγγελάτου για το πώς κούρεψε τον Πέτσα η γυναίκα του;
Φτάσαμε στο σημείο να αποτελούν φευγαλέες εικόνες εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι. που συνωστίζονται σε κινήσεις αλληλεγγύης για μια σακούλα τρόφιμα, και να επικεντρωνόμαστε στην «είδηση», για την «θραύση» που έκανε στην αγορά η Πασχαλιάτικη λαμπάδα με το πρόσωπο του Τσιόδρα και στις «αποκαλύψεις» μιας τηλεπερσόνας, για την αποδοχή που έχει στον γυναικείο πληθυσμό η ανδρική κορμοστασιά, του Χαρδελιά;
Καταλήξαμε σε βαθμό να βγαίνουν απ’ την ναφθαλίνη, εντελώς απαξιωμένα άτομα, έμπλεα ρατσισμού και αισθητικής που υποδηλώνει σεξιστική σαπίλα, σαν τον Διονύση Σαββόπουλο και να μας κάνουν συστάσεις για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε στην νέα συμφορά που μας βρήκε, με την επέλαση του κορωνοϊού;
Θα μπορούσα να συνεχίσω αρκετά ακόμα με τέτοιες σχετικές αναφορές. Είναι ίσως γιατί έχω μια μεγαλύτερη ευαισθησία αφού προσδοκώ κάποια στιγμή να πάρω ένα χαρτί απ' το ΙΕΚ που φοιτώ το οποίο να πιστοποιεί ότι είναι δημοσιογράφος και ίσως μ' αυτό το εφόδιο να ξεφύγω απ' την ανεργία και την ημιαπασχόληση στην οποία βρίσκομαι.
Χλομό το βλέπω, αλλά η μόνο χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνεις.
Γιατί γράφω τα παραπάνω; Επειδή όταν συμπτωματικά γνωρίστηκα και στην πορεία γίναμε φίλοι, με ένα σύντροφο του blog -θα τον ενοχλήσει να αναφερθώ σ' αυτόν, πέρα το ότι με έκανε να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για τον Στάλιν και να με προβληματίσει σχετικά με πτυχές του αναρχικού κινήματος στην χώρα μας που δεν γνώριζα- συμφωνήσαμε να διαχειρίζομαι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του ιστότοπου μας. Κάποια μηνύματα τα προωθώ σε άλλους συντρόφους, ενώ συνήθως είμαι το πρόσωπο που απαντάει σ' αυτά.
Σήμερα, λοιπόν, φίλος αναγνώστης μας έστειλε απόσπασμα από την τηλεοπτική εκπομπή, του Γιώργου Λιάγκα. Αμφιβάλω αν θα υπάρξει τηλεθεατής που τα σάλια από το γλύψιμο που κάνει ο παρουσιαστής στον Μητσοτάκη και στην οικογένεια τους δεν του προκαλέσουν στομαχικές διαταραχές.
Και μπορεί το σινάφι του Λιάγκα να εκτελεί διατεταγμένη από τα αφεντικά του υπηρεσία. Δεν πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις όμως ότι υπάρχει κόσμος που δίνει τηλεθέαση σε τέτοια σκουπίδια;
Μήπως πρέπει να σκεφτώ κι' εγώ, ότι σε μια τέτοια "μιντιακή αγορά" όπως αυτή που υπάρχει σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω αν κάποια στιγμή πάρω τον τίτλο του δημοσιογράφου;
Εχουμε φτάσει σε τέτοιοι σημείο μιθριδατισμού που το δηλητήριο που δεχόμαστε καθημερινά, σε απίστευτες δόσεις από τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης, να μας έχει δημιουργήσει απόλυτη ανοσία;
Να αδιαφορούμε για διπλανούς μας συνανθρώπους που βρίσκονται σε σημείο έσχατης ένδειας, και να μας ενδιαφέρει το «ρεπορτάζ» του Εισαγγελάτου για το πώς κούρεψε τον Πέτσα η γυναίκα του;
Φτάσαμε στο σημείο να αποτελούν φευγαλέες εικόνες εκατοντάδες φτωχοί άνθρωποι. που συνωστίζονται σε κινήσεις αλληλεγγύης για μια σακούλα τρόφιμα, και να επικεντρωνόμαστε στην «είδηση», για την «θραύση» που έκανε στην αγορά η Πασχαλιάτικη λαμπάδα με το πρόσωπο του Τσιόδρα και στις «αποκαλύψεις» μιας τηλεπερσόνας, για την αποδοχή που έχει στον γυναικείο πληθυσμό η ανδρική κορμοστασιά, του Χαρδελιά;
Καταλήξαμε σε βαθμό να βγαίνουν απ’ την ναφθαλίνη, εντελώς απαξιωμένα άτομα, έμπλεα ρατσισμού και αισθητικής που υποδηλώνει σεξιστική σαπίλα, σαν τον Διονύση Σαββόπουλο και να μας κάνουν συστάσεις για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε στην νέα συμφορά που μας βρήκε, με την επέλαση του κορωνοϊού;
Θα μπορούσα να συνεχίσω αρκετά ακόμα με τέτοιες σχετικές αναφορές. Είναι ίσως γιατί έχω μια μεγαλύτερη ευαισθησία αφού προσδοκώ κάποια στιγμή να πάρω ένα χαρτί απ' το ΙΕΚ που φοιτώ το οποίο να πιστοποιεί ότι είναι δημοσιογράφος και ίσως μ' αυτό το εφόδιο να ξεφύγω απ' την ανεργία και την ημιαπασχόληση στην οποία βρίσκομαι.
Χλομό το βλέπω, αλλά η μόνο χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνεις.
Γιατί γράφω τα παραπάνω; Επειδή όταν συμπτωματικά γνωρίστηκα και στην πορεία γίναμε φίλοι, με ένα σύντροφο του blog -θα τον ενοχλήσει να αναφερθώ σ' αυτόν, πέρα το ότι με έκανε να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για τον Στάλιν και να με προβληματίσει σχετικά με πτυχές του αναρχικού κινήματος στην χώρα μας που δεν γνώριζα- συμφωνήσαμε να διαχειρίζομαι το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του ιστότοπου μας. Κάποια μηνύματα τα προωθώ σε άλλους συντρόφους, ενώ συνήθως είμαι το πρόσωπο που απαντάει σ' αυτά.
Σήμερα, λοιπόν, φίλος αναγνώστης μας έστειλε απόσπασμα από την τηλεοπτική εκπομπή, του Γιώργου Λιάγκα. Αμφιβάλω αν θα υπάρξει τηλεθεατής που τα σάλια από το γλύψιμο που κάνει ο παρουσιαστής στον Μητσοτάκη και στην οικογένεια τους δεν του προκαλέσουν στομαχικές διαταραχές.
Και μπορεί το σινάφι του Λιάγκα να εκτελεί διατεταγμένη από τα αφεντικά του υπηρεσία. Δεν πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις όμως ότι υπάρχει κόσμος που δίνει τηλεθέαση σε τέτοια σκουπίδια;
Μήπως πρέπει να σκεφτώ κι' εγώ, ότι σε μια τέτοια "μιντιακή αγορά" όπως αυτή που υπάρχει σήμερα δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσω αν κάποια στιγμή πάρω τον τίτλο του δημοσιογράφου;
Δημοσίευση σχολίου