Ηταν 3 Ιουλίου 1964 όταν ολόκληρος ο εσμός του μεταπολεμικού ρωμέικου φασισμού εμφανίζεται επί σκηνής σε μια πρόβα τζενεράλε για το κλείσιμο του ίδιου του αστικού κοινοβουλίου και τον παραμερισμό της αστική δημοκρατίας ως μορφής διακυβέρνησης του καθεστώτος, τρία χρόνια πριν την επέμβαση του ενός στρατιωτικού τους βραχίονα, της "μικρής χούντας των συνταγματαρχών", με εντολή βεβαίως του "μπάρμπα-Σάμ"...
Κάνει πάντως πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι το σύστημα μεταπολιτευτικά ξέπλυνε από τη φασιστική του μπόχα της εποχής της ΕΡΕ-ΕΚΟΦ του '64 και ανέδειξε σε ..."άνθρωπο των Γραμμάτων" τον διαβόητο εκείνο επικεφαλής του τάγματος εφόδου της 3ης Ιουλίου 1964, τον ακροδεξιό ελληνοκύπριο Ρένο Αποστολίδη.
Κι όχι μόνο τον ξέπλυνε,αλλά τον ανέδειξε και τον προέβαλλε ως "ικανό φιλόλογο", "λογοτέχνη", "κριτικό της λογοτεχνίας", "ιστορικό", και επιμελητή εκδόσεων έργων.
Εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο το γεγονός ότι ο "λογοτέχνης","ιστορικός" (και τα ρέστα...) είχε ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την "Ελευθεροτυπία" του Τεγόπουλου και του Φυντανίδη, η οποία λανσάρισε και διαφήμισε ιστορικοφιλολογικές εργασίες του Αποστολίδη και των γιων του, όπως οι μεταφράσεις έργων του Ντρόυζεν για τον Μέγα Αλέξανδρο και τους διαδόχους του, ενώ η οικογένεια Αποστολίδη και πάλι είχε ρόλο στα φιλολογικού περιεχομένου ένθετα της εφημερίδας αυτής (κυρίως στη "Βιβλιοθήκη") με την οποία συνεργαζόταν σταθερά ο ένας από τους δυο γιους του Ρένου, μέχρι το τέλος της εφημερίδας των Τεγόπουλων.
Φυσικά, τα παιδιά του Ρένου Αποστολίδη δεν φέρουν καμία ευθύνη ή ανάμιξη σε ...προδικτατορικά "κατορθώματα" του πατέρα τους, ούτε και θα τους αμφισβητήσουμε τη φιλολογική τους επάρκεια, γνώση και συγγραφική ικανότητα.
(Μακριά από μας τέτοιου είδους συλλογικές ευθύνες και ενοχοποιήσεις!).
Όμως ειδικά η περίπτωση Ρένου Αποστολίδη - Κίτσου Τεγόπουλου μοιάζει εκ πρώτης όψεως ολότελα παράλογη, αν σκεφτεί κανείς την πολιτική καταγωγή του εκδότη και την "αντιφασιστική" γραμμή της "Ελευθεροτυπίας".
Νομίζω όμως ότι υπάρχει το κοινό σημείο που έφερνε κοντά τον 'Κιτσάρα' και το Φυντανίδη του με τον "λογοτέχνη, κριτικό και τα ρέστα". Κι αυτό είναι η από κοινού στράτευσή τους εναντίον των ιδεών του μαρξισμού-λενινισμού, εναντίον όλων των αποχρώσεων του υπαρκτού σοσιαλισμού, εναντίον του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ και της ιστορίας του, αλλά και εναντίον του μεταπολιτευτικού ΚΚΕ, όποια κι αν ήταν η ρότα του.
Γιατί ο μεν Ρένος ήταν πάντα φανατικός αντικομμουνιστής και δεν το έκρυβε, ενώ ο Τεγόπουλος αν και προερχόμενος από το κομμουνιστικό κίνημα, έπαιξε τελικά το παιχνίδι της εξουσίας και του συστήματος, συμβάλλοντας με τη γραμμή της "προοδευτικής-αδέσμευτης" εφημερίδας του στην υπόσκαψη και υπονόμευση του εργατολαϊκού κινήματος, της επαναστατικής ιδεολογίας και πολιτικής γραμμής στη δράση του, καθώς και στη διαστρέβλωση της ιστορίας του.
Από την άποψη αυτή ο αντικομμουνισμός του Ρένου Αποστολίδη, παρόλο που μεταπολιτευτικά δεν έπαιρνε βέβαια τη μορφή της δράσης της ΕΡΕ και της ΕΚΟΦ του '64, ανέδιδε ωστόσο πάντα το ίδιο ακριβώς μίσος ενάντια στην υπόθεση του σοσιαλισμού, ενάντια στην προοδευτική- επαναστατική στρατευμένη τέχνη και διανόηση.
Και αυτό οπωσδήποτε εξυπηρετούσε τη γραμμή των Τεγόπουλου-Φυντανίδη.
Όταν π.χ. ο Ρένος Αποστολίδης απαξίωνε τους κομμουνιστές ποιητές και συγγραφείς, ακόμη και τους πιο σημαντικούς, αυτό εξυπηρετούσε το σκοπό του αστού εκδότη Τεγόπουλου, του οποίου η εφημερίδα έπαιξε, τηρουμένων των αναλογιών, τον ίδιο ηροστράτειο αντικομμουνιστικό ρόλο, τον οποίο στη Γαλλία διαδραμάτισε η αρχικά "υπερεπαναστατική" και κατόπιν ...ιδεολογική ναυαρχίδα του συστήματος εφημερίδα "Λιμπερασιόν".
Αυτό ήταν, είναι και παραμένει το κοινό συνδετικό υλικό όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων του σύγχρονου αστισμού: ο αντικομμουνισμός τους.
Δημοσίευση σχολίου