Κάπου πρέπει να πω τον πόνο μου. Έχω γαμπρό μαλάκα. Σκέτο καθίκι. Θα μου πείτε, δεν είμαι ο μόνος. Αλλά ο τύπος μας έφαγε πολλά λεφτά. Και λέω “μας”, γιατί όλοι οι παλαιοί τον πληρώσαμε πανάκριβα.
Η ιστορία αρχίζει κάπου το 1960, όπου έμαθα πως είχα κόρη! Όχι μόνο εγώ, όλοι μας! Η Φρειδερίκη είπε πως έπρεπε να προικίσουμε τη Σοφία!
Κι εγώ έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ, πότε πήδηξα τη Φρίκη και κάναμε μαζί τη Σοφία, ώστε να έρχεται μετά να μου ζητά προίκα! Άσε που δεν μου έμοιαζε καθόλου! Εγώ ήμουν κούκλος. Μην κοιτάς τώρα ...
Ο λόγος που δεν πίνω οινοπνευματώδη, είναι ακριβώς αυτός: Φοβάμαι μη μεθύσω και κάνω κανένα μοιραίο λάθος. Οπότε κατανοείτε το ψυχολογικό πρόβλημα, που μου δημιουργήθηκε από τότε.
Φυσικά προσπαθήσαμε να διαμαρτυρηθούμε.
Τις κοπέλες τις προίκιζαν οι γονείς. Άσε που η προίκα ήταν απαράδεκτη ως θεσμός, κι ήμασταν εναντίον. Ειδικά όσοι είχαν κόρες. Όσοι είχαν γιους ήταν υπέρ.
Όπως ξέρετε από ιστορίες, οι προικοθήρες ήταν συνηθισμένο επάγγελμα. Μέχρι που το απαγόρευσε ο Ανδρέας, ο Παπανδρέου. Γιαυτό και μόνο έγινε Άγιος Ανδρέας και πολιούχος της Πάτρας, όπου έβγαινε με μεγάλο ποσοστό.
Που λέτε, ένας τέτοιος προικοθήρας ήταν ο Χουάν. Είχε κι άλλα ονόματα, όπως κάθε σεσημασμένος: Χουάν, Κάρλος, Αλφόνσο, Βίκτωρ, Μαρία...
“Μαρία”!; Τι έγινε, ρε παιδιά; Να ζητήσουμε προίκα;
Οι γονείς της Σοφίας ήταν βασιλιάδες, άρα είχαν να δώσουν. Φανταστείτε πόσα ζήτησε ο κλαρινογαμπρός, για να χρεωθεί ο κρατικός προϋπολογισμός!
Κι εμείς να χαλάμε τον κόσμο: Ρε δεν έχουμε. Αντί για τη Σοφία δώστε τα κάπου αλλού. Στην Παιδεία πχ.
Εδώ που τα λέμε, όλοι θέλαμε να φύγει από τη χώρα, κι η Σόφια και όλο της το σόι. Αλλά όχι να μας στοιχίσει ο κούκος αηδόνι!
Μας έγδυσε ο Χουάν, μας πήρε και τις κάλτσες!
Πόσα; Κανείς δεν ξέρει! Εκτός από τους ίδιους που έκαναν το αλισβερίσι. Πάντως πολλά, πάρα πολλά. Μη σου πως τα μεγαλύτερα χρέη της Ελλάδας ήταν από το γάμο. Εμείς πληρώσαμε τη νύφη.
Δώσαμε τα μαλλιοκέφαλά μας και δεν φάγαμε ένα κουφέτο! Ένα κουφέτο ρε σεις! Ούτε στο τραπέζι μας κάλεσαν! Εμείς πληρώναμε, αυτοί έτρωγαν!
Και μεις φάγαμε. Αλλά Ξύλο!
Οι μπάτσοι έδερναν όποιον διαμαρτύρονταν. “Είναι υποχρέωση, ρε μίασμα”! Ποια υποχρέωση; Πήρα εγώ ποτέ προίκα από το βασιλιά για την επιστρέψω; Άφραγκος μια ζωή!
Κι αυτοί; 120 βαλίτσες ψώνια από το Λονδίνο! Και δώρα! Δώρα να δουν τα μάτια σας. Κάθε οργανισμός δώρο. Κάθε εφοπλιστής κόσμημα.
“Είναι τόσο πλούσιοι μόνο από τα δώρα που θα ζουν σα βασιλιάδες σε όλη τους τη ζωή”, έλεγαν τότε. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Εμείς ζούσαμε σα ζητιάνοι.
Ο γαμπρός; Δε μου γέμισε ποτέ το μάτι. Για απατεώνα τον έκοψα από την πρώτη στιγμή. Κηφήνας σκέτος. Βέβαια έπαιρνε καλό μισθό και το Σοφάκι το είχε βασίλισσα. Η αλήθεια να λέγεται.
Αλλά της πάτησε κάτι κέρατα, μα κάτι κέρατα! Και δεν του φαίνονταν πως ήταν γκομενιάρης! Σιγανό ποταμάκι ο Χουάν. Πολύ σιγανό. Αλλά και λαμόγιο. Βγήκε βρώμα πως λαδώθηκε.
Κι η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα. Γιατί, αν ήταν εδώ, δεν θα έτρεχε τίποτα. Μη σας πω θα ζήταγε και παραπάνω για ψυχική οδύνη.
Τον κυνηγάνε τώρα και την κοπάνησε. Κι άφησε τη Σοφία μόνη με τα παιδιά! Και τι θα κάνει τώρα γριά γυναίκα;
Γύρνα πίσω, ρε αχαΐρευτε! Προικοθήρα! Να μας δώσεις κι αυτά που πήρες προίκα. Να ξεχρεώσουμε.
Αι σιχτίρ πια. Σκοτώνεσαι να τις μεγαλώνεις, να τις προικίσεις και βλέπεις μετά τα κοριτσάκια σου να χαραμίζονται δίπλα στον κάθε καραγκιόζη.
Σπαράζω μέσα μου! Μη βλέπετε, που έχω σκάσει στα γέλια...
Δημοσίευση σχολίου