Μάνος Κατράκης: Ο κομμουνιστής καλλιτέχνης που δίδαξε ήθος και αγωνιστικότητα. Πέθανε σαν σήμερα το 1984

Ένα υπόδειγμα κομμουνιστή, ένας μεγάλος καλλιτέχνης και άνθρωπος, αφήνει σαν σήμερα την τελευταία του πνοή στις 2 Σεπτέμβρη 1984. 

Ο Μάνος Κατράκης. Υπήρξε η πιο επιβλητική φυσιογνωμία του κινηματογράφου, ενώ η παλικαρίσια στάση του στα "πέτρινα χρόνια", στον πόλεμο και τις εξορίες φαίνεται ολοκάθαρα από τα έγγραφα που υπάρχουν στον «Φάκελο 20822» τον οποίο είχαν συντάξει οι μυστικές υπηρεσίες για να παρακολουθούν τις κινήσεις του αγωνιστή ηθοποιού.

Διαβάζοντας μια σχετικά άγνωστη μαρτυρία για τον Μάνο Κατράκη όταν αυτός βρισκόταν εξόριστος στη Μακρόνησο δεν μπορείς παρά να θεωρήσεις πρότυπο την ανθρώπινη παρουσία και το αγωνιστικό ήθος αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη και πνευματικού ανθρώπου.

Μάνος Κατράκης: Aυτός, που δεν γονάτισε, αυτός, που δεν υπέγραψε. O άνθρωπος που δίδαξε ήθος, σεμνότητα, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο έργο με συγκλονιστικές θεατρικές παρουσίες, παραδίδοντας παράλληλα μαθήματα αγωνιστικότητας, στο Μακρονήσι, τον Αϊ - Στράτη, την Ικαρία. 

Οπως έγραφε  και ο "Ριζοσπάστης" ο Μάνος Κατράκης, υπήρξε υπόδειγμα γενναίου αγωνιστή, ασυμβίβαστου και συνειδητού κομμουνιστή και μοναδικά υπέροχου καλλιτέχνη.
Δίδαξε και «ποίησε» ήθος πάνω στη θεατρική, αλλά και στην καθημερινή «σκηνή» του αγώνα, στο Μακρονήσι, τον Αϊ - Στράτη, την Ικαρία.

Οσοι τον γνώρισαν μιλούν για την παλικαριά του Μάνου Κατράκη να αγαπά και να μοχθεί για τη ζωή, τον αγώνα, την τέχνη. Δυνατός, εργατικός, σεμνός, αταλάντευτος, επέλεξε το δύσκολο δρόμο και στη ζωή και στην τέχνη. Οι προσωπικές του αγωνίες ήταν οι αγωνίες του λαού και η ανησυχία του ήταν η ανησυχία του παθιασμένου εργάτη της τέχνης.

Ο Μάνος Κατράκης, από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση στο θέατρο το 1928, φανέρωσε το υποκριτικό του ταλέντο και ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της θεατρικής ιεραρχίας, για να καταλάβει δεσπόζουσα θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς μας. Περισσότερα από 50 χρόνια συνεχούς προσφοράς στο θέατρο, με στόχους υψηλούς, με ερμηνείες συγκλονιστικές, με βραβεία και κριτικούς επαίνους.

Με το μεγαλόπρεπο ανάστημά του και τη βαθιά κρυστάλλινη φωνή του απέδειξε τις υποκριτικές του ικανότητες κυρίως σε ρόλους τραγικούς, όπως στον «Προμηθέα Δεσμώτη» που παρουσίασε τελευταία φορά το 1976. Το θέατρο είναι φτωχότερο χωρίς αυτόν και μεγάλη η απουσία στο δρόμο του αγώνα. 
Μας λείπει σήμερα η συμμετοχή του, σ' αυτό τον αγώνα που δεν έχει τέλος.