«Οι μορφές των αστικών κρατών είναι εξαιρετικά ποικίλες, η ουσία τους όμως είναι μία: Ολα αυτά τα κράτη, είτε έτσι είτε αλλιώς, μα σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι δικτατορία της αστικής τάξης».
Β. Ι. Λένιν: «Κράτος και Επανάσταση»
Η αστική δικτατορία της χώρας μας, από τα χρόνια ακόμα που επακολούθησαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, θωρακίζει τους κατασταλτικούς της μηχανισμούς και το νομικό της οπλοστάσιο, για να αντιμετωπίσει την θανάσιμη απειλή που αντιμετώπιζε η κυριαρχία των αστών από τα μηνύματα που ερχόταν από την Σοβιετική Ενωση.
Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από ομιλία του Ελευθ. Βενιζέλου στην Πάτρα τον Οκτώβρη του 1920: «Δια της πολιτικής μας αυτής εθέσαμε τας βάσεις της στερεώσεως της κυριαρχίας μας εις τας νέας χώρας, προελάβομεν συγχρόνως τον κίνδυνον, ο οποίος θα ενεφανίζετο με τας νέας θεωρίας… τον κίνδυνον να ίδωμεν τους αγρότας, εργάτας της εξοχής και τους βιομηχανικούς εργάτας των πόλεων συνενούμενους δια να παραβώσιν ευχερώς το κράτος των νόμων, στρεφώμενοι εις το να σύσωσι τα θεμέλια αυτού».
Πέρα από τους πρωτοπόρους εργάτες και διανοούμενους, θύματα αυτής της αντίληψης ήταν και οι κομμουνιστές φαντάροι. Τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας, που άρχιζαν να αποκτούν ταξική συνείδηση, αντιμετωπίστηκαν με εγκληματικό τρόπο από το αστικό κράτος, που στα πρόσωπα τους έβλεπε τον ταξικό εχθρό.
Τα όσα υπέφεραν οι κομμουνιστές φαντάροι που οδηγήθηκαν στον περιβόητο Πειθαρχικό Ουλαμό Καλπακίου (τον λεγόμενος και σαν «τάφο των ζωντανών»), ο οποίος άρχισε να λειτουργεί το 1924, παραμένοντας χώρος «σωφρονισμού» και «αναμόρφωσης» για μια ολόκληρη δεκαετία, είναι ανατριχιαστικά.Οι στρατευμένοι νέοι κομμουνιστές, βρισκόμενοι σ’ αυτόν τον τόπο μαρτυρίου είχαν να αντιμετωπίσουν τέτοια καψόνια και βασανιστήρια, για να τους εξοντώσουν ψυχικά και σωματικά, που αρκετοί απ’ αυτούς δεν άντεξαν, έχασαν τα λογικά τους ή άφησαν εκεί την τελευταία τους πνοή.
(Σ’ αυτό το κολαστήριο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της θητείας του και ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Αρης Βελουχιώτης).
Δημοσίευση σχολίου