Και οι συστημικοί γραφιάδες ομολογούν τον πανικό τους για το τι επέρχεται μετά την σχεδιαζόμενη κρατική δολοφονία του πολιτικού κρατούμενου.

Δεν έχει καθόλου άδικο το αγωνιστής γιατρός Πάνος Παπανικολάου στην εκτίμησή του ότι το κράτος είναι πανικόβλητο και αντιδράει σπασμωδικά επιδιδόμενο σε ένα κρεσέντο καταστολής.
Ολη αυτή η συμπεριφορά του απέναντι στο κίνημα αλληλεγγύης που υπάρχει στο δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας και δίψας είναι δείγμα πανικού γι' αυτό που έρχεται, αν συμβεί το  απευκταίο.
Και προφανώς το έχει αντιληφθεί, αλλά εγκλωβισμένο στις επιταγές των επικυρίαρχων δεν έχει περιθώρια να αναθεωρήσει την στάση του. 

Ισως μόνο αν η δυναμική επέμβαση του λαϊκού παράγοντα  γίνει τόσο ασφυκτική και η Ν.Δ. αναγκαστεί να συνειδητοποιήσει ότι να ποντάρει μόνο στην ακροδεξιά της εκλογική βάση, δεν της αρκεί για να μπορέσει να διατηρηθεί στην κυβερνητική εξουσία, αναθεωρήσει την στάση της. Τα χρονικά περιθώρια είναι όμως εντελώς περιορισμένα. Από στιγμή σε στιγμή μπορεί να έχουμε τον πρώτο νεκρό απεργό πείνας στην Ελλάδα. Και τότε τίποτα δεν θα είναι το ίδιο με χτες. Αυτό παρουσιάζεται να μην το αντιλαμβάνονται τα εξουσιαστικά κυβερνητικά παχύδερμα, όμως κάποιοι που δεν είναι τυφλωμένοι από ταξικό μίσος αρχίζουν να το συνειδητοποιούν. 

Μόνο λοιπόν τυχαία δεν θεωρούμε την σημερινή παρέμβαση που κάνει το καλύτερο δημοσιογραφικό πιστόλι του Μαρινάκη.

Προφανώς καρφί δεν καίγεται στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου αν ο Δ. Κουφοντίνας δολοφονηθεί από τα πυρά αναλγησίας της κυβέρνησης. Εχει όμως την στοιχειώδη αντίληψη και καταλάβει ότι ο θάνατος του θα δημιουργήσει ένα εκρηκτικό σκηνικό δύσκολα διαχειρίσιμο για το σύστημα. Τις ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα επακολουθήσουν φοβάται και αυτό γράφει όσο πιο "στρογγυλεμένα" μπορεί μέσα από άρθρο του στο in.gr.  

Κάποιες φορές πρέπει στην πολιτική αλλά και στη ζωή να σκεφτόμαστε με βάση το «τι θα γίνει εάν…» και όχι με βάση την επικοινωνιακή φόρτιση της στιγμής.

Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε και σε σχέση με την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.... 

Όμως, ακριβώς επειδή έχουμε κράτος δικαίου ακόμη και οι καταδικασμένοι και φυλακισμένοι δολοφόνοι έχουν δικαιώματα και πρέπει να μπορούν να τα ασκούν. Όπως και έχουν και το δικαίωμα να αγωνίζονται για αυτά.

Άρα λοιπόν το επίδικο είναι αυτό: εάν θα ικανοποιηθεί ένα αίτημα ενός κρατούμενου, που όχι μόνο ο ίδιος αλλά και αρκετοί έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν ότι εντάσσεται στα δικαιώματά του. Και μαζί του υπάρχει και ένα άλλο επίδικο που αφορά το εάν είναι θεμιτό σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία να οδηγηθεί στο θάνατο ένας άνθρωπος που το βασικό του αίτημα είναι να μεταχθεί σε μια ορισμένη φυλακή... 

 Κρατούμενος θα είναι και στον Κορυδαλλό.... 

 Διαφορετικά θα έχουμε ένα αδιέξοδο που θα συνεχίζεται και προφανώς τον πραγματικό κίνδυνο η απεργία πείνας να έχει τραγική κατάληξη, με όλα όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Και τότε τα πράγματα δεν θα αφορούν πια την επικοινωνία…

Δεν μπορεί να γνωρίζουμε αν αυτές οι επισημάνσεις του γραφιά του "κουμπάρου" θα βρουν ώτα μη ακουόντων στο Μέγαρο Μαξίμου ή θα τους δημιουργήσουν προβληματισμό. Σε κάθε περίπτωση πάντως έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα.