Σ' αυτό τον τόπο κατοικούσαν και κατοικούν δυο "κόσμοι". Ο δικός τους και ο δικός μας ...

Του Γ.Γ

Σαράντα μέρες γύριζα το περασμένο καλοκαίρι την Κρήτη, για να δω τα χωριά που γκρέμισαν κι έκαψαν οι βάρβαροι και τους άντρες και τις γυναίκες που τους έντυσαν τη μαύρη αρματωσιά του πένθους. Περίμενα ν’ ακούσω κλάματα και να δω χέρια ν’ απλώνονται να ζητούν την βοήθεια. Και βρήκα ανυπόταχτες, απαράδοτες ψυχές και κορμιά μισόγυμνα, πεινασμένα κι αλύγιστα. [...] Αδάμαστες ψυχές οι Κρητικοί, χιλιάδες τώρα χρόνια, παλεύουν στα κακοτράχαλα Κρητικά βουνά την πείνα, την γύμνια, τους βαρβάρους. Κι 'ούτε η μοίρα ούτε οι άνθρωποι μπόρεσαν ποτέ να τους κάμουν να σκύψουν το κεφάλι. 

Νίκος Καζαντζάκης, 1945. 

Πριν μερικές μέρες είχαμε ένα μεγάλο αφιέρωμα για την συμπλήρωση 80 χρόνων από την Μάχη της Κρήτης.

Αναζητώντας τώρα κάτι στο αρχείο μου, συναντώ το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα με το οποίο κυκλοφόρησε η εφημερίδα "Βραδυνή", στις 2 Ιούνη του 1941 ανακοινώνοντας το τέλος της μάχης της Κρήτης και τον πανηγυρικό τρόπο με το οποίο παρουσιάζει την κατάληψη της μεγαλονήσου από τα Χιτλερικά στρατεύματα.

 

Στο ίδιο φύλο της φυλλάδας παρουσιάζονται οι δυο αγωνιστές, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που είχαν κατεβάσει τη σβάστικα από την Ακρόπολη, σαν ανθρώπους οι οποίοι δεν είχαν "σώας τας φρένας αυτοί που υπεξήρεσαν την γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν επί της Ακροπόλεως".

Είναι καλό να μην λησμονούμε ποτέ αυτό που απεικονίζει η αρχική φωτογραφική σύνθεση που παραθέτουμε. Σ' αυτό τον τόπο κατοικούσαν και κατοικούν δυο "κόσμοι". Ο δικός τους και ο δικός μας ...