Η Δήμητρα ζούσε στον δικό της όμορφο κόσμο στην Σκάλα Συκαμινιάς της Λέσβου.
Ήταν χαρούμενη με τα φορέματα της, τα κολιέ της, τα τραγούδια και τα βιβλία της, την παναγιά την γοργόνα και την θάλασσα.
Όποτε πήγαινα στο χωριό της, την έβλεπα και τα λέγαμε.
Η Δήμητρα αγαπάει τις γάτες και τον Χριστό.
Της άρεσε η μοναξιά της, η ελευθερία της και δεν ήθελε να κατεβαίνει στην πόλη της Μυτιλήνης διότι την τρόμαζαν οι άνθρωποι, ένιωθε ασφάλεια ανάμεσα στους συγχωριανούς της.
Και ας υπήρχαν πολλοί που δεν την δεχόταν, πολλοί που την χλεύαζαν.
Η Δήμητρα τον τελευταίο καιρό δεν ήταν καλά, την θυμάμαι να τρέχει πάνω σε κάτι βράχια με τα λουράκια από τα τακούνια της λυμένα κι από κάτω γκρεμός.
Θυμάμαι ότι την τελευταία φορά που πήγα να της μιλήσω δεν μου απάντησε και άρχισε να γελάει δυνατά, με ένα απόκοσμο γέλιο.
Η Δήμητρα δέχτηκε τραμπουκισμό πριν κάποιους μήνες από μαθητές και έτσι κατέληξε σε κλινική στην Λέσβο με γιατρό την Φανή Πατρίκη. Μετά την έστειλαν Αθήνα για να γιατρευτούν τα ψυχικά της τραύματα.
Διότι η Δήμητρα είχε ανάγκη από ισχυρή κλινική προστασία.
Είναι ευθύνη της κλινικής εκεί και των συγγενών που άργησε να δηλωθεί η εξαφάνιση της.
Την Δήμητρα την είχε κακοποιήσει ψυχικά άπειρες φορές η κοινωνία κι όμως ήταν άκακη, χαρούμενη και χαμογελούσε συνέχεια.
Η Δήμητρα ένιωθε οικεία ανάμεσα στους μετανάστες που έβγαιναν μιλιούνια στον τόπο μας διότι έλεγε πως κι εκείνη νιώθει ξένη.
Μου είχε πει ότι νιώθει καλύτερα όταν την φωνάζουν Δημητράκη και πως η ίδια ένιωθε πως το φύλο της είναι τριαντάφυλλο.
Ούτε γυναίκα ούτε άντρας.
Τριαντάφυλλο.
Η Δήμητρα αγνοείται από τις έξι του Απρίλη κι όμως μόλις χτες έγινε γνωστή η εξαφάνιση της.
Της οφείλουμε μια συγνώμη ως ανθρώποτητα και το μόνο που εύχομαι είναι να βρεθεί σύντομα και να είναι καλά.
Διάβασα πως κάποιοι την είδαν στην Χαλκίδα.
Αν κάποιος έχει κάποιο νέο της ας ειδοποιήσει απευθείας διότι η κατάσταση είναι σοβαρή και επικίνδυνη.
Δήμητρα, σε περιμένουμε πίσω στο νησί μας.
Και ελπίζουμε σύντομα.
Δημοσίευση σχολίου