Τις περισσότερες φορές, συναντώ άγνωστες λέξεις στα δημιουργήματα του συντρόφου Κωστή Μουδάτσου. Κι αυτό γιατί έχει το ταλέντο να μπολιάζει τόσο αρμονικά την Κρητική ντοπιολαλιά, με αυτά που του λένε τα φυλλοκάρδια του.
Αυτό όμως που είναι ολοκάθαρο είναι η αίσθηση ντομπροσύνης, ατόφιας λαϊκής έκφρασης, απόλυτης γνησιότητας που η ανάρτησή του στο f/b σε κάνουν να αναρωτιέσαι τι είναι καλύτερη "ζωγραφιά"; Οι στίχοι του ή οι εικόνες που παραθέτει;
στο ψέμα να μεθύσεις
και με τον νου σιργουλευτά
σε κόσμους ν’ αρμενίσεις
Συχνά μονάχος τραγουδώ
της πολυαγαπημένης
στα βάθη της ψυχούλας μου
εσύ μωρό μου μένεις
Αχ! Καρδούλα μου φτωχή
τι τρυγητό να κάνεις;
γιατί πονείς αμοναχή
και μόνο θλίψη πιάνεις!
Δημοσίευση σχολίου