Ζούμε το νέο Μνημόνιο της Ν.Δ

Το «εργασιακό» νομοσχέδιο που συζητείται στη Βουλή συμπεριλαμβάνεται στα νομοθετήματα εκείνα που έχουν τέτοιο κοινωνικο-οικονομικό αντίκτυπο που μετά την ψήφιση και εφαρμογή τους αλλάζει μια για πάντα το πεδίο ρύθμισης – εν προκειμένω η «αγορά» εργασίας.

Δημιουργούνται τέτοια νομικού, οικονομικού και κοινωνικού χαρακτήρα τετελεσμένα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα ανατρέψει οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον. Αυτό συμβαίνει γιατί οι παραγωγικές σχέσεις οικοδομούνται κατά τέτοιον τρόπο που προσαρμόζουν όχι μόνο τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας αλλά όλη την ανταλλακτική συμπεριφορά στις συμβατικές συναλλαγές.

Για παράδειγμα, η τάση για «δουλειά χωρίς μισθό» που εντοπίζουμε σε επιμέρους διατάζεις του νομοσχεδίου (δεκάωρη εργασία – απλήρωτες υπερωρίες) «κανονικοποιεί» μια κατάσταση εξαίρεσης, σύμφωνα με την οποία εδώ και αρκετά έτη στην Ελλάδα οι υπερωρίες δεν πληρώνονται.

Οταν τέθηκε το νομοσχέδιο σε διαβούλευση και εμφανίστηκε η συγκεκριμένη διάταξη η αυτόματη αντίδραση αποτυπώθηκε στην έκφραση: «Γιατί, ποιος πληρώνεται υπερωρία;». Αντίστοιχα, το ίδιο  συνέβη και με το οκτάωρο: «Εργάζεται κανείς οκτάωρο;».

Αυτή η υποχώρηση δεν είναι ζήτημα οικονομικό, είναι ζήτημα βαθιά ιδεολογικό και κοινωνικό, διότι τελικά το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να καθιερώσει ένα ολόκληρο παραγωγικό – κοινωνικό μοντέλο εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ